"Ιδού θυσία μυστική τετελειωμένη"...

Ακύλα Μήλλα, Σχέδιο/ άποψη από τον Κεράτιο του πρώτου λόφου της Πόλης

 

 

Με κρατάει σφιχτά

απ’ το χέρι

ο χρόνος,

κάθε που νιώθω μπροστά του

έστω κι «ενός λεπτού μαζί»

κι είναι ο μόνος

αυτός που νικάει

σαν πατέρας γοργός της ζωής.

Ευάγγελος Γαλάνης , «Ενός λεπτού μαζί»

[δανείζεται τον τίτλο από τη γνωστή

συλλογή ποιημάτων της Κικής Δημουλά]

Ο κυρός Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος Γαλάνης, που «εκοιμήθη» στις 22 Μαΐου φέτος - πλήρης ημερών, ήταν από τα λιγοστά φωτεινά σημεία αναφοράς στο τέμπλο της ρωμιοσύνης της …«δικής μου Πόλης», που λιγοστεύει ολοένα  ̶ κι άλλο κι άλλο… ̶  με τα χρόνια το φώς του (έχοντας σχεδόν πια ολότελα σβήσει…).

 Το λυπητερό άγγελμα ήρθε σήμερα από το [καθόλου φυσικά !] …«άτεχνο και ταπεινό επιτάφιο εγκώμιο» του π. Κ. Καλλιανού που δημοσιεύτηκε στα «Χρονικά της Δυτικής Μακεδονίας» / στο Φ.776.   

Τον Πέργης τον γνώρισα και τον αγάπησα μέσα από τα ποιητικά του κείμενα για την Πόλη και το Φανάρι. Υπήρξε ο σύγχρονος ποιητής τους και ο μελωδός. Τον έχουν ονομάσει και «γλυκύφθογγο γλώσσα της Πόλης». Ωραίο που είναι να γίνεται ο άνθρωπος πράγμα αδιαίρετο –αχώριστο  με τη γλώσσα, με το ποιητικό κείμενο μα και με τον τόπο του... 

Είκοσι χρόνια τώρα, με τρόπο σχεδόν λατρευτικό, προστατεύω στη βιβλιοθήκη μου τα «Εκ Φαναρίου Β΄» από τις εκδόσεις Ακρίτας και  το «Εκ Φαναρίου – Τα ποιητικά» από τις εκδόσεις «Μίλητος». Εκδόσεις χαρτόδετες μεν αλλά σε τι χαρτί το τύπωμα, με τί εκτύπωση και επιμέλεια και τι ποικίλματα από το πενάκι του άλλου σημαντικού ονόματος της Πόλης, του γιατρού, ερευνητή, συλλέκτη, συγγραφέα και αξεπέραστου στο «περιηγητικό» σχέδιο  Ακύλα Μήλλα. Κι από κοντά οι σπάνιας ζωγραφικής έντασης πίνακες της Ιόλης Μήλλα στο ένα απο τα δυό βιβλία…

Η ποιητική φωνή της Εκκλησίας λοιπόν σώπασε, τα γραφτά του ανθρώπου όμως έμειναν πίσω γι’ αυτό ξεφυλλίζω έναν από τους τόμους που κανακεύω με τα χέρια μου αυτές τις ώρες και καταθέτω εδώ [δικό του δώρημα] «εις μνημόσυνον αιώνιον»:

Fayum

Έμεινε στο νου μου
του Γιάννη του Τσαρούχη
η περιγραφή στη τηλεόραση
του αιγυπτιακού Φαγιούμ
με τα μεγάλα μάτια τα ορθάνοιχτα
και τα μακρόστενα κορμιά
σαν κρεμασμένα ξεψυχήματα
που όρθια τα ’στηναν στα σπίτα τους
να μην τους λείψει η ανάμνηση
ούτε και η μνήμη της αγάπης τους.

Μα εγώ ξανάστησα μπροστά μου
̶ ανόμοια και ασύγκριτα ̶
την Παναγιά την Παμμακάριστο
την Κωνσταντινουπολίτισσα,
από το Fethiye του πέμπτου λόφου
τη μουσαφίρισσα
με τα μάτια τ’ αμυγδαλωτά
και τα στενόμακρά της δάχτυλα
που συντροφιά με τα ανείπωτα
και τον καϋμό της Ρωμηοσύνης
στο Διπλοφάναρο παραγρυπνάει

ανάμεσα στα χρώματα
και τις φωτοσκιάσεις της ανατολής
με συντροφιά το καθημερινό φιλί μας.

 

Ιόλης Μήλλα, Μονή Παμμακαρίστου, Νεκρικό παρεκκλήσιο.