Fake News...

Άλλοι πεθαίνουν (πριν την ώρα του) τον Κώστα Γαβρά...

Ο "χαρτοκόπτης" σας ενημερώνει εκτάκτως για την μυστηριώδη ...εξάφανιση του θρυλικού "κόκκινου σπιτιού" στην συμβολή των οδών Ερμού και Αγίας Σοφίας...

Τη θέση του έχει πλέον καταλάβει, όπως αψευδώς  μαρτυρεί η φωτογραφία, ένα θαυμάσιο μπλέ που παραπέμπει στους μανδύες των μαροκινών Τουαρέγκ...

"Ανασχηματισμός"...

ΠΡΙΝ...

ΜΕΤΑ...

"Η Πατρίς ευγνωμονούσα..."

ΦΩΤ.   ΜΠΟΥΓΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ

[…] Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

                                                Νίκος Γκάτσος, Ελλαδογραφία

Mα θα μου αντιγυρίσει κανείς... "Μετά την τραγωδία στο Μάτι, την απελευθέρωση από τα μνημόνια, την απελευθέρωση των δυό στρατιωτικών μας ανήμερα "της Παναγιάς",  ύστερα από τέτοια μείζονα, τραγικά ή αναστάσιμα γιορτερά, ποιός νοιάζεται γιά ένα βανδαλισμένο/ακρωτηριασμένο χέρι ενός μαρμάρινου ανδριάντα;  "Ε, και τί έγινε ρε μεγάλε; Εδώ καράβια χάνονται - βαρκούλες αρμενίζουν..." .

Όμως, τα βανδαλισμένα δάχτυλα [όχι για πρώτη φορά, όπως αδιάψευστα μαρτυρά η φωτογραφία] του χεριού του ανδριάντα του Ι. Καποδίστρια στο Ναύπλιο με πληγώνουν βαθειά... Δεν μπορώ να μην μιλήσω. Η ανίερη αυτή πράξη με θίγει πρώτ' απ' όλα σαν πολίτη αυτής της χώρας. Κι ο διακαμός του ανθρώπου (σχεδόν δυό αιώνες μετά!) που παραμένει έτσι αδικαίωτος, βουβός, στη λήθη αμετάκλητα παραδομένος, με συγκλονίζει.

Λυπούμαι, ως τα τρίσβαθα, γιατί θυμάμαι εκείνη την αναθηματική πλάκα στον τοίχο ενός κτιρίου της Γενεύης: 

"Οι πολίτες της Γενεύης και της Λωζάνης" στον "Ιωάννη Καποδίστρια από τη Κέρκυρα"... [Γιατί άραγε Έλληνά μου; Που κοίταγες σαν χάχας και φωτογράφιζες; - Μετά γύρισες διάβασες και έμαθες ανίδεε και θλιβερέ  εαυτέ μου...]

Κρατώ σαν θυμητάρι και μικρό ευαγγέλιο από τα χρόνια μου στο Λύκειο [1976] εκείνο το βιβλιαράκι που μας είχε δωρεάν διανεμηθεί με την ομιλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Ι. Καποδίστρια /1776-1976. Γράφει εκεί ο γεραρός διανοητής:

[…] Πόσος χρόνος χρειάσθηκε και πόσος χρόνος ακόμα θα χρειασθεί για να καθαρίσωμε  την  εικόνα του  από το  ρύπο των συσσωρευμένων άδικων κρίσεων; Γιατί -αναρωτήθηκα συχνά - αυτόν κυρίως να  έζωσε και σχεδόν να κάλυψε η  παρανόηση, ή υποκρισία, ακόμα και ή συκοφαντία; Πρώτα, θαρρώ, γιατί ήταν ό μεγαλύτερος. Και ή  αδικία χτυπάει πρώτα τους πιο  μεγάλους. Και ύστερα γιατί ήταν άνθρωπος άλλης υφής. Μιας υψηλής λιγώτερο προσιτής  στους πολλούς, στους απλοϊκούς, αλλά και στους  σπουδαρχούντας, όσο και αν ήταν και αυτοί  πατριώτες με  τον  τρόπο τους.

