Μιλάει στα podcasts της Lifo [ΚΛΙΚ], ο κ. Θάνος Βερέμης, Ομ. καθηγητής της πολιτικής ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ. Η συνέντευξη που δίδει ο κ. Βερέμης προς την Βασιλική Σιούτη τιτλοφορείται: «Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν γνωρίζουν την ιστορία της χώρας».
Θυμίζω ότι ο κ. Βερέμης (μαζί με τον επίσης καθηγητή της ιστορίας στο ΑΠΘ κ. Γ. Κολιόπουλο) τυχαίνει να είναι και… επιμελητές του Δ΄ τόμου (πλην όμως πρώτου κατά σειρά έκδοσης) των Φύλλων Ημερολογίου του «καημένου» του Ίωνος Δραγούμη [έτσι τον αποκαλεί εδώ ο κ. καθηγητής] εγχείρημα που εγκαταλείφθηκε ύστερα από «διάβημα» των συγγενών του Ι. Δραγούμη [γιατί άραγε;] για να αναλάβει ο κ. Θ. Ν. Σωτηρόπουλος που τα παράτησε κι αυτός (πριν από 33 τόσα χρόνια…).
Στο ένα (!) λεπτό που μεσολαβεί από το 21:09 της συνέντευξης μέχρι το 22:09, εκφωνείται η ερώτηση της δημοσιογράφου και δίδεται η απάντηση. Εκεί ακούγονται επακριβώς τα παρακάτω:
Β.Σ.: Να σας ρωτήσω για ποιό λόγο γίνονται… περνάνε στην ιστορία κάποια πρόσωπα χωρίς νάχουν αφήσει κάποιο συγκεκριμένο έργο… ε… ο… ας πούμε [ας πάρουμε έναν στην τύχη…] ό Ίων Δραγούμης για παράδειγμα… για ποιό λόγο έμεινε ως ιστορικό πρόσωπο;
Θ.Β.: Ε, έμεινε γιατί ήταν ένας ιδιότυπος άνθρωπος [έτσι συμβαίνει με τους «ιδιότυπους»; Μένουν στην ιστορία;] ένας αν θέλετε γενναίος πολεμιστής της …του ελληνικού αλυτρωτισμού, πολέμησε εκεί στη Μακεδονία [και στη Θράκη και στην Ανατολ. Ρωμυλία, και στην Κωνσταντινούπολη και αλλού, για να είμαστε δίκαιοι κ. καθηγητά] για να γίνει η Μακεδονία Ελληνική, ήταν ένας γενναίος άνθρωπος με καλές προθέσεις αλλά όχι χωρίς πολύ μυαλό [τελικά είχε ή δεν είχε πολύ μυαλό; Διότι δυο αρνήσεις στη σειρά κάνουν μια κατάφαση…] πήγε να τα βάλει με τον Βενιζέλο και ήταν ο Δαβίδ, αλλά όχι ο Δαβίδ του μύθου, ο Δαβίδ που έχασε τη Μάχη του Γολιάθ. Ο Βενιζέλος ήταν ο Γολιάθ της ελληνικής …και εννοώ Γολιάθ στο μυαλό όχι στο μέγεθος. Ο Δραγούμης ήταν ένας καλών προθέσεων, άνθρωπος, γενναίος, αλλά ολίγος. Ολίγος και με μυαλό όχι σπουδαίο [Εχ, τώρα ησύχασα. Κουκούτσι δεν είχε...]
Νομίζω ο κ. καθηγητής ήταν πιο γρήγορος κι από το απόσπασμα του σωματοφύλακα του …Γολιάθ. Από το «όπλα αναλάβατε», «γεμίσατε», «επί σκοπόν» και «πυρ!» μέχρι το μακέλεμα με τις ξιφολόγχες και τη καταλήστευση της σωρού πέρασε πάνω από λεπτό.
Ο κ. Βερέμης τους νίκησε κατά κράτος!
(Φαντάσου να μην ήταν και …«επιμελητής» του, τι είχε να γίνει ακόμα!)
Πόσο κακό να εκφράζει έτσι (φανερά προκατειλημμένα κι όχι αμερόληπτα)τη γνώμη του ένας καθηγητής τόσο προβεβλημένος!Πόσο άδικο για τον Δραγούμη που τόσο πολλοί Έλληνες αγαπάμε κι εκτιμάμε!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να είσαι καθηγητής δεν σημαίνει ότι τα κάνεις όλα σωστά, μπορώ να πω μάλιστα ότι αρκετά συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Το λέω αυτό ενώ είμαι κι εγώ καθηγητής και λίγο ...ιστορικός συγγραφέας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι η ερωτώσα, όμως, "αστέρι", ε; Ο Δραγούμης "χωρίς συγκεκριμένο έργο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆγνοια η δημοσιογράφος, damnatio memoriae έργω και λόγω ο συνεντευξιαζόμενος - και με κάτι χαρακτηρισμούς για τον Ίδα... "άρρητα ρήματα"!
