Σαν πάγος που θρυμματίστηκε. Σε συνθήκες υπό το μηδέν πάντοτε. Κομμάτια κρύσταλλα ριγμένα στο δρόμο. Το φαράσι του οδοκαθαριστή ασφαλώς και θα τα τακτοποιήσει εν καιρώ. Εκτός κι αν τα σκορπίσουν τα νευρωτικά ποδοβολητά των περαστικών. Πάνω τους ερανίσματα πεσμένων φύλλων. Πρόχειρος επιτάφιος στην άλλοτε διαύγεια και καθαρότητα…
Αυτά μας άφησε η χρονιά που έφυγε; Μετρούμε απώλειες (Πώς αλλιώς;)· που όμως μας επιτρέπουν να ζήσουμε πέρα από τα σύνορα της λύπης. Εκεί υπάρχει μια ακαταπόνητη λειτουργία που διαρκώς γεννοβολά. Κάτι σαν auto reverse: Η τροφός μνήμη (ενθύμηση της περασμένης ζωής και μαζί αφορμή για ζωή).
Κοιτάζοντας τα συντρίμμια πάνω στο πεζοδρόμιο (καθώς -με απατηλό τρόπο- μοιάζουν σχεδόν πολύτιμα…) θυμούμαι τους στίχους του Γιάννη Πατίλη:
Ὄχι δὲν πρέπει ν’ ἀνακατεύω
Τὶς καθημερινές μου ἀφαιρέσεις
Μὲ τὴν ἀνυπαρξία [ ..]
[…] Τὸ σπασμένο
Εἶναι πιὸ ἀνθεκτικό.*
* Από την ποιητική συλλογή Ζεστό μεσημέρι (1984). Περιλαμβάνεται στην συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων 1974-2022 με τον τίτλο Το σπασμένο είναι πιο ανθεκτικό, εκδ. Ύψιλον 2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου