"Μια πόλη μαγική..."

 Πέμπτη  μεσημέρι, Δεκάτης πέμπτης Οκτωβρίου στον "πεζόδρομο Αγίας Σοφίας" στη Θεσσαλονίκη...

Αίσθηση βάρους που αποθέτεις στο κρεβάτι,

αλλαγές θέσης αδιανόητες για νεκρούς

μικρές κινησεις που σε πείθουν πως υπάρχεις.

Στυλιανός Αλεξίου, Ύπνος, από τη συλλογή "Στίχοι επιστροφής"

 

Ακουγόταν η μπάντα ήδη από την Αγίας Θεοδώρας να παιανίζει. Χατζηδακικά παλιά αγαπημένα. Το «Μια πόλη μαγική», κι αμέσως Μετά: «Στο Λαύριο γίνεται χορός» (γειά σου Μπιθικώτση μου σαν λες το «ψυχή στον βράχο καρφωμένη με εφτά καρφιά…») . Μπήκα στο ble και παράγγειλα ασμένως κρασί κόκκινο σε κολωνάτο ποτήρι. Και μ’ αυτό ανά χείρας βγήκα στη αυλή (με συγχωρείτε στον …πεζόδρομο ήθελα να πω, αλλά τόσο πολύ του πήγαινε κείνη την ώρα το "αυλή"). 

Γηραιές κυρίες καθισμένες στα ξύλινα παγκάκια με τα ρούχα τα καλά εν  ευθυμία -και χωρίς κρασί!- χαίρουν. Μικρός μαέστρος αναδύεται εκ της μητρικής αγκάλης και αποδεσμευόμενος διευθύνει ευθαρσώς και με μπρίο πίσω από τον ανυποψίαστον μαέστρον. Μια θυγατέρα βγάνει μπλοκ ζωγραφικής από το σακκίδιο και με μολύβι αποπειράται να ζωγραφίσει πορτραίτο της γραίας -μαμάς της μάλλον-  που ποζάρει προφίλ σάμπως αδιάφορα (να ζωγραφίσει σας λέγω, κι όχι να φωτογραφήσει ή να …σελφισθούν αμφότερες με αυταρέσκεια και να αποθηκευθούν ως βλέμματα, ως ζωές παλλόμενες. Ακινητώντας στην μνήμη ενός κινητού…). 

Αχ, ομορφιές μου που θέλετε μια πνοή για να φανείτε....

Κάτι ήταν κι αυτό το μεσημεράκι μέσα στην βλοσυρή εποχή και στο τρελότατο αυτό φθινόπωρο που μας πάει…

"Και εις άλλα" να μας ευχηθώ!

 

Γιατί όμως ...κάποιος μου λέει πως "ονειρεύομαι σαν τον..."

(Σαλονικιός βέρος σας λέω!).