Νυχτώνει...

Στον Γιάννη Μπουτάρη 
Δήμαρχο της Πόλης της Θεσσαλονίκης

Βουβή συμπαράσταση με οδύνη…

Η φρίκη που ένοιωσα  σήμερα, όταν ο Δήμαρχος της πόλης τιμώντας την «Ημέρα της γενοκτονίας των Ποντίων», τόλμησε να παραβρεθεί στην υποστολή της ελληνικής σημαίας στον Πύργο του Αίματος [άλλως: «Λευκό Πύργο»…] και δέχτηκε αυτήν την χωρίς προηγούμενο επίθεση από τα ανεγκέφαλα ανθρωποειδή, που ευνοήθηκαν και από την ανοχή αν όχι ανυπαρξία της αστυνομικής παρουσίας, με αφήνει πια χωρίς ελπίδα για τον ρημαγμένο μου τόπο: Άνθρωποι έτοιμοι και πρόθυμοι ακόμα και να σκοτώσουν, να λυντσάρουν με την δύναμη που τους δίνει ο συναγελασμός – ο βάρβαρος όχλος. Αφρίζοντας, μουγκανίζοντας, δείχνοντας τη ζωώδη τους δύναμη και τα πιο παρακατιανά ένστικτα των επί γης ζωντανών οργανισμών. Σιχαίνομαι που είμαι Έλληνας!

«Έλληνες ελεεινοί σας σιχαίνομαι!» που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Ίων Δραγούμης (για άλλους βέβαια λόγους αυτός...).

[PHOTO από το διαδίκτυο]

Νύχτωσε λοιπόν για τα καλά στην Πατρίδα και θυμάμαι τους στίχους του Λουίς Θερνούντα (1902-1963) από το συγκλονιστικό του ποίημα ΚΡΙΜΑ, ΚΙ ΗΤΑΝ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ! [μετάφραση Νίκης Παπαθάνου. Δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Εκηβόλος», Αθήνα Χειμώνας 1982-Τεύχος 10].

Έτσι συμβαίνει στον τόπο σου, τόπο των πεθαμένων,
Εκεί όπου τώρα όλα γεννιούνται πεθαμένα,
Ζουν πεθαμένα και πεθαίνουν πεθαμένα·
Βραχνάς επίμονος: λιτανεία βαριά
Με αναστυλωμένα λείψανα και σκηνώματα,
Που συνοδεία την πάνε ράσα και στολές
Μες στη σιωπή:  όλοι βουβοί,
Περίλυποι για την ενδημική αταξία
Που ο τρόμος χωρίς να τη δαμάζει, έτσι πολύ λυγά […].

PHOTO: απο το διαδίκτυο

[…] Δε μιλώ για όσους μια ειρωνεία της μοίρας
Έκανε συμπατριώτες μου, αλλά μιλώ μονάχος μου
( όποιος μιλά μονάχος του ελπίζει να μιλήσει μια μέρα στο Θεό)
Ή για κείνους τους λίγους που με ακούνε
Με γνώμη καλοπροαίρετη.
Εκείνους που σέβουνται όπως εγώ
Την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση
Τη ζωή διαθέτοντας που είναι σήμερα δική μας,
Τη σκέψη λέγοντας που θρέφει τη ζωή μας.


Ποιά άλλη κληρονομιά από τούτη παραλάβαμε;
Ποια  άλλη κληρονομιά από τούτη θα αφήσουμε;