"Η Πατρίς ευγνωμονούσα..."

ΦΩΤ.   ΜΠΟΥΓΩΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ/ ΑΠΕ-ΜΠΕ

[…] Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα ’ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

                                                Νίκος Γκάτσος, Ελλαδογραφία

Mα θα μου αντιγυρίσει κανείς... "Μετά την τραγωδία στο Μάτι, την απελευθέρωση από τα μνημόνια, την απελευθέρωση των δυό στρατιωτικών μας ανήμερα "της Παναγιάς",  ύστερα από τέτοια μείζονα, τραγικά ή αναστάσιμα γιορτερά, ποιός νοιάζεται γιά ένα βανδαλισμένο/ακρωτηριασμένο χέρι ενός μαρμάρινου ανδριάντα;  "Ε, και τί έγινε ρε μεγάλε; Εδώ καράβια χάνονται - βαρκούλες αρμενίζουν..." .

Όμως, τα βανδαλισμένα δάχτυλα [όχι για πρώτη φορά, όπως αδιάψευστα μαρτυρά η φωτογραφία] του χεριού του ανδριάντα του Ι. Καποδίστρια στο Ναύπλιο με πληγώνουν βαθειά... Δεν μπορώ να μην μιλήσω. Η ανίερη αυτή πράξη με θίγει πρώτ' απ' όλα σαν πολίτη αυτής της χώρας. Κι ο διακαμός του ανθρώπου (σχεδόν δυό αιώνες μετά!) που παραμένει έτσι αδικαίωτος, βουβός, στη λήθη αμετάκλητα παραδομένος, με συγκλονίζει.

Λυπούμαι, ως τα τρίσβαθα, γιατί θυμάμαι εκείνη την αναθηματική πλάκα στον τοίχο ενός κτιρίου της Γενεύης: 

"Οι πολίτες της Γενεύης και της Λωζάνης" στον "Ιωάννη Καποδίστρια από τη Κέρκυρα"... [Γιατί άραγε Έλληνά μου; Που κοίταγες σαν χάχας και φωτογράφιζες; - Μετά γύρισες διάβασες και έμαθες ανίδεε και θλιβερέ  εαυτέ μου...]

Κρατώ σαν θυμητάρι και μικρό ευαγγέλιο από τα χρόνια μου στο Λύκειο [1976] εκείνο το βιβλιαράκι που μας είχε δωρεάν διανεμηθεί με την ομιλία του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Ι. Καποδίστρια /1776-1976. Γράφει εκεί ο γεραρός διανοητής:

[…] Πόσος χρόνος χρειάσθηκε και πόσος χρόνος ακόμα θα χρειασθεί για να καθαρίσωμε  την  εικόνα του  από το  ρύπο των συσσωρευμένων άδικων κρίσεων; Γιατί -αναρωτήθηκα συχνά - αυτόν κυρίως να  έζωσε και σχεδόν να κάλυψε η  παρανόηση, ή υποκρισία, ακόμα και ή συκοφαντία; Πρώτα, θαρρώ, γιατί ήταν ό μεγαλύτερος. Και ή  αδικία χτυπάει πρώτα τους πιο  μεγάλους. Και ύστερα γιατί ήταν άνθρωπος άλλης υφής. Μιας υψηλής λιγώτερο προσιτής  στους πολλούς, στους απλοϊκούς, αλλά και στους  σπουδαρχούντας, όσο και αν ήταν και αυτοί  πατριώτες με  τον  τρόπο τους.

 Ήρθε ώριμος πολιτικός μέσα  σε πρωτάρηδες. Δύσκολα αναγνωρίζει ό 'Έλληνας την υπεροχή τού άλλου. Ή ανοησία φθάνει  μάλιστα κάποτε στο  σημείο να  θεωρούμε την υπεροχή σαν αντιδημοκρατική ανισότητα και την αναγνώριση της υπεροχής σαν  αντιδημοκρατική νοοτροπία. Για την αναγνώριση της υπεροχής του άλλου χρειάζεται ήθος […].

Ήθος, Παιδεία, Γνώση, Μέτρο, Ωριμότητα, Καταλαγή, Πειθαρχία, Εσωτερική ισορροπία. Πράγματα φρικτά -φρικτότατα ...ακρωτηριασμένα και ελλειμματικά στο σύγχρονο ελληνικό παρόν. Και σε πολίτες και σε άρχοντες και στους λογής σπουδαιοφανείς ...σπουδαρχίδες!

Γι' αυτόν  ίσως το λόγο  η ακεραιότητα ακόμα και ενός ανδριάντα, προκαλεί, διεγείρει, κινητοποιεί κάθε κατώτερο και βάρβαρο ένστικτο...