Χτες του "Πνεύματος" σήμερα της ..."Αλώσεως"

28 & 29/5

Περιμένοντας εναγωνίως τις πολλές νύχτες συζητήσεων με το καινούργιο  Chicken Game της Ευρώπης  και το "Μουντιάλ" της Ρωσίας...

 

Πρώην ...γραμματοκιβώτιο των ΕΛΤΑ.

[..] Το δημόσιο χρέος [της Ιταλίας ντεεεε!]  ανέρχεται στα 2,4 τρισ.ευρώ, δηλαδή επτά φορές μεγαλύτερο απ' ότι της Ελλάδας και τέταρτο μεγαλύτερο παγκοσμίως.

Στο μεταξύ το χρέος της Ιταλίας κυμαίνεται στο 132% επί του ΑΕΠ, που είναι δυο φορές πιο πάνω από το 60% που επιτρέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Όπως στην ελληνική κρίση, έτσι κι εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να παιχτεί ένα Chicken Game.

Πρόκειται για γνωστή τακτική διαπραγμάτευσης κατά την οποία δίνει κανείς την εντύπωση στον αντίπαλό του ότι δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα. Στόχος είναι να υποκύψει ο αντίπαλος από φόβο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει ο κίνδυνος να μην υποχωρήσει καμία πλευρά και να χάσουν στο τέλος και οι δυο».

Πολλές νύχτες συζητήσεων

[οι ...γερμανικές εφημερίδες] 

Το βέβαιον πάντως είναι πως και πάλι μερικά εκατομμύρια "τεμπέληδων", "γουρουνιών" κλπ κλπ θα αναγκασθούν να φάνε όχι μόνον πίτουρα αλλά και ο ένας τον άλλον! (Προηγουμένως θα 'χουν καταβροχθίσει τις "Δημοκρατίες"  τους). Χάριν παιδιάς. Χάριν chicken game...

Αμ τί θαρρείτε; 

"Των Ψυχών"

[...] Οι θυγατέρες του έστεκαν όρθιες

κι επηρεάζονταν από τα νεοελληνικά έθιμα,

χωρίς να δειχνουν τί θα κάνουν ως στο τέλος.

Διαβάζω στο επiσημο site της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής Θεσσαλονίκης  για την Ιστορία της Σχολής:

[...] "Ύστερα από 30 χρόνια ιεραποστολικής υπηρεσίας στα Βαλκάνια, ο διανοούμενος Αμερικανός εκπαιδευτής Δρ. John Henry House και η γυναίκα του, Susan Adeline, ίδρυσαν, το 1904, την Αμερικανική Γεωργική Σχολή στα προάστια της Θεσσαλονίκης. Οι πρώτοι μαθητές ήταν αγόρια, τα οποία είχαν ορφανέψει κατά τη διάρκεια εξεγέρσεων που σηματοδότησαν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη.

Ο Δρ. House ήταν γνωστός ως «πρακτικός ιδεαλιστής» και πίστευε «στην εκπαίδευση όλου του ατόμου: στο μυαλό, στα χέρια και στη ψυχή». Πρακτική άσκηση σε καλλιέργειες φυτών και λαχανικών, αμπελώνες και δενδρόκηπους, ζωική παραγωγή και παραγωγή μεταξοσκωλήκων και σε βιομηχανικές δεξιότητες όπως η ξυλουργία, οι κατασκευές και η σιδηρουργία, εξόπλισαν τους αποφοίτους της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής ώστε να πετύχουν στη γεωργία και, εν καιρώ, να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας" [...].

Και βλέπω ανήμερα Των Ψυχών φωτογραφίες από το κοιμητήρι της σχολής  που μου στέλνει πολυαγαπημένος μου άνθρωπος. Και μετρώ τις "μνήμες" που είναι θαμμένες εκεί μέσα, τις ευγνωμοσύνες, τα δάκρυα και την αγάπη που κοιμήθηκε στα χώματα.

Και μου αποκαλύπεται ολοκάθαρα η σύγχρονη ξεδιαντροπιά. Διακρίνω τους θρασείς επιλήσμονες με όλη αυτή την ανυπόφερτη  αυθάδεια της άγνοιας και τον στόμφο του "εκσυγχρονίζεσθαι" παντού στον κόσμο.  Βουτηγμένους μέσα στα πυκνά κλαδιά του χωρίς ρίζες (και κάποτε μοιραία και χωρίς φυλλώματα και δίχως ανθούς ή καρπούς) παράξενου σιδερένιου δέντρου της ... "φυγής προς τα εμπρός"...

