Ακούγοντας κύματα και τζιτζίκια...

 

Έτσι λοιπόν πέρασαν οι μέρες... Ανάμεσα σε ήσυχους Νορβηγούς τουρίστες κάθε ηλικίας που ντυμένοι τα καλά τους (φίνοι!) σιγοκουβέντιαζαν κατά ζεύγη ή που, σε λίγο μεγαλύτερες συντροφιές σμίγοντας, ύψωναν το ποτήρι τους με το λευκό κρασί. Που κολυμπούσαν μονάχοι πρωί πρωί με την αυγούλα κι άλλοτε  δεν μιλούσαν καθόλου. Κάτι από τη σκοτεινή («εσωτερική») λογοτεχνία και μουσική του Βορρά αιωρούνταν εκεί γύρω… Το κύμα ολημερίς κι ολονυχτίς φλοίσβιζε πέφτοντας στα μαύρα πορώδη βράχια της ακτής. Τα τζιτζίκια ακατάπαυστα στο καθήκον εφημέρευαν-διανυκτέρευαν κι αυτά, ενώ με δριμύτητα οσφρητική εισέβαλαν το θρούμπι, το θυμάρι και η ρίγανη που χώνευαν στη ζέστη κι έστελναν ύμνους αινέσεως στον αιθέρα.

Με ήσυχα φεγγάρια πέρασαν οι μέρες. Κι από κοντά οι σκιές του Πάτρικ Λη Φέρμορ, του Μπρους Τσάτουιν (που ζήτησε η στάχτη του ν’ σκορπιστεί στη ρίζα μιας ελιάς σε μέρος «που διάλεγαν πάντοτε οι Έλληνες για τους Θεούς τους»), των Διόσκουρων Κάστορα και Πολυδεύκη που ο θρύλος τους θέλει θαμμένους εκεί. Και στίχοι της Ιλιάδας για τον εξευμενισμό του Αχιλλέα (και) από Καρδαμυλίους.

«Η πιο πράσινη» Μάνη δεν σε κάνει διόλου να ξεχνάς πως «θέλει δύστυχο χώμα η ελιά» (Νίκος Καρούζος)… Όσο και να το βλέπεις μέρα και νύχτα, να θάλλει ασημίζοντας, το χαμηλό δέντρο ανάμεσα στις πικροδάφνες που περιζώνουν τα περιβόλια και ανεμίζουν παντού το ροζ και το άρωμα τους…

Γη της πικροδάφνης και της ελιάς… Ω, Καρδαμύλη ερωτεύσιμη!!!