Ημερολόγια αποχωρισμού (1)

 

 

Στον αγαπημένο φίλο Νίκο Δήμου

που έγραψε -ανάμεσα σε πλείστα όσα άλλα!-

και την πιο δυνατή ποιητική συλλογή  

για τις γάτες της ζωής του στα ελληνικά,

 

Και στην Τίγρη μου πάντα…

 

 

ΤΡΑΒΑΜΕ Ο ΚΑΘΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ. Ιδίως μέσα στην τελευταία πενταετία  όπου άλλαξαν τα πάντα θαρρείς και η αποξένωση φύτρωσε και άπλωσε, στην ανθρωπότητα μέσα, φίδι φαρμακερό. Θάνατοι, απώλειες λαβαίνουν το μερίδιό τους σε χρονικές διαστάσεις μετεικάσματος  δευτερολέπτων. Νέοι άνθρωποι, φίλοι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν (κι ακούς οι −σταθερά και παντού απαντώμενοι− ηλίθιοι να συνεχίζουν: «Μπολιασμένος;»). Διαγράφεται μια πορεία προς το επέκεινα σιωπηλή και μοναχική όλων μας.  Μήπως όμως πάντα έτσι δεν ήταν αυτό;

Εξηγούμαι: Να την, φαινομενικά ήσυχη,  ξαπλωμένη εδώ πλάι μου όπως επί δεκατρία συναπτά έτη η Tίγρις. Σύντροφός  (και μούσα το λέω ειλικρινέστατα − γράψε το μελλοντικέ ανύπαρκτε και αχρείαστε  βιογράφε μου) στο «υπερώον» της (οικειοθελούς) μάκρυνσής μου από τον κόσμο. Αμετανόητος ωτακουστής των τηλεφωνημάτων μου, θεατής των τρομερών θυμών μου, παρατηρητής της αγωνίας μου, της αδιάκοπης και ματωμένης δουλειάς μου. Σύντροφος καλός κι αγαπημένος. Καλωσόριζε τα βιβλία των φίλων που κατέφθαναν συχνότατα και τύχαινε ν’ αποτεθούν στον πάγκο. Καθόταν να φωτογραφηθεί με πόζες βαθυστόχαστες (έχουν τα τεκμήρια οι φίλοι−έφταναν σ’ εκείνους ως αποδεικτικό της παραλαβής). Ζήλευε τις φρικτές πολυλογίες μου (απαιτούσε το δικό της χρόνο και κοπανιόταν με φόρα πάνω στις πόρτες μέχρι να κλείσω το τηλέφωνο).

Τώρα άρρωστη πια (εμφανέστατα εδώ και δεκαπέντε μέρες και με διαγνωσμένο «κάποιο λέμφωμα»). Τα προοίμια φαίνονταν λίγο νωρίτερα αλλά ο (κάθε) οικείος (ακόμα κι αν είναι γιατρός) ανεξάρτητα αν πρόκειται για άνθρωπο ή ζώο διαλέγει (συνήθως)  να  αυταπατάται.

Κάθεται λοιπόν εδώ δίπλα μου κι έχει ακουμπήσει πάνω στο βιβλίο της αγαπημένης μου Μαργαρίτας Γιουρσενάρ. Δεν παραλείπει μέσα στα ζόρια της να γουργουρίσει. Ακόμα και να κάνει, καμιά φορά,  εκείνη τη σκλαβωτική της «ματιά». Πρώτα με το ένα μάτι κι έπειτα με τα δυο. Το Τιγράκι ανασαίνει γρήγορα. Και δεν τρώει, κάνει συχνά εμετούς, πίνει μόνο νερό τρεχούμενο από το λάστιχο στο μπαλκόνι, θέλει να ακούει το νερό να τρέχει. Δυο μέρες τώρα την απόκτησε αυτή την παραξενιά. Δεν έπινε καθόλου νερό. Ενέσεις κλπ. δεν ωφελούν (Ευχαριστώ Νίκη Θ., Γεωργία Μ., ευχαριστώ Βιβή Π. − τις φίλες κτηνιάτρους της που -μάς και τήν - συμπαραστέκονται). Έχει το μισό βάρος από αυτό που είχε στις αρχές του καλοκαιριού και έχει αφεθεί..

Ανοίγω το βιβλίο της Μαργαρίτας στο «Το συμπόσιο των ζώων». Διαβάζω στο τέλος: …Ξαφνικά ο Όλυμπoς των πουλιών, το Πάνθεον των αγρίων ζώων αδειάζει ως δια μαγείας, και βρίσκομαι στον κήπο της Ορανζερί, μια φθινοπωρινή μέρα, δίπλα σε μια σεζλόνγκ στην οποία είναι ξαπλωμένος ένας άρρωστος γέρος κάτω από μια καρό κουβέρτα. Τα μεγάλα χέρια του, επιβλητικά όπως ενός πρώην σιδερά, είναι ακουμπισμένα στα λιπόσαρκα γόνατα του, και χαϊδεύει με αργές, αφηρημένες και  μελαγχολικές κινήσεις ένα γατάκι με κίτρινο, μαδημένο τρίχωμα, ένα ψωριασμένο γατάκι, που τρέμει από τον πυρετό και σίγουρα δεν θα αργήσει να πεθάνει.

Κι εγώ να ελπίζω (παραδέρνοντας) στις έξη ακόμα ζωές της που της απομένουν και δεν τις χάρηκε… Και να τα λέει αυτά ένας γιατρός που δεν σκέφτηκε ποτέ έτσι για κανέναν από τους ασθενείς του που χάθηκαν στη διαδρομή μιας θητείας σαράντα πια χρόνων…