"Όταν μια βάρκα με μετανάστες [...]"

...φτάνει στην Ιταλία,

φτάνει και στην Ευρώπη !"*

...όταν φτάνει στην Ελλάδα... 

Χαμηλώνει ο ΦΠΑ κατά  10% 

(σε πέντε ΜΟΝΟ νησιά 
& για πέντε ΜΟΝΟ μήνες!)

Βάρκα και μετανάστες εδώ... 
Χωρίς ελπίδα!

*Κυβερνητικές πηγές της Ιταλίας

Οι ιδέες δεν διώκονται!

(Απλά ...ας έχουμε στο νου μας και την Πυροσβεστική καλού-κακού...)

Είναι να μη σου καρφωθεί η "ιδέα". Άμα μείνει καιρό εκεί μέσα στο μυαλό και σφηνώσει για τα καλά ούτε φοβέρες, ούτε φάρμακα ούτε γιατροί δεν την "κάνουν καλά". Άμα δε σταθεί τυχερή και συναντήσει  κατάλληλο περιβάλλον κι ανθοφορήσει και βγάλει περικοκλάδες και ρίζες βαθιές  και συρθεί κι αγκαλιάσει το δεκτικό χωράφι τριγύρω τρέχα γύρευε και ξεβοτάνιζε τώρα...

Θα ζήσουμε λοιπόν [και] με τον θλιβερό "Ρουβίκωνα", τον σοκαριστικό του λόγο, τη ζωώδη του βία. Μας μέλλεται και  μας αξίζει.... Όχι με τον "ακτιβισμό" του, όχι με τα ακίνδυνα τάχατες "τρικάκια" του μα με τις ηχηρές του βανδαλιστικές παρεμβάσεις. Μ' αυτούς τους "σπάστηδες" θα ζήσουμε, τους ζοφερούς λαϊκοδικαστές ["θα σου σπάσουμε το χέρι", "θα σου σπάσουμε και το κεφάλι" κλπ άλλα εξ ίσου ακτιβιστικά ...]. Θα ανεχτούμε [χωρίς εκείνα να μας ανέχονται...] ετούτα τα ανεκτίμητα, τα "μόνοεγωεχωδίκηο", τα  μη στάξει και μη βρέξει παιδιά-καταδρομείς-επιδρομείς...

Αχ, μήτε η Marfin και οι τρεις της αδικοχαμένοι, μήτε οι απειλούμενοι κάθε ώρα και στιγμή με καύση μέσα στις κλούβες τους ή στα οδοφράγματα και τις σκοπιές "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" εικοσιπεντάρηδες μισθωτοί ένστολοι. Τίποτε δε δίδαξαν όλα αυτά τους θλιβερούς Έλληνες, που μια χαρά ανέχονται [αρχέγονη συνήθεια-κανείς δε γλίτωσε]  τη  νεκρανάσταση της τιμημένης ΟΠΛΑ που  ξαναστέκεται ολόρθη σε άλλους καιρούς, με άλλο όνομα, ένδυμα, στρατόπεδο...

[…] μια εξομολόγηση του Λεωνίδα Κύρκου  σε μια συνέντευξη  με τον Σταύρο Θεοδωράκη, για τα «ΝΕΑ»:

– Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε πιο κοντά σε αντιπάλους, παρά σε συντρόφους;
– Σπάνιες. Υπήρξαν όμως.
– Θέλετε να μου πείτε κάποια από αυτές τις φορές;
– Η πιο κραυγαλέα ήταν όταν ένας σύντροφος δολοφόνησε μπροστά στα μάτια μου τον φοιτητή της Νομικής Κίτσο Μακρυγιάννη-Μαλτέζο, έναν λεβέντη νέο. Ο Εμφύλιος ήταν γεμάτος με τέτοια περιστατικά. Σε μερικούς όμως δεν δίδαξαν τίποτε*.

*Ούτε και στον μακαρίτη τον Λ. Κύρκο φυσικά...

Ακούς εκεί...

... profile στο fb  ο Παύλος Μελάς!!!