Μοιραία θυμήθηκα και το ωραίο ποίημα Η μέρα των ψυχών του πρόωρα χαμένου ποιητή μας  Μίμη Σουλιώτη καθώς μιλά για τον ελληνιστή Σάμπο [σημ. στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή δίδαξε κάποτε κι ο Έντμοντ Κήλι... Θυμάται κανείς;]:

Επισκέφθηκα τον ελληνιστή Σάμπο στον τάφο του

έζησε 1940-1990, μηδενικοί λήγοντες.

"Κάθε μέρα που επιβιώνω, κερδίζω μια μάχη"

έλεγε ασπρίζοντας περισσότερο,

αγιάτρευτα καζαντζακικός.

Δεν διαψεύστηκε για πολύ:  στο βάθος του κοιμητηρίου

τρεμόπαιζαν εβραίικοι πυρσοί και ψαλμοί

και από τον ουρανό έπεφτε όξινη βροχή,

κάθε άλλο παρά για το σκηνικό.

Παρασκευή. Πρώτη Νοεμβρίου, Ημέρα των όποιων Ψυχών.

Η χήρα τού άλλαξε τα χρυσάνθεμα,

κλαίγοντας κλάμα διψασμένο για τη ζωή.

Οι θυγατέρες του έστεκαν όρθιες

κι επηρεάζονταν από τα νεοελληνικά έθιμα,

χωρίς να δείχνουν τί θα κάνουν ως στο τέλος.

[Μίμης Σουλιώτης, Η μέρα των ψυχών, 

από τη συλλογή "Βαθιά επιφάνεια"] 

 ΥΓ. Οι φωτογραφίες από τους άλλους τάφους κόμπος στο λαιμό. Μαζί με τους γεννήτορες της σχολής το κύμα της -έμπρακτης-  αδιαφορίας συμπαρέσυρε δικούς μου ανθρώπους βουλιαγμένους πια στο ξινόχορτο και τα λογής αγκάθια. Ευτυχώς η ιερή μνημη δεν ξέρει και δεν χαμπαριάζει από τέτοια. Ανακαλεί, ανασταίνει απροόπτως κι εξακολουθεί νά αγαπά όλο και πιο πολύ...

Γιατί Μνήμη είναι  οι άνθρωποι! 

Φωτογραφίες: Τασούλα Πανταζίδου-Πεχλιβάνου

"Τί μένει από την ομορφιά;"

Γράφει ο Ζιλλ Ορτλίμπ, στο ένα από τα δυό  αφηγήματα   του βιβλίου, στην "Επισκοπή" :

[…] Κλονισμένος κι από τους σεισμούς, καταστράφηκε, ξανακτίστηκε τριγύρω, ύστερα επεκτάθηκε για να γίνει μοναστήρι: αυτός ο μικρός κακομπαλωμένος και παράμερος ναός (κομμάτια από τις μετόπες εξόριστα ως ένθετα στηρίζουνε τους γύρω τοίχους), πλημμυρισμένος από αγκάθια και χόρτα άγρια (αν κι εφόσον μπορεί ένα χόρτο να είναι άγριο) στέκει ακόμα ορθός ανάμεσα στους αιώνες, όπως η γλώσσα του Αισώπου  ή του Ομήρου: ευμετάβολη και μετεμψυχωμένη  ̶  επιμένει ωστόσο και μιλιέται ακόμη […].

Πόσο δίκηο έχει ο ...γάλλος (μα είναι;) με αυτά τα θαυμάσια ελληνικά  του που μας κάνουν να χαμηλώνουμε μάτια και μπόι... 

Αν και εφόσον μπορεί ένα χόρτο να είναι άγριο [!!!]

Τα προσέχω τα ("άγρια") χόρτα του Μαΐου:  Χρώματα ευγενικά, χωρίς καμμια ξιπασιά, τίποτε έξαλλο επάνω τους, όλα τους μετρημένα. Με αγόγγυστη επίγνωση του σύντομου τέλους. Σαν τις λεπτουργηματικές λέξεις- σφραγιθόλιθους σε "παιδεμένο" ποίημα. Άνθη βραχύβιας και σπάνιας ωραιότητας που   κρατούνε τόν θάνατο και το χώμα σε απόσταση από εμάς μένοντας αυτά με αυτοθυσία σκαλωμένα πάνω τους...

 

Ματιά και γραφή "ξένων"

   

["Φιλελληνικά"...] 

