[…] Κλονισμένος
κι από τους σεισμούς, καταστράφηκε, ξανακτίστηκε τριγύρω, ύστερα επεκτάθηκε για
να γίνει μοναστήρι: αυτός ο μικρός κακομπαλωμένος και παράμερος ναός (κομμάτια
από τις μετόπες εξόριστα ως ένθετα στηρίζουνε τους γύρω τοίχους),
πλημμυρισμένος από αγκάθια και χόρτα άγρια (αν κι εφόσον μπορεί ένα χόρτο να
είναι άγριο) στέκει ακόμα ορθός ανάμεσα στους αιώνες, όπως η γλώσσα του
Αισώπου ή του Ομήρου: ευμετάβολη και μετεμψυχωμένη ̶
επιμένει ωστόσο και μιλιέται ακόμη […].
Πόσο δίκηο έχει ο ...γάλλος (μα είναι;) με αυτά τα θαυμάσια ελληνικά του που μας κάνουν να χαμηλώνουμε μάτια και μπόι...
Αν και εφόσον μπορεί ένα χόρτο να είναι άγριο [!!!]
Τα προσέχω τα ("άγρια") χόρτα του Μαΐου: Χρώματα ευγενικά, χωρίς καμμια ξιπασιά, τίποτε έξαλλο επάνω τους, όλα τους μετρημένα. Με αγόγγυστη επίγνωση του σύντομου τέλους. Σαν τις λεπτουργηματικές λέξεις- σφραγιθόλιθους σε "παιδεμένο" ποίημα. Άνθη βραχύβιας και σπάνιας ωραιότητας που κρατούνε τόν θάνατο και το χώμα σε απόσταση από εμάς μένοντας αυτά με αυτοθυσία σκαλωμένα πάνω τους...
Κάποτε, πάνε πολλά χρόνια, ήμασταν παρέα αρκετά άτομα στο βουνό.. έτσι για βόλτα. Μαύρη βόλτα δηλαδή. Να τρέχεις πίσω από κάτι ψυχαναγκαστικούς που μετρούν την διαδρομή σε χρόνο/βήμα. Άγχος στην καθημερινότητα, άγχος και στον βουνίσιο περίπατο. Μόνο ψυχίατρος μπορεί να το εξηγήσει. Κάθε λίγο που έπιαναν παταράκι στο βράχο ενοχλούσαν την άγρια πανίδα με κραυγές ΣΕΕΕΟΟΟΟ οι... εξαγριωμένοι. Απελπίστηκα ότι δεν γίνεται τίποτα με δαύτους και τους άφησα να τρέχουν ο ένας πίσω απ' τον άλλο περιφέροντας την αστική τους μανιοκατάθλιψη και έμεινα πίσω. Είχα βρει κάτι πολύ μικρά λουλουδάκια, σχεδόν αδιόρατα. Τα φωτογράφισα από πολύ κοντά με ειδικούς φακούς. Εκείνη τη στιγμή ούτε κι εγώ μπορούσα να διακρίνω τις λεπτομέρειες επάνω στα πολύ μικρά τους πέταλα. Όταν πρόβαλα τα σλάιντς, ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό ήταν και κάποιοι από τους πιο πάνω ψυχαναγκαστικούς. Είχαμε μείνει άφωνοι από τα σχέδια και τα χρώματα σε μοβ φόντο. Όταν με ρώτησαν που τα βρήκα και τα φωτογράφισα τους είπα ότι το έκανα όταν αυτοί έτρεχαν να προλάβουν το λεωφορείο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει να σταθούμε και να φωτογραφίσουμε αυτά τα θαυμάσια λουλούδια μετατρέποντας τη στιγμή σε αιωνιότητα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μένει; Οι εικόνες
ΑπάντησηΔιαγραφή(και το πρώτο σχόλιο, από sapiens) μου έφεραν στο νου το ζήτημα της στάσης μας μπροστά στη Φύση, δηλαδή, εν προκειμένω, μπροστά στο αγριολούλουδο που φυτρώνει όχι για μας ή από εμάς αλλά μόνο στο βουνό. Τέννυσον, Μπάσο, Γκαίτε, σύγκρινα στο Φαρφουλά― ίσως να έτυχε να δεις το άρθρο (που σου φέρνω σε σύνδεσμο: NA EIMAI Ή NA EXΩ .
Ακόμα όμως αγαπητέ Νώντα θέλω να εκφράσω τη φεμινιστική μου ικανοποίηση που αναφέρεται η Ομορφιά στην ίδια ανάσα/ ίδιο εξώφυλλο με τη Μέδουσα που φαντάζομαι όλοι γνωρίζουμε ποιο όργανο συμβολίζει.
Κολακευμένη ως γυναίκα, χαρούμενη ως φεμινίστρια, ιντριγκαρισμένη ως Ποιήτρια, φεύγω απόψε από το Χαρτοκόπτη. Τι άλλο να θελήσβ
Διόρθωση: *θελήσω;
Διαγραφήμε -ω και ερωτηματικό, όχι με βήτα.
Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ’ ευχαριστώ για την παιδεία σου, για την ματιά σου, για την αυτηρή σου κρίση, για τη φιλία σου, για τις επισκέψεις σου εδώ.
Αθηνά,
με αγάπη σε σκέφτομαι πάντα. Σ’ ευχαριστώ που ακολουθείς μαζί μας εδώ σ’ αυτήν την … «λοξή» στην πραγματικότητα διαδρομή…
Δάφνη μου καλή μου,
Οι «φιλλέλληνες» μας ανοίγουν κάθε τρεις και λίγο το δρόμο.
Και ο δικός μας ο φιλελληνισμός τραυματισμένος -μα ποτέ κολοβός- ανθεί μέσα σε δυνατά κρασιά Σαμιώτικα του Μπάυρον, στο θυσιαστικό αίμα του Λορέντζου Μαβίλη στο Δρίσκο, μέσα στην ποίηση και τη σκέψη. Και χαίρομαι και νιώθω τιμή που είσαι φίλη μου. Κι ας μη συναντηθήκαμε ποτέ αλλά ζήσαμε σε κοινούς τόπους που δυνάμωσαν τους δεσμούς μας...