Ακούς εκεί...

... profile στο fb  ο Παύλος Μελάς!!!

Παύλος Μελάς, Διαστάσεις 2X3m. ,  Μαρίας Τοτού, "Στην αγκάλη"- Λιθιά- Καστοριάς (2005)

Oύτε με τις συγκεντρώσεις ούτε με τις αντισυγκεντρώσεις για το "Μακεδονικό" συμφωνώ ή συντάσσομαι. Αλλά δεν μπορώ και να βδελύσσομαι τους συμμετέχοντες, κι ούτε να διακρίνω σε όλους τους "προδομένους", "πληγωμένους", "ταπεινωμένους, "θιγόμενους" [ή όπως αλλοιώς θέλουν να αισθάνονται συν-πολίτες μου], ταπεινά, εθνικιστικά και ακροδεξιά...  "ελατήρια". Κι ούτε που γνώριζα μέχρι χτες ποιός ήταν ο "αποστάτης κ. Λαζαρίδης" ούτε φυσικά έδωσα και καμμιά ιδιαίτερη  σημασία στο ότι κάποιος Μπλάντος -κι άλλοι δυό τρεις ακόμα- πρόγκηξαν στο Σίτυ τον κ. Τσίπρα  όπως το πάλαι η αείμνηστη Αμπατιέλου για την βασιλομήτορα Φρειδερίκη έπραξε -"εν δικαίω" απολύτως-  στην ίδια πόλη... 

Γνωρίζω όμως ποιός ήταν ο Παύλος Μελάς. Και καλό θα ήταν να το γνώριζε και ο ημιμαθής δημοσιογράφος [όνομα και μη χωριό], με τις εξ αριστερών προσεγγίσεις της επικαιρότητας, ο οποίος προσπαθώντας να αμαυρώσει κι άλλο την εικόνα του "αποστάτη" βουλευτή ανέκραξε με στόμφο στην κρατική τι-βί: "Τί να πεις για έναν άνθρωπο που έχει στο προφίλ του στο φέϊσμπουκ τον Παύλο Μελά;". Και συνέχισε: "Τo 'χετε δει το προφίλ του; Έχει τον Παύλο Μελά!"

Δεν μπορώ να φανταστώ ποιόν ήρωα και ποιάς περιόδου  θα επιθυμούσε ο κύριος δημοσιογράφος να έχει στο προφίλ του ο συνεταίρος του παρδαλού κυβερνητικού συνασπισμου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛαίων... Σε ώρες μάλιστα  που  η λέξεις ταμπού για την πρωτηφορααριστερά,  πατρίδα και πατριώτης, όλο συχνά/συχνότερα επανακάμπτουν σαν τιμωρία και σαν τριβόλια στο στόμα του προσφάτως [και] αυτο-γραβατωθέντος πρωθυπουργού...

Θυμίζω λοιπόν αυτά που στις 12 Σεπτεμβρίου του 1904, δηλαδή ένα μήνα προτού  σκοτωθεί στη Στάτιστα [σήμερα Μελάς] της Καστοριάς, υπερασπιζόμενος τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ Μακεδονία [ο] ήρωας γράφει στη συζυγό του Ναταλία από τη Μονή του Τσιριλόβου:

[...] Το βράδυ εις τας 7 ήλθε πάλι ο ηγούμενος και μας επήγεν εις το μοναστήρι. Αφού ετοποθέτησα τους άνδρας μου εις τα τρία μεγάλα δωμάτια που μας έδωκεν ο ηγούμενος, επήγα εις την εκκλησίαν του μοναστηρίου, την χαμηλήν, παναρχαίαν εκκλησίαν. Και εκεί μόνος εις το σκότος έκλαυσα με απελπισίαν. Ησθανόμην ως εις την κόλασιν και εντελώς μόνος. Ελησμόνησα όλο το ωραίον το υψηλόν και το ευγενές μέρος της αποστολής μου, και έβλεπα μόνον φόνους αγρίους, δολίους, ερήμωσιν οικογενειών, απελπισίαν γονέων, τέκνων, αδελφών. Ενθυμήθηκα την γλυκύτητα του οικογενειακού βίου, όλους σας, τας λεπτας και ευγενείς υπάρξεις σας και η απελπισία μου μ' ετρέλανε σχεδόν. Αλλ' ολίγον κατ' ολίγον συνήλθα και επήγα εις τον Πύρζαν, με το οποίον ήμεθα μόνοι εις ένα δωμάτιον. Του είπα τα βάσανά μου. Αυτός όμως έχει τοιούτον πάθος κατά των κακούργων, ώστε όχι μόνον μ' ενεθάρρυνεν, αλλά και με ησύχασε εντελώς [...]

Φυσικά όπως αντιλαμβάνεται κανείς ο [τιποτένιος και αιμοσταγής ίσως κατά τον δημοσιογράφο] Παύλος Μελάς συντρίβεται παραμονές του θανάτου του υπό το βάρος του "καθηγιασμένου" ...φόνου. Στις απαρχές ενός σκληρότατου και φρικτού, όμως επιβεβλημένου από τα πράγματα πολέμου, (και μάλιστα μεταξύ των Χριστιανών Ελλήνων και Βουλγάρων ενώ "χώματα"  όριζαν τις αναμεταξύ  τους "διαφορές"...) που δυνάμωσε και σφραγίστηκε με το δικό του άλικο αίμα.

Άλλα πρότυπα - ρομαντικών ηρώων άλλης στόφας και εποχής. Πού να κατανοηθούν από τους -εκλεκτικά- απενοχοποιημένους μπούφους;