Ψηλά τα λάβαρα της αγάπης!

[...] Τετράποδοι με όρθιες ουρές, οι γάτοι, δεν παίρνουν 

από δικαιολογίες ή εξηγήσεις. Δεν μπορείς να τους πεις :

 "Παιδιά λυπάμαι, είμαι χάλια, δεν μπορώ να σηκωθώ". 

Νίκος Δήμου, Η ευεργετική επίδραση των γάτων 

 [επίμετρο στο "Βιβλίο των γάτων"]. 

Ήταν ένας γάτος... Του τάγματος των ανωνύμων. Μη ρωτάτε τα "τί" και τα "πώς". Αδέσποτος των αγρών ίσως. Κάτοικος και τρόφιμος κατά περίσταση στο αγρόκτημα φίλου αδελφικού. 

Όπως τα πουλιά έρχονται να σιτιστούν στον πλούσιο οπωρώνα ή για να κλέψουν στάλες νερό από τους σωλήνες του ποτίσματος στα αυλάκια, έτσι κι αυτός ερχόταν. Αποφάγια σε γενναίες μερίδες συχνά τον περίμεναν. Αγάπης πρόσφορα... Κι όταν σε συνάξεις γιορτινές φούντωνε η χαρά, έρχονταν πάλι αυτός απρόσκλητος με την ουρά- λάβαρο ψηλά όλο γουργουρητά και νάζι. Χάδια αποζητώντας περιπαθώς. 

Αδύνατον να μη σηκωθείς όσο και αν είχες πιεί ή ντερλικώσει, κι όσα ενδιαφέροντα νόμιζες πως τάχα ήθελες να πεις και νά αποσώσεις, κι όσο καλά φανταζόσουν πως μπορούσες κείνη την ώρα τάχα να τραγουδήσεις... Αδύνατον να μην τσακιστείς να τρέξεις υπάκουα στο κάλεσμα-στην γλυκιά παράκληση... "Συγγνώμη παιδιά..." στην ανθρώπινη ομήγυρη έλεγες. Και πήγαινες. 

Πάνω από μηνα έχει να φανεί. Τα σαραντάμερα πλησιάζουν. Ελπίζω εκεί που βρίσκεται το ιστίο του εκείνο της αγάπης  θαρραλέο να αρμενίζει και να συναντά πρίμα  τον καιρό της ανταπόκρισης...