Ώρα που οι σκιές γίνονται ομιλητικές. Με άλλον τρόπο. Σώματα μετέωρα, μπροστά στο ασημί σειρίτι της θάλασσας. Βλέμματα αφημένα στις ταχυδακτυλουργίες ενός ουρανού που δοκιμάζει κάμποσους δραματικούς χρωματικούς τόνους προτού σβηστεί.
Ένα "κλικ" και κρατάς τη στιγμή... Ένα πουλί απομακρύνεται από το πλάνο. Ζευγάρια επί το πλείστον ή ολιγομελείς συντροφιές. Λιγοστοί μάλλον μονάχοι. Εγγύτητα, συγχρωτισμός αγαπητικός πριν τη νύχτα...
ΥΓ. Και, ναι [!] φορές "σκλαβιά" το κινητό τηλέφωνο... (Σε βρίσκουν παντού...). Όμως αρωγός και της πιο ταπεινής φωτογραφικής τέχνης: Μένει μονάχα να διαλέξεις το κάδρο. Τα υπόλοιπα "δικά του". Kρατημένα στην ισχυρή του μνήμη, απ' όπου είναι δυνατόν να ανασύρονται κατά το δοκούν...
Μπορεί να φαίνεται απλό να διαλέξεις το κάδρο, όμως η αξία της στιγμής βρίσκεται στη ματιά του φωτογράφου και στην αξιοποίηση της τεχνολογίας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή