Από βαρκάρης καβαλάρης...

 Ώσπου

απόβροχο δακρύων

σκιές στα μάρμαρα γλυστρούν

μαύρη γριά

απ' τον τάφο του γιού της

μαζεύει σαλιγκάρια

κεραίες του κάτω κόσμου...

να φάει

Νικόλας Ευγένιος , Ισοτονικά 
εκδ. "Φαρφουλάς" 2015

Ζέστη να  λιώνει και τα σίδερα. Ιούλιος προχωρημένος και καταμεσήμερο. Περάσαμε μιανής ρεματιάς το γεφύρι και πλάι από μια ασβεστωμένη παλαιά κρήνη που θα 'χει προ πολλού απωλέσει το λάλον της ύδωρ. Ένα δέντρο ψηλό και με παχύ ίσκιο χρησιμεύει για να βάλουμε από κάτω το αμάξι να το βρούμε δροσερό μετά. Μέσα τα μνήματα ασπρίζουν οστέα γεγυμνωμένα μάρμαρα στοιχημένα στο αλώνι. Ερημιά και των γονέων αξεπέραστη. Ο ήλιος επάνω χυτοσιδηρουργείο σε πλήρη ανάπτυξη. 
Κι εκεί αυτός...
Το άλογό του σφριγηλό με ράχη και τράχηλο στιλπνά από τον ιδρώτα. "Αυτός" φορεί καπέλο καουμπόικο. Χλωρός στέκεται κι ανέπαφος μέσα στο καμίνι. "Είναι ο νεκροθάφτης του χωριού" μου λέει ο Αλέξανδρος. "Αυτός ανοίγει τους τάφους, αυτός τους πηγαίνει όλους εδώ πέρα. Είναι κουφός".

Κουφός τόξερα πως είναι. Πως από παρακάλια και κλάιματα δεν χαμπαριάζει ντιπ. Μα βαρκάρη και μέσα σε νερά που φωσφορίζουν τον περίμενα ορθός να λάμνει. "Περάστε κύριοι.Τον οβολόν σας" και "Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος" οι ζωηροί -ακόμη- και οι αιωνίως είρωνες. Τουλάχιστον με φτερούγες και με ρομφαία ανάλγητη. Ή μαύρον βαρυπενθούντα και με καλυμένο το πρόσωπό του από κουκούλα καπουτσίνου (ή δημίου;) με το δρεπάνι του θεριστή το αδίστακτο ανά χείρας. Ιούλιος που είναι κιόλας...

"Τώρα θα 'θελα ένα άλογο και να πηγαίνω τσάρκες" μου λέει ο Αλέξανδρος.
"Κι εγώ το ίδιο μα χωρίς τον άλλον από δίπλα να το κουμαντάρει με το καπίστρι" πήγα να του πω.