Πέτρινο...

[...] Μερικοί έχουν χάσει το κουράγιο τους. Το καταλαβαίνω. Όμως εγώ βλέπω τον ήλιο που στέκεται καλά στο γαλάζιο επάνω. Κι όπως ανεβαίνουμε το βουνό και μας έχει πιάσει ο Απρίλης από τον λαιμό με τις μυρωδιές του, τα ζούδια του που βουίζουν τριγύρω μας, τα κίτρινα κρινάκια μέσα στη χρυσή τους μέρα έτσι που φυτρώνουν πάνω στις πεθαμένες πέτρες, τα κοιτάζω κι ακούω και λέω: πώς απόμεινε πίσω αυτό το κακοχείμωνο, πού πήγε εκείνο το φαρμακωμένο χιόνι, το κρύο το αβάσταχτο κι η σκοτεινιά. Πού; *

Παρακολουθώ μέρα με τη μέρα από φωτογραφίες που μου στέλνουν την πορεία ανέγερσης του μνημείου της βάρβαρης και άνανδρης εκτέλεσης 14 συγχωριανών μου από τον ιταλικό στρατό τον Απρίλη του 1943. Ένα διήγημα που αξιώθηκα να γράψω με αφορμή αυτό το γεγονός, σχεδόν  στάθηκε η αιτία για την έκδοση ενός λευκώματος μνήμης ενώ, η φίλη αρχιτεκτόνισα Χριστίνα Μαυροπαίδη, εμπνεύστηκε την κατασκευή ενός μνημείου φτιαγμένου απο ταπεινά υλικά (λεπτοί σιδερένιοι σωλήνες  και ασβεστολιθικές πέτρες εξορυγμένες από το παρακείμενο χαμηλό βουνό). 

Βλέπω το μνημείο να υψώνεται αργά. Και σκέφτομαι πως μάλλον με πέτρες ήταν φτιαγμένο και το διήγημα... Σπαράγματα από πέτρινες ζωές ριγμένες στο "καμίνι" του πολέμου και της φοβερής ένδειας.

(Οι ιταλοί ειχαν πετάξει τα πτώματα των θυμάτων τους -ανδρών, εικοσάχρονων νέων, μαζί και του παπά του χωριού- μέσα σε σβησμένο ασβεστοκάμινο της περιοχής).

 *Από το διήγημά μου "Έξοδος" που περιλαμβάνεται  στην έκδοση "Με λίγα ρούχα αιματωμένα...- Ένα λεύκωμα μνήμης" -Επιμέλεια Νώντας Τσίγκας- έκδοση του Δήμου Άργους Ορεστικού 2017.