 Ήρθε ώριμος πολιτικός μέσα  σε πρωτάρηδες. Δύσκολα αναγνωρίζει ό 'Έλληνας την υπεροχή τού άλλου. Ή ανοησία φθάνει  μάλιστα κάποτε στο  σημείο να  θεωρούμε την υπεροχή σαν αντιδημοκρατική ανισότητα και την αναγνώριση της υπεροχής σαν  αντιδημοκρατική νοοτροπία. Για την αναγνώριση της υπεροχής του άλλου χρειάζεται ήθος […].

Ήθος, Παιδεία, Γνώση, Μέτρο, Ωριμότητα, Καταλαγή, Πειθαρχία, Εσωτερική ισορροπία. Πράγματα φρικτά -φρικτότατα ...ακρωτηριασμένα και ελλειμματικά στο σύγχρονο ελληνικό παρόν. Και σε πολίτες και σε άρχοντες και στους λογής σπουδαιοφανείς ...σπουδαρχίδες!

Γι' αυτόν  ίσως το λόγο  η ακεραιότητα ακόμα και ενός ανδριάντα, προκαλεί, διεγείρει, κινητοποιεί κάθε κατώτερο και βάρβαρο ένστικτο... 

Δειλινό στον Θερμαϊκό τον Αύγουστο

Ώρα που οι σκιές γίνονται ομιλητικές. Με άλλον τρόπο. Σώματα μετέωρα, μπροστά στο ασημί σειρίτι της θάλασσας. Βλέμματα αφημένα στις ταχυδακτυλουργίες ενός ουρανού που δοκιμάζει κάμποσους  δραματικούς χρωματικούς τόνους προτού σβηστεί.

Ένα "κλικ" και κρατάς τη στιγμή... Ένα πουλί απομακρύνεται από το πλάνο. Ζευγάρια επί το πλείστον ή ολιγομελείς συντροφιές. Λιγοστοί μάλλον μονάχοι. Εγγύτητα, συγχρωτισμός αγαπητικός πριν τη νύχτα...

 

ΥΓ. Και, ναι [!] φορές "σκλαβιά" το κινητό τηλέφωνο... (Σε βρίσκουν παντού...). Όμως  αρωγός και της πιο ταπεινής φωτογραφικής τέχνης: Μένει μονάχα να διαλέξεις το κάδρο. Τα υπόλοιπα "δικά του". Kρατημένα στην ισχυρή του μνήμη, απ' όπου είναι δυνατόν να ανασύρονται κατά το δοκούν...

Μετά τα "μνημόνια"...

Αποσπάσματα από το γεμάτο μηνύματα και συμβολισμούς διάγγελμα του Έλληνα Πρωθυπουργού που μαγνητοσκοπήθηκε πάνω στην ντάπια του κάστρου της Ιθάκης: 

Tο γκίλι γκίλι,

Το γλύψε-γλύψε, 

Το φουρφούρι, 

Το κλωτσοσκούφι ["των αγορών";] 
κλπ κλπ κλπ ...

Μαζί ένας "κακός χαμός": Mνηστήρες, Σειρήνες,  λωτοί και λωτοφάγοι, λαιστρυγόνες, συμπληγάδες [από άλλο παραμύθι βέβαια...], φαγωμένοι-μαγεμένοι-πνιγμένοι κλπ "σύντροφοι" του Οδυσσέα, "νταβατζήδες" [κατά την ρήσιν του θεοσεβάστου Π. Καμμένου]. Τραπεζοϋπουργοί και Υπουργοτραπεζίτες. Η Πηνελόπη [ή και Πόππη επί το λαϊκότερον]  η  περιπόθητη ...Εξουσία! 

Κι από κοντά ο Οδυσσέας. 

Με κολαριστό λευκό -άχραντο -αμόλυντο πουκάμισο. Περιστερά άθώα. Ανετέξ. Ακομπλάριστος... Αυτός, ο πολυμήχανος. Το σύμβολο της πανάρχαιης ελληνικής καπατσοσύνης. 

Ο και  ΟΥΤΙΣ αυτοκληθείς. Δηλαδή: ΚΑΝΕΝΑΣ!!!

