«Ζεις;»
Ένιωσα σα να ρωτάει εμένα.
Προσπάθησα να μαντέψω αν η ευθεία ερώτηση ήταν διατυπωμένη στο πνεύμα εκείνων των χολερικών-ειρωνικών πεισιθανάτιων και μισανθρωπικών συνθημάτων-μηνυμάτων που συχνά βλέπω στους τοίχους… Μήπως απευθυνόταν στον πόθο των ονείρων του ο... τοιχογραφεύς; Σε κάποια αιθερία ύπαρξη ενοίκου των υψιπέδων πέμπτου ή έκτου ορόφου που καιρό ίσως έχει να φανεί;
Αλλά είδα και το χαρίεν αλεξανδρινό της πλαϊνής βιτρίνας (σχεδόν χάρτινο) να κοσμεί το όλον, οπότε άνθισε εντός μου το φαιδρό των Χριστουγέννων πνεύμα. «Ζεις;» με ρωτάει ο άνθρωπος… Όχι πως θα καίγεται και ιδιαιτέρως να λάβει απόκριση, μπορεί ένα πυροτέχνημα φιλαλληλίας, κοινωνικής εγγύτητας ή στοιχειώδης συμβατική τήρηση των τρόπων συμβίωσης μεταξύ των αγρίων ζώων της πόλης να είναι.
Όμως, τέλος πάντων, ας δεχτούμε πως κάποιος εκεί έξω ενδιαφέρεται διακαώς να πληροφορηθεί αν ζω εγώ, εσύ, ο άλλος, ο εδώ, ο παραπέρα. Κι αφού δε γράφω σε τοίχους επάνω εν συντομία τού απαντώ από εδώ:
«Αυτήν την εντύπωση έχω αγαπητέ… Για την ώρα ζω τη ζωή του Σταυράκιου Κλαδά (έρμη ζωή…) στο «Περί της εαυτού ψυχής» του φίλου Ισίδωρου Ζουργού. (Καρυδότσουφλο πάνω στον ωκεανό της ζωής που το παρασέρνει ο καιρός ο βυζαντινός, η αγριότητα του κόσμου). Κι όταν αποσώσω τις σελίδες, και διαβάσω κι ένα άλλο που περιμένω με το ταχυδρομείο, θα περιμένω ύστερα από τα Χριστούγεννα να αναστηθώ. Γιατί όπως λένε οι γραφές και οι επιστημονικές προβλέψεις τα Χριστούγεννα φέτος θα έχουν πολύ θάνατο.
“Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!” (με τους στίχους του Αντωνίου θα απολογούνται μερικοί —για τη διαχείριση της ζωής τους σ’ αυτή τη ρώσικη ρουλέτα— ενώ θα καθεύδουν άπαξ δια παντός). Άλλοι θα ελεεινολογούν την τύχη τους. Τι σημασία έχει όμως; “Μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”. (Ενδέχεται όμως να συγχωρείται…).
Ζω λοιπόν ενόψει της αναστάσεως ημών τε και υμών. Ύστερα από δυο ολόκληρα χρόνια στον τάφο μέσα “προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος...”»
Ελπίζω να σου απαντώ αγαπητέ φίλε, των αγνώστων άγνωστε.
Εξαιρετικό!!
ΑπάντησηΔιαγραφή