Όταν «μπουκάρουν» οι ...μπουκαμβίλιες

 

Αρχιτεκτονικό γραφείο κάπου στη Μάνη. Με απείραχτο το κέλυφος του κτίσματος, εκεί που επέλεξε να στεγαστεί η ομάδα. Διαφημιστικές καρτ ποστάλ των —ακριβών φαντάζομαι— αναπαλαιώσεων/ανακατασκευών των κτιρίων και του περιβάλλοντος χώρου που «πωλούνται»…

Το κτίσμα θα ήταν ίσως μπακάλικο που θα πουλούσε κι εφημερίδες-περιοδικά αν κρίνω από την ιδιότυπη προθήκη. Δεν έχει τόση σημασία. Μαγαζί και το ’να μαγαζί και τ’ άλλο. Σημασία έχει πως το real estate εν γένει στη Μάνη βρίσκεται σε οργασμική περίοδο που πολύ φοβούμαι θα καταλήξει σύντομα σε κάτι πολύ αλλόκοτο και δύσπεπτο. Για παράδειγμα αυτά τα minimal (εντός) σπίτια που βρίσκονται με μόνιμη αντιλογία με τα κελύφη τους που θα διατηρούν όμως ακόμα την αύρα της μαστοριάς των λαϊκών κτιστάδων και την χωρίς ξιπασιά αρχοντιά των παλαιών ενοίκων τους.

Το βλέπεις παντού: Τα πάντα κτίζονται και πωλούνται αλλά όπως το …«πουκάμισο» του τζίτζικα. Αντίφαση και λογομαχία του έξω με το μέσα. (Είδα και τι απόγινε το αγαπημένο μου Λιμένι. Ας όψονται οι must προορισμοί και instagram-ηδες που τόκαψαν και αυτό…) Και να το εξομολογηθώ… Mε τις πισίνες γενικώς «την ψωνίζω». Σε μέρη με τέτοια λειψυδρία αυτές αποτελούν κανονική ύβρι…. Πισίνα στο κατσάβραχο −ανάμεσα στην πυρωμένη πέτρα που δεν φυτρώνει μήτε χορτάρι− ή πλάι στη θάλασσα… Ήμαρτον Παναγία μου…

Τέλος πάντων τέτοιες σκέψεις «αντιδραστικές» και αντι-αναπτυξιακές έκανα στεκόμενος μπροστά στο, γουστόζικο ομολογουμένως, αρχιτεκτονικό γραφείο κι ευχόμουν μέσα μου λάθος ν’ αποδειχτούν οι απαισιοδοξίες και οι φόβοι μου.

Και τότε σαν οπτασία πέρασε μέσα στο τζάμι η πλούσια μπουκαμβίλια από το απέναντι σπίτι και απόμεινε εκεί μπάστακας  με τα θριαμβευτικά της φούξια να απελπίζει τη σκέψη μου… Έτσι ποζάρισε και στη φωτογραφία. Ως κατακτητής πάνω στο μάταιο του κόσμου.