[...] άδραξα το αθάνατο...

Στο λιμάνι της Σαλονίκης νανουρίζεται μόνη [ φωτογρ. του φίλου Γιάννη Καμπούρογλου ]

[...] Φέτος η λιακάδα συνεχίστηκε αδιάπτωτα ως τα μέσα του Δεκέμβρη, χάϊδεψε τα Χριστούγεννα με χλιαρές πνοές από την Κυρηναϊκή και την Μαρεώτιδα λίμνη, τα μακριά πετρελαιοφόρα έφεραν μνήμες από τον Λίβανο, αρώματα από τις ακτες και τους όρμους των φοινίκων, μουλιάζοντας στους ηλιόχυτους ατμούς.

        Φέτος η χρονιά ήταν πλούσια μόνον για τους ποιητές. Δίπλα στην μακριά λιακάδα των ακτών νανουρίστηκα, δεν κοιμήθηκα. μ' άγρυπνο νου άδραξα το αθάνατο ασήμι της θαλασσας...

Μαρίνος Χαραλάμπους, Συνομιλίες με τους ανέμους-Εποχή πρώτη, τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη.

 Ποιός να ήταν άραγε αυτός ο Μαρίνος Χαραλάμπους; Και ποιά σημασία νά 'χει η απάντηση;  

Οδοντίατρος, ποιητής, δεινός φωτογράφος, εραστής των Τεχνών, αγνωστικιστής, κυνηγός φαντασμάτων και ανύπαρκτων πόλεων, εραστής της πόλεως Θεσσαλονίκης [της υπόγειας και της υπέργειας] των παλιών σπιτιών και των βιβλίων, αισθητής μέγας... Έλλην, Ρωμαίος ή ελληνικός Αλεξανδρεύς...   Θα σας γελάσω. 

Όταν πέθανε ούτε που το πήρε κανείς είδηση. Τίποτε δεν ειπώθηκε, τίποτε δεν γράφτηκε, ούτε ένα μονόστηλο δεν του αφιερώθηκε. Όλα του τα υπάρχοντα μαζί με το αρχείο του νομίζω πως όδευσαν εν μιά νυκτί στα παλιατζίδικα. Ούτε λήμμα στη Bικιπαίδεια για ελόγου του υπάρχει, μήτε αναφορά στη βάση βιβλιονέτ. Τα  βιβλία του όπου κι αν τα αναζητήσετε "εξαντλημένο" θα σας πουν. Εγώ απλώς έτυχε και τα βρήκα -κάποια απ' αυτά- σε σκαλιά βιβλιοπωλείων πεταμένα, προσφορά στη λήθη, αφημένα πρόσφορα σε διερχόμενους  χαρτοπόντικες σαν κι εμένα. Και σε στοκατζίδικα ή bazaar μια δυό φορές να πω τη μαύρη αλήθεια...

Ίσως όμως αυτός ο άνθρωπος στην πραγματικότητα και να μην υπήρξε ποτέ. 

Aυτά! [Με τσακίζει κάποτε η αδιαφορία του κόσμου. Ή μήπως ...δικαιοσύνη;]