Πόσες ενοχές να κρύβει η εναλλαγή παρασιωπήσεων και φωνασκιών, άραγε... ;
Κι αυτό πια το «Δραγούμης versus Βενιζέλος»... Το επιχείρησε κι ο Στέλιος Ράμφος την Κυριακή που μας πέρασε στη Καθημερινή. Από τη μια "ο χαρισματικός ρεαλιστής" κι από τη άλλη ο «ουτοπικός-αιθεροβάμων». Μα ας έρθουμε στα συγκαλά μας: Συνέγειραν οι ιδέες του Δραγούμη ποτέ τον λαό; Έγιναν ποτέ κτήμα του ή πήγαν να εκφραστούν ως άλλος πόλος; Όλοι γνωρίζουμε πως τα δυο ΒΗΤΑ ήταν εκείνα συγκρούστηκαν κατά τον Διχασμό (Βασιλιάς- Βενιζέλος) όχι «δυό κόσμοι» μα η Ελλάδα που ζει διχαζόμενη εις τους αιώνες των αιώνων. Αλλά να θες να ορίσεις τον Δραγούμη σαν τον κομματάρχη της Βασιλικής παράταξης και να παραγνωρίζεις τη σύσταση του αντιβενιζελικού χώρου (όπου μετείχαν και οι κομμουνιστές) αυτό κι αν δεν είναι «καινούργιο σχέδιο».
ΔιαγραφήΑκόμα δεν έχουμε γνωρίσει (τι κρίμα...) τον Δραγούμη ολόκληρον ούτε και σε βάθος γιατί το σημαντικότερο έργο του (τα «τετράδια») κρύφτηκε επιμελώς. Οι χαρακτηρισμοί που με ευκολία εκσφενδονίζονται κάθε τόσο μόνο πανικό, ενοχές και φόβο κρύβουν. Όμως η εικονολατρεία και η αγιοποίηση του εθνάρχη θα πρέπει να στηριχθεί εις τον αιώνα. Τόσα κόμματα τρέφουν οι ρίζες του βενιζελισμού…
Πάντα θυμάμαι πως κατά τη αποτυχία του στις εκλογές του Μαΐου του 1915 όπου μετείχε ως ανεξάρτητος βουλευτής στην περιφέρεια Φλώρινας (και Καστοριάς) ο Ίων έμαθε πως δεν τον ψήφισαν ούτε οι Βογατσιώτες... Κι ένας συντοπίτης του που τον ξεπροβόδισε από τους Μανιάκους (Δισπηλιό) προς Καστοριά του έλεγε: «[Τον Βενιζέλο] τον έχουν όρθιο μέσα στην ψυχή τους». Τον Δραγούμη όμως τον Δεκέμβριο που οι εκλογές επαναλήφθηκαν τον υπερψήφισαν οι … σλαβόφωνοι της περιοχής. («Ω του παραδόξου θαύματος!». Μα.. τον "διώκτη" τους;)
Το ίδιο έχουν πάθει φαίνεται και ορισμένοι διακεκριμένοι ιστορικοί: Έχουν υποστεί «Πανβενιζελινίτιδα» όπως έλεγε θριαμβολογών ο γνωστός και μη εξαιρετέος μισθοφόρος-σωματοφύλαξ Παυλής Γύπαρης από την Ασή Γωνιά τση Κρήτης… (Για παράδειγμα βλέπε ΕΔΩ, στο 59:34)
Ο Βενιζέλος ικανοποίησε τα απωθημένα μιας μικρής Ελλάδας, που τανίζεται εδαφικά να πάρει λίγο μπόι η έρμη. Ο οικουμενικός Ίων προϋποθέτει μια αρχοντιά άλλου είδους, που δεν μετρά το μπόι (και μάλιστα με δανεικά τακούνια) αλλά το φως του προσώπου...
ΑπάντησηΔιαγραφή[…] Ήταν όμως ο συντηρητικός, φιλομοναρχικός, αντιψυχαριστής, εθνιστής διπλωμάτης και ανεξάρτητος πολιτικός Ίων Δραγούμης μια διχασμένη προσωπικότητα, ένα διπλό εγώ, μόνο και μόνο επειδή διάβαζε συγγραφείς, δοκιμιογράφους, φιλοσόφους και θεωρητικούς, και την ίδια στιγμή, από νεαρός ακόμη και σε όλη τη σύντομη ζωή του δραστηριοποιούνταν στο ζήτημα της εθνικής ολοκλήρωσης; Ζήτημα που εστίαζε στην απελευθέρωση των υπόδουλων ακόμη περιοχών, στην Ελλάδα όσο και στην εγγύς Ανατολή, όπου ζούσαν και δραστηριοποιούνταν οι λεγόμενοι «εξωμερίτες» ή «τουρκομερίτες» Έλληνες. Όσοι το υποστήριζαν, ξεχνούσαν ότι ο Ίων Δραγούμης κατανόησε από πολύ νωρίς κάτι που ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί κατανόησαν: ότι ο πολιτικός, ιδίως αν ο σκοπός του είναι η επίλυση των προβλημάτων της χώρας του κι όχι του επάγγελμα του πολιτευτή, χρειάζεται μια γερή ψυχική προετοιμασία και μια στέρεη πνευματική συγκρότηση για να αναλάβει μια τόσο βαριά ευθύνη. [Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, «Σύγχρονα κάτοπτρα της Ελληνικότητας», εκδόσεις Αρμός 2021, σελ. 77]
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό το συμπέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή