Νεκρόδειπνο

Τότε τον είδα:

Είχε αλλάξει το χρώμα του.

Είχε πάρει το χρώμα του κεριού.

Συμφιλιώσου του είπα με το χρώμα 

του κεριού

γιατί φεύγεις απ' το ρόδο κι απ' το μάλαμα.

Δεν μπορείς να φύγεις παίρνοντας

το ρόδο και το μάλαμα.

Δεν μπορώ να σηκώσω το ρόδο και το μάλαμα μου είπε.

Δεν μπορώ να σηκώσω ούτ' ένα κερί.

Μονάχα το χρώμα του μπορώ να σηκώσω.

Δεν μπορώ να πάρω μαζί μου το μυστικό

του τριαντάφυλλου και του χρυσαφιού.

Κλείνω το στόμα μου και παίρνω μαζί μου

το μυστικό που έχει το χρώμα απ' το κερί.

Μετά τον έχασα.

Η ψυχή είναι μία.

Ολονών και πάντα

στη θέση του τίποτα.

Εμάς αυτή είναι η θέση μας-

Της ψυχής.

                                                  

  Νίκος Παναγιωτόπουλος, "Σύσσημον"

Ο Nίκος Χουρμουζιάδης ζήτησε μετά το θάνατό του η σορός του να αποτεφρωθεί. Η στάχτη του να σκορπιστεί στον αγαπημένο του Άγιο Λαυρέντιο στο Πήλιο στην ρίζα κάποιου δέντρου που ειχε απο καιρό υποδείξει στους οικείους του...

Ζήτησε ακόμα "στα εννιάμερά του" να γίνει μια σύναξη των δικών του ανθρώπων: του θεάτρου, πανεπιστημιακών, συγγενών και φίλων σ' ένα ταβερνάκι όπου σύχναζε με τους ηθοποιούς του παλιότερα, μετα τις πρόβες ή τις παραστάσεις  στο θρυλικό θέατρο "Αμαλία"...

Είχε μάλιστα ετοιμάσει από καιρό ακόμα και τη λίστα με τα τραγούδια που θα ακουστούν τη βραδυά αυτή  ("Το τρένο φεύγει στις οχτώ","Πριν το χάραμα μονάχος", "Το πέλαγο είναι βαθύ", "Ο έρωτας γεννήθηκε για δύο", "Δραπετσώνα,, "Σ' αγαπώ γιατί είσ' ωραία", "Στρώσε το στρώμα σου για δυό", "Δρόμοι παλιοί", "Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε")...

Όπερ και εγένετο  σήμερα! Το πατάρι του μαγαζιού στέναξε απο κόσμο. Ο εμβληματικός σκηνοθέτης κ.Νικηφόρος Παπανδρέου, της Πειραματικής σκηνής της Τέχνης, επι ποδός σε ρόλο οργανωτή. Όλοι ήταν εκεί.

 

 Στην είσοδο  η αφίσα μιας θρυλικής παράστασης έδινε ήδη το στίγμα της βραδιάς...   

Στην έναρξη, ο καθηγητής κ. Δημ. Λυπουρλής σε μια πολύ συγκινητική μικρή ομιλία. 

Ο Κώστας Βόμβολος (ακκορντεόν) και η Ρούλα  Μανισάνου (τραγούδι), παρέσυραν τον κόσμο στο τραγούδι κατά πως -σωστά!- τα υπολόγιζε ο Νίκος...

Η μνήμη, η αγάπη, η φιλία, το πνευματικό έργο, η σφραγίδα της ζωής σήμερα είχαν φορέσει τα καλά τους. Καθόλου πένθιμα πράγματα όσα έλαβαν χώρα...

Κι ο Νίκος επέβλεπε σαν αγχωμένος παντεπόπτης! 

                                                                   
ΥΓ. Πόσο λυπηρή η στάση της ελληνικης πολιτείας και πόσο κούφιες οι -επίμονες και μαχητικές στο παρελθόν- διακυρήξεις του Δημάρχου μας για το κρεματόριο που σύντομα τάχα θα ετοιμάζονταν "σε ελληνικό έδαφος". Ακόμα και για την καύση τους οι νεκροί μας συνεχίζουν να ταξιδεύουν στη γείτονα Βουλγαρία με ...αρκετά ακριβό εισιτήριο!