Αύριο...

                                       Λιμάνι Θεσσαλονίκης,Προβλήτα, 4.7.2015- Φωτ. Ν.Τ.

                                                 Στον Ανδρέα Βιτούλα


Στεκόμουν με την πλάτη μου στραμμένη στη Δύση κι έπεφτε ο ίσκιος μου μακρύς και δυσανάλογος κατά την Ανατολή. Μπροστά μου αιμάτινο το απόγευμα και γλυκό απέναντι στον "Πύργο του αίματος" (τον κατ' ευφημισμόν ..."Λευκό" καλούμενο και σύμβολο της πόλεως Θεσσαλονίκης).
Κι έβλεπα νέους ανθρώπους  ζωηρά να κινούνται -νιάτα αβάσταχτα!- Ήρεμα μιλούσαν και σαν αεράκι οι ψίθυροι, σαν γαργαλητό τα γέλια τους, δείχνοντας έναν άλλο ρυθμό του κόσμου. Αλλιώτικο από το δικό μου τον παρασυρμένο από θυμό και αηδία. Αυτήν την φρικτή μου άποψη που σήμερα βράζει μέσα μου για τον κόσμο.
Έλεγα αύριο είναι μια μέρα αποφάσεων. Αλλά μπροστά στα μάτια μου εδω κανείς δεν ήταν αποφασισμένος. Ακηδία. Ραστώνη. Πραότης. Γαλήνη.

Και προσπερνούσα -ο ανόητος!- τους στίχους του μεγαλύτερου εν ζωή Σύρου ποιητή  του "Άδωνι" [κατά κόσμον Αλί Άχμαντ Σα'ιντ] που καμιά τζιχάντ και κανένα κράτος του ISIS, καμιά δικτατορία και κανένας φανατισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να τον ανεχτεί να ανθίζει στη Συρία με τους στίχους του.  Ο "Άδωνις", πολίτης πια του κόσμου, που ζει στη Δύση, ανήκει στον κόσμο γιατί μιλά με τη στόφα του αιώνιου, του διαχρονικού και του ακύμαντου από πάθη μυαλού.

Σας το παραδίνω εδώ το ποίημα που σιγοψιθύρισα χτες. Σ' αυτήν την εκπληκτική μετάφραση (Θεέ μου τί Ελληνικά!) από τον Μάρκελο Πιράρ Ελληνιστή* εκ Βελγίου και σημαντικού ανδρός.

Ότι κι αν βγάλει η κάλπη -κάλπικη ή μεγάλη αλήθεια- είναι το αγκωνάρι που κουβαλούμε στην πλάτη ως το βουνό ανηφορίζοντας στην κορφή του  και ξανακυλούμε μαζί του μέχρι τις υπώρειες για να το ξανασηκώσουμε στη ιδια διαδρομή...
Σταυρός ή αγκωνάρι. Η μοίρα μας.
Που και αύριο μένει να επαναληφθεί ως δικαιοσύνη και ως δικαίωμα.

Στον Σίσυφο

Ορκίστηκα πάνω στο νερό να γράψω,

ορκίστηκα με τον Σίσυφο να βαστάω

την πέτρα του τη σκληρή.

ορκίστηκα με τον Σίσυφο να παραμένω,

στις σπίθες υποτάσσομαι και στον πυρετό,

στις τυφλές τρύπες των ματιών γυρεύω

ένα τελευταίο φτερό,

που για το χορτάρι γράφει και το φθινόπωρο

το ποιήμα της σκόνης

ορκίστηκα να ζω με τον Σίσυφο.

Άδωνις, Άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού, εκδ. Άγρα, μτφρ. Marcel Pirard ,1996

*Η ...επ΄αυτού διόρθωση ήρθε προ ολίγου και σπεύδω να την συμπεριλάβω με τα λόγια του Μ.Π. αυτούσια:

[...]  Νὰ Σᾶς πῶ τὴν "μαύρη ἀλήθεια" (γιατί στ' ἀλήθεια ἡ ἀλήθεια εἶναι μαύρη;) ὅτι εἶμαι Ἑλληνικὸς, ὄχι ἑλληνιστὴς ...

Ὁ Ἑλληνικὸς βιώνει τὰ πράγματα, ὁ ἑλληνιστὴς τὰ παρατηρεῖ ...[...]