Έχουν και οι άλλοι λαοί δικαίωμα στη μνήμη και την "αξιοπρέπεια"...

αξιότιμοι κ.κ. Τσίπρα και Λαφαζάνη!

[...] μένω στο νησί των χρωμάτων,

ζω σαν άνθρωπος,

συμφιλιώνω θεούς τυφλούς

με άλλους οξυδερκείς-

για ύστατη φορά.

                                                Αλί Αχμαντ Σά'ιντ ("Άδωνις")
                                                μτφρ. Μαρσέλ Πιράρ
 

 Κρακοβία. Μνήμη του εγκλήματος στο Κατύν [φωτ. Ν.Τ.]

Η συγκλονιστική ταινία Κατύν, του διάσημου σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα, αφιερωμένη στη  μνήμη του πατέρα του, αξιωματικού του πολωνικού στρατού, ο οποίος μαζί με άλλους 22.000 κατώτερους και ανώτερους αξιωματικούς του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας της χώρας εκτελέστηκε το 1940 από τους ρώσσους, δεν είχε καμμιά τύχη στην Ελλάδα. Ομάδες διαδηλωτών του ...ΚΚΕ παρεμπόδισαν την προβολή και στο τέλος κατέβασαν κακήν κακώς την ταινία από τις κινηματογραφικές αίθουσες  πριν από χρόνια όταν αυτή  πρωτοπροβλήθηκε. Παίχτηκε για λίγες μονάχα μέρες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και μετά την έφαγε το σκοτάδι. Ευτυχώς χάρη στα  DVD's και το διαδίκτυο την είδαμε μερικά χρόνια αργότερα σε ...κατ' οίκον περιορισμόν.

Το θυμήθηκα αυτό, όταν σήμερα διάβασα -αλλά και είδα- την τοποθέτηση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και Πολωνού κ. Ντόναλντ Τουσκ που τις προάλλες "έψεξα" στο blog μου για την άκομψη -τουλάχιστον!-  στάση του απέναντι στον πρωθυπουργό της χώρας με εκείνο το "The game is over" που στάθηκε μία ίσως από τις αφορμές-άλλοθι για το ακατανόητο και καταστρεπτικό  δημοψήφισμα που ακολούθησε τις επόμενες μέρες στην Ελλάδα.

 Εκτός από τα λόγια του Πλουτάρχου που δανείστηκε ο κ. Τούσκ ["Είναι εύκολο να ψέξει κανείς κάποιον, αλλά το να διορθώσει το πρόβλημα είναι πιο δύσκολο"...] σε μια αποστροφή της ομιλίας του  ξεστόμισε το συγκλονιστικό: «Να ζητάμε βοήθεια από φίλους κι όχι από εχθρούς». Eννoούσε φυσικά τους ρώσους για τους οποίους έχθρα ασίγαστη διατηρείται στην πατρίδα του [διόλου άδικα εννοείται...] στους οποίους προσέτρεξαν σαν τα πρόβατα οι εδώ νιόκοποι κυβερνώντες της αριστεροδεξιάς αντιμνημονιακής συσπείρωσης.

Αυτά πιθανώς να ήχησαν παράξενα, ενοχλητικά ή και αδιάφορα στ' αυτιά του (και) δραχμολάγνου της αριστερής πλατφόρμας και παρασκιάς του Αλέξη Τσίπρα κ. Λαφαζάνη, που είχε λαμπρή επίδοση σε βαθείες οσφυοκαμψίες, γονυκλισίες και γλυκερές υποκλίσεις κατά τις πρόσφατες συναντήσεις του με στελέχη της Ρωσικής διπλωματίας και της εκεί ελίτ ή μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων στην [Αγία] Πετρούπολη τέως Λένινγκραντ...
 Ούτε φυσικά αυτός αλλά μήτε και η κυβέρνησή του νιάζονταν για το τί μπορούσε να ενοχλήσει τον Πολωνό (ή ...Λεττονό, Εσθονό, Λιθουανό, Τσέχο, Σλοβάκο, Ούγγρο, Βούλγαρο ή Ρουμάνο ...) φτωχό εταίρο και εν δυνάμει δανειστή μας. 
Τώρα μονάχα μπορώ -εκ των υστέρων- να ερμηνεύσω  και την έκρηξη του κ. Τούσκ τις προάλλες...

Πρέπει να έχουμε την ηθική υπόσταση, την καλλιέργεια, την πολιτική δεινότητα ώστε να είμαστε σε θέση να ξεχωρίζουμε τους φίλους, να δυναμώνουμε συμμαχίες, να κερδίζουμε τους εταίρους μας για να αλλάζουμε την Ευρώπη από μέσα. 

Το ευρωκοινοβούλιο σήμερα με ένταση, έξαψη, θυμό πολλές φορές και μια αψάδα ασυνήθιστη, με τη συγκινητική και φλογερή πολυφωνία, με το ελληνικό δράμα κυρίαρχο να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια ολονών, μου έδωσε την εντύπωση ενός ναού της δημοκρατίας, πλουραλισμού, αλήθειας, ειλικρίνειας και σοβαρότητας. Θερμοκήπιο με πράγματα που σπανίζουν αν όχι απουσιάζουν παντελώς από το δικό μας κοινοβούλιο πράγματα που δυστυχώς με την επανάκαμψη  της -πολυ αρχαίας- Δραχμής δεν μέλλεται επιστρέψουν υποχρεωτικά στη χώρα. Μιλώ για την απευκταία -όμως πολυ πιθανή-  περίπτωση της άτακτης αποχώρησής μας, "με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια", από τη μέγγενη της ..."λυκοπαρέας των δανειστών εταίρων μας".

Ίσως όμως μονάχα τότε καταλάβουμε πως και κάποιοι άλλοι διέθεταν περιορισμένη ανοχή και αντοχή, αλλά επαρκή αξιοπρέπεια και μνήμη...

Ελπίζοντας πως δεν θα φανούμε ανόητοι, αμετροεπείς και απερίσκεπτοι στο τελευταίο παιχνίδι με την εθνική μας μοίρα, χαιρετώ τους συνέλληνες.