Είναι παντού...

Στο Δημοτικό, στο υποτυπώδες μάθημα  της φυτολογίας, όταν μας ζητούσαν να αναφέρουμε τους τρόπους πολαπλασιασμού των φυτών είχαμε να επιλέξουμε, τον πιό κατάλληλο κάθε φορά, ανάμεσα στα:  "με  σπόρους", "με μοσχεύματα", "με εμβολιασμό", "με βολβούς", "με διαίρεση ριζών", "με καταβολάδες"... 
(Και το "δεν ξέρω" είχε τη θέση του επίσης... Συχνότατα!)

Μιλούσαμε τις προάλλες για τη ροδιά μας  που και φέτος την πέτυχαν ξανά οι βροχές πάνω στην πιό τρελή  ανθοφορία της. "Ούτε ρόδι δεν θα σταυρώσουμε και φέτος..."

Σκεφτόμουν αυτά κι έβλεπα τα κόκκινα πεσμένα άνθη και τα πέταλα του δέντρου που σάπιζαν στο χώμα. Και σαν ζωηρές κηλίδες αίμα ακόμα... Και ξάφνου, παιχνίδισμα και θρόισμα πίσω από φύλλο και μάτι παιχνιδιάρικο να προβάλλει πίσω από κλαδάκι και γρατσούνισμα με σημασία σε κορμό... Κι ακοίμητη μάνα φρουρός από κοντά... 
(Από το "πουθενά" ήρθαν!)

Πως πολλαπλασιάζονται λοιπόν αυτά; Ίσως τα όμορφα άνθη της ροδιάς, που δεν αξιώνονται να καρπίσουν σε δέντρο, στο χώμα πέφτοντας ν' ανασταίνουν όλον αυτόν τον χαριτωμένο  γατίσιο κόσμο που ανεξέλεγκτα πληθαίνει -όπως και λιγοστεύει- φέρνοντάς μας χαρά κι απέραντη μαζί λύπη.

Μη πω για τη σύντομη και τραγική  μοίρα των αδέσποτων γατιών και πάλι. Ας αρκεστώ μονάχα να δηλώσω δημοσίως:

-Παιδιά της ροδιάς είναι! 

 Ότι δεν γίνεται ρόδι γίνεται γατί. Πάει και τελείωσε!