Το ...μαλθακό και το γενναίο «όχι»*

Με αφορμή την επέτειο του "ΟΧΙ", μικρή-πικρή  προσέγγιση της ελληνικής δυστοπίας, μέσα από τον στοχαστικό και ωραίο λόγο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου**

(από  κείμενα που τυπώθηκαν …είκοσι χρόνια πριν!!!)

[…] Με την παντιέρα κουρέλι και τη χολέρα να κόβει βόλτες εκεί που ηχούσαν κάποτε τραγούδια. 

 Γιατί παρατήσαμε το τιμόνι στην Αδιαφορία.

 Γιατί σαϊτέψαμε από ανία το ερημικό πουλί που κάθισε κάποτε στη πρύμη μας.

Αρχαίες ιστορίες, μοντέρνες όμως οι συνέπειες.

 

Αλέξανδρος Αλεξανδράκης Ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν

[…] Όχι λοιπόν για να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι ως ισότιμο μέλος της «πεπολιτισμένης» Ευρώπης, αλλά για να μπορέσουμε εμείς οι ίδιοι να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν Έλληνες (και Όχι σαν μια κακομοιριασμένη μάζα καρπαζοεισπρακτόρων φανφαρώνων) χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τη ελληνικότητά μας εκεί όπου την πραγματοποίησαν εκείνοι των οποίων θέλουμε να λεγόμαστε απόγονοι, αντί να την αναζητούμε εκεί όπου αναζήτησαν την γερμανικότητά τους εκείνοι που πριν από μισό αιώνα κατέστρεψαν και κατασυκοφάντησαν τη Γερμανία.


[…] Τα σύνορα βέβαια δεν καταργούνται. Αλλά τα σύνορα (πρέπει να) ορίζουν μια εστία, Όχι μια φυλακή ή ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Υπερασπίζεται κανείς την εστία του, όχι τη φυλακή του. Κι ένας τόπος γίνεται φυλακή, στρατόπεδο συγκεντρώσεως ή τρελοκομείο όταν ως μόνη εναλλακτική απάντηση στον λιπαρό καταναλωτισμό επικρατούν οι πάσης φύσεως λιτοδίαιτοι χομεϊνισμοί.


[..] Αν είναι, λοιπόν, να επιβιώσουμε, να επιβιώσουμε σαν άνθρωποι, Όχι σαν τρωγλοδύτες. Πεθαίνει κανείς για κάτι για το οποίο αξίζει να ζει – αυτή είναι η αντίφαση που μάς ορίζει κι αυτή είναι και η μόνη "εθνική μας ταυτότητα". Η οποία βέβαια δεν κινδυνεύει από την αμερικάνικη ή την ιταλική μουσική αλλά από τον κυρίαρχο "ήχο της Ομόνοιας" :  από τον ελληνικό μηδενισμό που υψώνει πολυκατοικίες, από τα δολοφονικά Σαββατοκύριακα τού Τίποτα, από το καλπάζον ψέμα που το λέμε τώρα "παραμύθιασμα" συκοφαντώντας τα παραμύθια – η "εθνική μας ταυτότητα" κινδυνεύει από τον γιάπη, τον μάγκα και τον χούλιγκαν που αναδύονται στα σπλάχνα της.

(ξαναδιαβάζοντας τον Λορέντζο Μαβίλη, δηλαδή τη ζωή και τον θάνατο τού Λορέντζου Μαβίλη : Να πεθάνεις για κάτι που ν' αξίζει σημαίνει πρώτα - πρώτα να βρεις κάτι που να σε κάνει να ζήσεις. Μια πατρίδα – o altra cosa).

Αποσπάσματα από το μικρό βιβλίο με "Άνθρωπος στη θάλασσα –Συνειρμοί και προκηρύξεις" του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία 1995. [ Πιο συγκεκριμένα από τα κείμενα:  «Βρυκόλακες», «Λόγος υπέρ πατρίδος» και «Επίλογος»].

photo:N.T.

* Μαλθακό, γενναίο με το νόημα που λαβαίνουν τον "Επιτάφιο του Περικλέους" [ ( ...) άνευ μαλακίας, (...) ελεύθερον το εύψυχον).

**Το καινούργιο κάνετε ΚΛΙΚ ΕΔΩ--> τεύχος (20) του περιοδικού «Πανοπτικόν», που εκδίδει μετά κόπων & βασάνων ο φίλος Κώστας Δεσποινιάδης, είναι αφιερωμένο στον σπουδαίο εκδότη, ποιητή, δοκιμιογράφο και διανοητή Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο.