Χυδαϊστί (αδίκως;)

 

 

Στο λίαν ιδιαίτερο και μοντέρνο  βιβλίο του Ν. Γ. Πεντζίκη «Σημειώσεις εκατό ημερών», το οποίο στην πρώτη του έκδοση (1966) πολτοποιήθηκε ως αντιεμπορικό και «αιρετικό», υπάρχει ένα πρόσωπο που πρωταγωνιστεί: Ο κύριος  Πωσνατονπούμε που συντόμως μετατρέπεται στον Τζοϋσικό-Μπεκετικό… Πωσνατομπούμ. «Ο Πωσνατομπούμ τριγυρνά στην πόλη όπου γεννήθηκε και σ’ άλλες πολιτείες όπου ταξιδεύει».  Μαζί του συμπρωταγωνιστεί στο βιβλίο και η κυρία Χαμενμολύβ! (Πεντζίκης είν’ αυτός…) Το βιβλίο διατίθεται κοψοχρονιά αυτόν τον καιρό (στην έκδοση του Παρατηρητή/1988) από την Πολιτεία. Σπεύσατε οι μύστες…

Η πόλη μας που μαζί με τη Αθήνα τούτη την ώρα κρατά τα πρωτεία σε συρροές κρουσμάτων με μεταλλάξεις του κορωνοϊού, κάνει ένα «ιδιότυπο» (τραβεστί!) lockdown από τον Δεκέμβριο και μετεωρίζεται στο να ζήσει ή να μη ζήσει ξανά ένα θλιβερό Νοέμβριο του 2020… μέσα στον Μάρτη του 2021. Ο αριθμός  3.000 νεκροί στην πόλη (οι μισοί από όσους έχουν πεθάνει σ’ ολόκληρη τη χώρα) μάλλον δεν φαίνεται, δυστυχώς, να μας λέει τίποτε.

Μιλούν στη Ευρωπαϊκή Ένωση για κατάργηση της χρήσης της υφασμάτινης μάσκας, για χρήση διπλής ιατρικής; Εδώ ένα πολυχρησιμοποιημένο μαύρο παρτάλι κρέμεται από τα μούτρα για τα προσχήματα. Σκληρά lockdown στην Ευρώπη; Εδώ κικιρίκου ο πετεινός…

Επιστρέφοντας σπίτι σήμερα μετά τη δουλειά, σκεπτόμουν τυχόν ονοματοδοσίες των «τύπων» (ανεξαρτήτως φύλου) που κυκλοφορούν… λοκνταουνιάτικα στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Κυκλοφορούν λοιπόν στο δρόμο (με sms- ή χωρίς) οι εξής πεντζικικές καρικατούρες: Ο Χαμενκορμί σε όλες του τις εκδοχές. Με μάσκα κάτω από τη μύτη (μυξομάντηλο!), κάτω από το στόμα (σαλιαρίστρα!), κάτω από το σαγόνι (κόντρα ξύρισμα μπαρμπέρη!), μπορεί και στο λαιμό (θα ρουφήξει πατσά ο άτιμος;).. Ο Είμιξυπνιουσιγώ. Περπατάει τάχα πίνοντας καφέ, καπνίζοντας, μασουλώντας τυρόπιτα,  μιλώντας ζωηρά στο τηλέφωνο κλπ (αρκεί να μη φορά τη μάσκα!). Ο Σασεχωγραμμέν κι ο Άειπαράταμ. Αποκοντά κι ο πασίγνωστος Ζμπούτσαμ…

Γιάααα να δούμε στο τέλος του μήνα που έρχεται πόσοι θα σιγοτραγουδάμε το «θα σε ξανάβρω στους μπαχτσέδες» και πόσοι θα σφυράμε στους αναπνευστήρες το θλιβερό τραγουδάκι της «αναχώρησης»…

Οι ακατονόμαστοι παραπάνω εννοείται πως θα συνεχίσουν να υφίστανται απαράλλακτοι και αμετανόητοι…

 

 

 

Θύραθεν…

(αλλά και εκ των έσω…)

 

Κάποτε είχα φωτογραφίσει τον φίλο ζωγράφο και αγιογράφο του Βογατσικού Γ.Μ. καθώς τον πέτυχα να κουβαλά δυο ξύλινες ζωγραφισμένες επιφάνειες για κάποια εκκλησία. Οι μορφές που είχε απεικονίσει στα ξύλα ήταν της Παναγίας και του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Τους πήγαινε λοιπόν μέσα από τα σοκάκια και τα καλντερίμια του χωριού να βρουν τη θέση τους σε κάποιον Άϊ-Δήμο (παραφθορά του Αγίου Βήματος στο Βογατσικό). Έπεισα το φίλο να αποθέσει τις ζωγραφιές του στην εξώθυρα του πατρικού σπιτιού της γιαγιάς μου «να ξαποστάσουν λιγάκι» κι εκείνες κι αυτός… Το ασπρόμαυρο αποτέλεσμα στην πιο πάνω φωτογραφία.

 

Η εξώπορτα του προγονικού σπιτιού ξαναφτιάχτηκε γύρω στα 1970. Σε μια φωτογραφία (ίσως του 1922) φαίνεται η παλιά της μορφή εκ των έσω… Μπροστά της διακρίνουμε ανθρώπους και ζώα αντάμα: Γιαγιάδες, προγιαγιάδες, θείοι, θειές… Μαζί τους οι βοσκοί του κοπαδιού της οικογένειας, μερικά αρνιά, κατσίκια ή κριάρια... «Στημένη» η φωτογραφία μα όλα μοιάζει να απευθύνουν ένα βλέμμα γεμάτο από μια ηρεμία ακατανόητη στον σημερινό άνθρωπο. Γεμάτο και από μια «βεβαιότητα» (σαν ερώτημα όμως…)

Από μέσα και απ’ έξω η ίδια πόρτα κάπου σε μια μικρή στιγμή του τόσο γρήγορα περαστικού εικοστού αιώνα…

Σχεδόν αγιογραφική η σύνθεση και της φωτογραφίας καθώς όλα τα εμπεριέχει: Ποίμνιο, βοσκούς, παιδιά. Τη Μητέρα στο κέντρο...

 (Αγγελούδια όλα τους τώρα πια και σκόνη των άστρων!)