Δεκαετία του '60. Αμερικανική Γεωργική Σχολή  Θεσσαλονίκης. Το γαϊδουράκι του Προέδρου Λίντον Τζόνσον.  Φωτ. Ρόμπερτ Μακέιμπ [Greece, Images of an Enchanted Land, 1955]

 [...] Μόνο η σιωπή και η έλλειψη κάνουν τον κόσμο ακουστό; Από τότε που χάθηκαν σχεδόν όλα τα γαϊδούρια, θα 'λεγε κανείς πως βουβάθηκαν οι Κυκλάδες ̶ αν εξαιρέσεις τη μετάδοση του εσπερινού με τα μεγάφωνα, τον επίμονο βόμβο των εντόμων, τη σειρήνα του πλοίου που πιάνει στο λιμάνι και το κλάξον του λεωφορείου που προειδοποιεί δεόντως για την άμεση αναχώρησή του. (Για να αρκεστούμε στους καλοκαιρινούς θορύβους ̶ οι μήνες του χειμώνα έχουν τριγμούς, χτύπους και κροταλίσματα παραθυρόφυλλων, που είναι βάσανο άλλου είδους και διάρκειας.)

[Από το θαυμάσιο μικρό δίπτυχο του γάλλου ελληνιστή-φιλέλληνα-μεταφραστή Ζιλλ Ορτλίμπ που εκδόθηκε μόλις από  Το Ροδακιό με τίτλο "Τί μένει από την Ομορφιά"].




 

Νυχτώνει...

Στον Γιάννη Μπουτάρη 
Δήμαρχο της Πόλης της Θεσσαλονίκης

Βουβή συμπαράσταση με οδύνη…

Η φρίκη που ένοιωσα  σήμερα, όταν ο Δήμαρχος της πόλης τιμώντας την «Ημέρα της γενοκτονίας των Ποντίων», τόλμησε να παραβρεθεί στην υποστολή της ελληνικής σημαίας στον Πύργο του Αίματος [άλλως: «Λευκό Πύργο»…] και δέχτηκε αυτήν την χωρίς προηγούμενο επίθεση από τα ανεγκέφαλα ανθρωποειδή, που ευνοήθηκαν και από την ανοχή αν όχι ανυπαρξία της αστυνομικής παρουσίας, με αφήνει πια χωρίς ελπίδα για τον ρημαγμένο μου τόπο: Άνθρωποι έτοιμοι και πρόθυμοι ακόμα και να σκοτώσουν, να λυντσάρουν με την δύναμη που τους δίνει ο συναγελασμός – ο βάρβαρος όχλος. Αφρίζοντας, μουγκανίζοντας, δείχνοντας τη ζωώδη τους δύναμη και τα πιο παρακατιανά ένστικτα των επί γης ζωντανών οργανισμών. Σιχαίνομαι που είμαι Έλληνας!

«Έλληνες ελεεινοί σας σιχαίνομαι!» που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Ίων Δραγούμης (για άλλους βέβαια λόγους αυτός...).

[PHOTO από το διαδίκτυο]

Νύχτωσε λοιπόν για τα καλά στην Πατρίδα και θυμάμαι τους στίχους του Λουίς Θερνούντα (1902-1963) από το συγκλονιστικό του ποίημα ΚΡΙΜΑ, ΚΙ ΗΤΑΝ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ! [μετάφραση Νίκης Παπαθάνου. Δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Εκηβόλος», Αθήνα Χειμώνας 1982-Τεύχος 10].

Έτσι συμβαίνει στον τόπο σου, τόπο των πεθαμένων,
Εκεί όπου τώρα όλα γεννιούνται πεθαμένα,
Ζουν πεθαμένα και πεθαίνουν πεθαμένα·
Βραχνάς επίμονος: λιτανεία βαριά
Με αναστυλωμένα λείψανα και σκηνώματα,
Που συνοδεία την πάνε ράσα και στολές
Μες στη σιωπή:  όλοι βουβοί,
Περίλυποι για την ενδημική αταξία
Που ο τρόμος χωρίς να τη δαμάζει, έτσι πολύ λυγά […].

PHOTO: απο το διαδίκτυο

[…] Δε μιλώ για όσους μια ειρωνεία της μοίρας
Έκανε συμπατριώτες μου, αλλά μιλώ μονάχος μου
( όποιος μιλά μονάχος του ελπίζει να μιλήσει μια μέρα στο Θεό)
Ή για κείνους τους λίγους που με ακούνε
Με γνώμη καλοπροαίρετη.
Εκείνους που σέβουνται όπως εγώ
Την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση
Τη ζωή διαθέτοντας που είναι σήμερα δική μας,
Τη σκέψη λέγοντας που θρέφει τη ζωή μας.


Ποιά άλλη κληρονομιά από τούτη παραλάβαμε;
Ποια  άλλη κληρονομιά από τούτη θα αφήσουμε;