Παύλος Μελάς, Διαστάσεις 2X3m. ,  Μαρίας Τοτού, "Στην αγκάλη"- Λιθιά- Καστοριάς (2005)

Oύτε με τις συγκεντρώσεις ούτε με τις αντισυγκεντρώσεις για το "Μακεδονικό" συμφωνώ ή συντάσσομαι. Αλλά δεν μπορώ και να βδελύσσομαι τους συμμετέχοντες, κι ούτε να διακρίνω σε όλους τους "προδομένους", "πληγωμένους", "ταπεινωμένους, "θιγόμενους" [ή όπως αλλοιώς θέλουν να αισθάνονται συν-πολίτες μου], ταπεινά, εθνικιστικά και ακροδεξιά...  "ελατήρια". Κι ούτε που γνώριζα μέχρι χτες ποιός ήταν ο "αποστάτης κ. Λαζαρίδης" ούτε φυσικά έδωσα και καμμιά ιδιαίτερη  σημασία στο ότι κάποιος Μπλάντος -κι άλλοι δυό τρεις ακόμα- πρόγκηξαν στο Σίτυ τον κ. Τσίπρα  όπως το πάλαι η αείμνηστη Αμπατιέλου για την βασιλομήτορα Φρειδερίκη έπραξε -"εν δικαίω" απολύτως-  στην ίδια πόλη... 

Γνωρίζω όμως ποιός ήταν ο Παύλος Μελάς. Και καλό θα ήταν να το γνώριζε και ο ημιμαθής δημοσιογράφος [όνομα και μη χωριό], με τις εξ αριστερών προσεγγίσεις της επικαιρότητας, ο οποίος προσπαθώντας να αμαυρώσει κι άλλο την εικόνα του "αποστάτη" βουλευτή ανέκραξε με στόμφο στην κρατική τι-βί: "Τί να πεις για έναν άνθρωπο που έχει στο προφίλ του στο φέϊσμπουκ τον Παύλο Μελά;". Και συνέχισε: "Τo 'χετε δει το προφίλ του; Έχει τον Παύλο Μελά!"

Δεν μπορώ να φανταστώ ποιόν ήρωα και ποιάς περιόδου  θα επιθυμούσε ο κύριος δημοσιογράφος να έχει στο προφίλ του ο συνεταίρος του παρδαλού κυβερνητικού συνασπισμου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛαίων... Σε ώρες μάλιστα  που  η λέξεις ταμπού για την πρωτηφορααριστερά,  πατρίδα και πατριώτης, όλο συχνά/συχνότερα επανακάμπτουν σαν τιμωρία και σαν τριβόλια στο στόμα του προσφάτως [και] αυτο-γραβατωθέντος πρωθυπουργού...

Θυμίζω λοιπόν αυτά που στις 12 Σεπτεμβρίου του 1904, δηλαδή ένα μήνα προτού  σκοτωθεί στη Στάτιστα [σήμερα Μελάς] της Καστοριάς, υπερασπιζόμενος τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ Μακεδονία [ο] ήρωας γράφει στη συζυγό του Ναταλία από τη Μονή του Τσιριλόβου:

[...] Το βράδυ εις τας 7 ήλθε πάλι ο ηγούμενος και μας επήγεν εις το μοναστήρι. Αφού ετοποθέτησα τους άνδρας μου εις τα τρία μεγάλα δωμάτια που μας έδωκεν ο ηγούμενος, επήγα εις την εκκλησίαν του μοναστηρίου, την χαμηλήν, παναρχαίαν εκκλησίαν. Και εκεί μόνος εις το σκότος έκλαυσα με απελπισίαν. Ησθανόμην ως εις την κόλασιν και εντελώς μόνος. Ελησμόνησα όλο το ωραίον το υψηλόν και το ευγενές μέρος της αποστολής μου, και έβλεπα μόνον φόνους αγρίους, δολίους, ερήμωσιν οικογενειών, απελπισίαν γονέων, τέκνων, αδελφών. Ενθυμήθηκα την γλυκύτητα του οικογενειακού βίου, όλους σας, τας λεπτας και ευγενείς υπάρξεις σας και η απελπισία μου μ' ετρέλανε σχεδόν. Αλλ' ολίγον κατ' ολίγον συνήλθα και επήγα εις τον Πύρζαν, με το οποίον ήμεθα μόνοι εις ένα δωμάτιον. Του είπα τα βάσανά μου. Αυτός όμως έχει τοιούτον πάθος κατά των κακούργων, ώστε όχι μόνον μ' ενεθάρρυνεν, αλλά και με ησύχασε εντελώς [...]

