(Απλά ...ας έχουμε στο νου μας και την Πυροσβεστική καλού-κακού...)
Είναι να μη σου καρφωθεί η "ιδέα". Άμα μείνει καιρό εκεί μέσα στο μυαλό και σφηνώσει για τα καλά ούτε φοβέρες, ούτε φάρμακα ούτε γιατροί δεν την "κάνουν καλά". Άμα δε σταθεί τυχερή και συναντήσει κατάλληλο περιβάλλον κι ανθοφορήσει και βγάλει περικοκλάδες και ρίζες βαθιές και συρθεί κι αγκαλιάσει το δεκτικό χωράφι τριγύρω τρέχα γύρευε και ξεβοτάνιζε τώρα...
Θα ζήσουμε λοιπόν [και] με τον θλιβερό "Ρουβίκωνα", τον σοκαριστικό του λόγο, τη ζωώδη του βία. Μας μέλλεται και μας αξίζει.... Όχι με τον "ακτιβισμό" του, όχι με τα ακίνδυνα τάχατες "τρικάκια" του μα με τις ηχηρές του βανδαλιστικές παρεμβάσεις. Μ' αυτούς τους "σπάστηδες" θα ζήσουμε, τους ζοφερούς λαϊκοδικαστές ["θα σου σπάσουμε το χέρι", "θα σου σπάσουμε και το κεφάλι" κλπ άλλα εξ ίσου ακτιβιστικά ...]. Θα ανεχτούμε [χωρίς εκείνα να μας ανέχονται...] ετούτα τα ανεκτίμητα, τα "μόνοεγωεχωδίκηο", τα μη στάξει και μη βρέξει παιδιά-καταδρομείς-επιδρομείς...
Αχ, μήτε η Marfin και οι τρεις της αδικοχαμένοι, μήτε οι απειλούμενοι κάθε ώρα και στιγμή με καύση μέσα στις κλούβες τους ή στα οδοφράγματα και τις σκοπιές "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" εικοσιπεντάρηδες μισθωτοί ένστολοι. Τίποτε δε δίδαξαν όλα αυτά τους θλιβερούς Έλληνες, που μια χαρά ανέχονται [αρχέγονη συνήθεια-κανείς δε γλίτωσε] τη νεκρανάσταση της τιμημένης ΟΠΛΑ που ξαναστέκεται ολόρθη σε άλλους καιρούς, με άλλο όνομα, ένδυμα, στρατόπεδο...
[…] μια εξομολόγηση του Λεωνίδα Κύρκου σε μια συνέντευξη με τον Σταύρο Θεοδωράκη, για τα «ΝΕΑ»:
– Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε πιο κοντά σε αντιπάλους, παρά σε συντρόφους;
– Σπάνιες. Υπήρξαν όμως.
– Θέλετε να μου πείτε κάποια από αυτές τις φορές;
– Η πιο κραυγαλέα ήταν όταν ένας σύντροφος δολοφόνησε μπροστά στα μάτια μου τον φοιτητή της Νομικής Κίτσο Μακρυγιάννη-Μαλτέζο, έναν λεβέντη νέο. Ο Εμφύλιος ήταν γεμάτος με τέτοια περιστατικά. Σε μερικούς όμως δεν δίδαξαν τίποτε*.
*Ούτε και στον μακαρίτη τον Λ. Κύρκο φυσικά...
Όλοι τούτοι είναι τα αναμενόμενα απόνερα της φτώχειας, έτσι δεν λένε: όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει και γκρίνια. Παντοειδής γκρίνια από ρουβίκωνες μέχρι χρυσαυγήτες (να στους θυμίσω μιας και δεν τους αναφέρεις) Αλλά εμείς κάναμε τα λάθη μας ως λαός και δικαίως πάσχουμε. Αυτό όμως που δεν καταλάβαμε είναι το γιατί επιδεινώνεται οι θέση όλων των δυτικών λαών. Γιατί μη μου πει ότι η κατάσταση είναι καλύτερη από εκείνη του '91 σε όλο το δυτικό ημισφαίριο; Τελικά ποιοι είναι οι νικητές; Ή μάλλον ποιους είχαν ονομάσει εχθρούς οι νικητές; Αν ρίξω μια ματιά στα στοιχεία που υπάρχουν θα δω ότι οι νικημένοι ήμαστε εμείς. Μήπως θα έπρεπε να ανακαλύψουμε ξανά ένα σύμφωνο της Βαρσοβίας; Γιατί χωρίς αντίπαλο δέος οι κάποιοι λίγοι που απέμειναν να διαφεντεύουν τον διεθνή πλούτο μας έχουν ονομάσει εχθρούς τους και επειδή δεν υπάρχει κανείς άλλος που να διακινεί χρήμα μας βλέπω μια ζωή νικημένους και σε μόνιμα καθοδική πορεία. Αλλά όμως θα έχουμε μόνιμα ορατούς αντιπάλους. Εαυτούς και αλλήλους μιας και τους αληθινούς εχθρούς δεν θα μπορέσουμε να τους αγγίξουμε ποτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήτην οξαποδώ- "Χρυσή Αυγή" δεν την αναφέρω για να μη δώσω αμέσως πάτημα στη θεωρία περί συμψηφισμού [της βίας!] των άκρων που ούτως ή άλλως βέβαια υπάρχει...
ΔιαγραφήΓκρίνια πάντως δεν είναι τα "σου σπάζω το κεφάλι" [ ή το χέρι...] και σε καίω...και σε δικάζω-τρομοκρατώ on camera. Απλώς γκρίνια φυσικά δεν είναι οι Μπαρμπαρούσηδες. Είναι η απόλυτη ΑΠΕΙΛΗ!