Σχεδόν… πορνογραφικό

 

 

XXX

 

 

Μπαίνει ασθμαίνων, κι αμέσως:

«Δεν μπορώ. Θα τη βγάλω!»

Του κάνω νόημα: «Όχι!»

«Αααα! Δεν μπορώ θα τη βγάλω», φωνάζει.

Είναι τρομερά βαρήκοος. Πού να του εξηγώ για πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ, οδηγίες του Ιατρικού συλλόγου κλπ. Χαμένος κόπος.

Αρκούμαι να του δείξω με παντομίμα:

«Θα μας δέσουν» (του δείχνω τα χέρια σταυρωτά σαν δεμένα με χειροπέδες.

«Τί; Χειροπέδες;», μου κάνει φωνάζοντας ακόμα πιο πολύ.

Εν τω μεταξύ σήμερα έχει δροσούλα, φυσάει ελαφρά έξω και το παράθυρο στο φωταγωγό και η μπαλκονόπορτα στο ιατρείο μένουν μισάνοιχτα για να μην ανοίξω το κλιματιστικό. Φωνάζει τόσο δυνατά ώστε είναι σίγουρο πως ακουγόμαστε παντού.

«Θα τη βγάλω, πάει και τελείωσε!»

«Μη!», του φωνάζω εγώ.

«Βγάλτην κι εσύ!»

«Όχι!» προσπαθώ να είμαι μονολεκτικός και σαφής…

 «Τί θα μας κάνουν; Τι φοβάσαι; Ποιός θα μας δει; Μόνοι μας είμαστε!», σχεδόν ουρλιάζει τώρα.

Οι διπλανοί, οι παραδιπλανοί και οι παραπέρα μ’ όλα όσα άκουσαν θα έβγαλαν υποθέτω στραβά συμπεράσματα. Δικαίως μάλλον…

 

Κι όμως «φιλονικούσαμε» για τη μάσκα του βαρήκοου ασθενούς μου. Που χρειαζόταν να βλέπει τα χείλη για να αναγνωρίζει λόγο και την αέρινη οδό από το στόμα ανοικτή για να ακούει καλύτερα κάπως. Ήταν σαν να του ζητούσα να αναπνέει κανονικά με το κεφάλι μέσα στο νερό.  Τουτέστιν μια ιστορία καθημερινής τρέλας -από τις πολλές- στο ιατρείο.