Φυσικά όπως αντιλαμβάνεται κανείς ο [τιποτένιος και αιμοσταγής ίσως κατά τον δημοσιογράφο] Παύλος Μελάς συντρίβεται παραμονές του θανάτου του υπό το βάρος του "καθηγιασμένου" ...φόνου. Στις απαρχές ενός σκληρότατου και φρικτού, όμως επιβεβλημένου από τα πράγματα πολέμου, (και μάλιστα μεταξύ των Χριστιανών Ελλήνων και Βουλγάρων ενώ "χώματα"  όριζαν τις αναμεταξύ  τους "διαφορές"...) που δυνάμωσε και σφραγίστηκε με το δικό του άλικο αίμα.

Άλλα πρότυπα - ρομαντικών ηρώων άλλης στόφας και εποχής. Πού να κατανοηθούν από τους -εκλεκτικά- απενοχοποιημένους μπούφους;

 

Αθόρυβοι εργάτες...

Ένα «Λεύκωμα μνήμης» 
που περίμενε τυπωμένο από πέρυσι...

 ...κι έφτασε [επιτέλους!] στα χέρια των ..."δικαιούχων". Απλοί άνθρωποι του χωριού -κάποιοι συγγενείς των θυμάτων της σφαγής της 4ης Απριλίου 1943- το κράτησαν στα χέρια τους έτσι  όπως κρατούμε και τα ...κόλυβα στην εκκλησιά!

Ένα διήγημά [μου]  ή "'Εξοδος" 
που αξιώθηκε να γίνει μνημείο...

Το έργο της Χριστίνας Μαυροπαίδη... Ένας σπαρακτικός χαμηλός τύμβος από πέτρες. Ο διπλός σιδερένιος σταυρός. 14 ονόματα. Κι οι στίχοι του Λορέντζου Μαβίλη. 
[Πίσω παραστέκει το χαμηλό βουνό όπου "τους έπιασαν..."]

[...]  Αγκαλιάς μου το σφίξιμον ενωμένα
πρόσφυγες της ζωής δώρ’ άγια τρία
Θάνατο,  Αθανασιά κ’ Ελευτερία.
 

Η έκδήλωση στην  παράξενα 
όμορφη πλατεία του Βογατσικού 
[με απόκοσμο φως... ]

...με απειλή βροχής και κάμποσο κρύο. Δεν έφυγε κανείς. Πέτυχε!

Ενός λεπτού μαζί...

Με την Πόλυ Μπλιάγκα [πολύτιμη!]. Με την Χριστίνα Μαυροπαίδη [πείσμα αντρίκιο σε γυναίκα, ταλέντο και μεγαλοψυχία...]. Τον Ανδρέα Βιτούλα [Αγία υπομονή...] και ...συν τω αναγνώντι κυρίω Παρίσση Σπύρω.

Ζήσαμε μοναδικές στιγμές. Φέραμε εις πέρας "κάτι"...

Ενός λεπτού μαζί για το τέλος... 

Όμως, η συγκίνηση περίσσεψε σήμερα, όταν έμαθα ότι κατά τις ημέρες που προηγήθηκαν, ότι χάρη στην πρωτοβουλία του Συνδέσμου Βογατσιωτών Θεσσαλονίκης και του Αθλητικού- Πολιτιστικού & Επιμορφωτικού  Συλλόγου «Ομόνοια» και  την εθελοντική εργασία των μελών τους,  έγινε δυνατός  ο καθαρισμός και ευπρεπισμός  των οδών,  της πλατείας και των εισόδων του Βογατσικού στα πλαίσια των ετοιμασιών για τις εκδηλώσεις...

Αθόρυβοι, σιωπηλοί, δίχως ανταμοιβή εργάστηκαν-κοπίασαν-ιδρωκόπησαν, με σεβασμό και θέρμη ψυχική. 

Λες και ετοίμαζαν να περάσει ο Επιτάφιος!

Αυτούς τους ανθρώπους πιο πολύ απ' όλους ευχαριστώ. 
Και ταπεινά θα υποκλίνομαι εμπρός τους εσαεί...