Η τυφλή σκάλα

Τρίτη 21/8/2019

Η "επόμενη μέρα"  [Ημέρα της Εξόδου ή της ...Εξοδίου;]

Είναι η σκάλα του Καλού; (Ή μήπως του Κακού η σκάλα;) Οδηγούσε αυτή άραγε κάποτε κάπου;  Σκάλα των Αγγέλων ή των Δαιμόνων; Σκάλα Έξόδου /έκτακτης ανάγκης ή σκάλα της Υπηρεσίας; Αποτελεί τσαλίμι αρχιτεκτονικό και ντόπιο γνώρισμα; Υπαινίσσεται κάτι; Ποιός ξέρει... 

Μου φέρνει πάντως στο νου το χάλι μας κατά τη στιγμή  "λήξης των Μνημονίων"  [που θα πει "Μονάχος σου τώρα. Πέσε και κολύμπα!",  "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!"]. Φυσικά και δεν είμαστε ολότελα κάτω. Στα χώματα να πεις.  Το λένε κι "οι ξένοι" οι ίδιοι που είπαν βδελυττόμενοι πως "είμαστε ένα αποτυχημένο Κράτος". "Έχουμε επιτύχει" σου λέει! "Κι εμείς και εσείς!" (Μα και ποιός χειρουργός ομολογεί ποτέ πως όλα πήγαν κατά διαόλου στην εγχείρηση που έκανε; "Η εγχείρηση επέτυχε ο ασθενής απεβίωσε" θα πει).
Τρεις Πρωθυπουργοί: Ο ξένοιαστος ποδηλάτης. Ο αμήχανος σχιζο-μνημονιακός και ο μαγκιόρος νταουλτζής των αγορών. Tρία μνημόνια*. Από ένα ο καθείς... Και δεν έχει άλλο. 

Εφεξής η σκάλα μονάχα! 

"Επιτυχώς" λοιπόν (εξ ου και το νέο success story= γλαρόσουπα)  ανεβήκαμε τα βασανιστικά σκαλιά των αλλεπάληλλων αξιολογήσεων από τρόικα και "αγορές" και πλέον ύστερα απο οκτώ χρόνια λιτότητας, εξευτελισμών κάθε είδους,  αγρίων ψαλιδισμών -σε μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα-,  καθημαγμένοι, φρικτά τσαλακώμενοι και ηθικά ράκη, φτωχοί λίγο πιο πάνω απο τα "σκουπίδια"  (όχι "όσο δεν παίρνει". Έχει και παραπέρα χειρότερα στον κόσμο...), με αιμορραγία πνευματικού κεφαλαίου και νεαρού πληθυσμού [έφυγε ο άνθός της κοινωνίας μας...], ύστερα απο "μεταρρυθμίσεις" τολμηρές (στα χαρτιά  βέβαια και στην ψήφισή τους εννοώ γιατί η εφαρμογή τους μάλλον παραμένει ως ...χρέος του μέλλοντος χρόνου), ενεοί κοιτάζουμε κατά την "τυφλή" τη σκάλα. Μην ξέροντας ακόμα αν ανεβαίνουμε ή κατεβαίνουμε [ή μήπως πέφτουμε;] και προς τα που οδεύουμε...


* ΥΓ. Για να μην τους αδικώ ο τελευταίος ("νταουλτζής") και οι συν αυτώ υπέγραψαν άλλο ένα "από το παράθυρο" [το τέταρτο φαρμακερό και 40ετές!]

Οι γιοί του ανέμου...

Πάρος VI

στον πρωταθλητή -Ολυμπιονίκη 

Νίκο Κακλαμανάκη

τον πιό μεγαλο του γιό...

                                      Φυσάει πολύ.

  

 

                            Αλέτρι τ’ ουρανού ο αέρας.

                                                                                Τάκης Σινόπουλος 

Βαρύτητα λέμε 

  

το χέρι τ’ ουρανού

που επιστρέφει 

τους αλεξιπτωτιστές.

                                       

                                                                            Μιχάλης Γκανάς