Πάρος ΙΙΙ

Τα ήσυχα Ρέκβιεμ του ανέμου...

[...] ΧΡΗΣΤΗ ΧΑΙΡΕ...

Στη συλλογή, των ομόρρυθμων και συνεκτικών μεταξύ τους διηγήσεων,   Μια μέρα πριν δυό μέρες μετά, δηλαδή στις λαμπρές μυθιστορίες της Αντιπάρου [του], ο Νίκος Χουλιαράς  περιγράφει τους ήχους που ακούγονται στο ερημικό κοιμητήρι κοντά στο σφαγείο του νησιού, όταν κανείς  διαβαίνει νύχτα το δρόμο που βγάζει στον "Παράδεισο" [ένα κέντρο διασκεδάσεως που ...εφημερεύει]:

[...]  Ούτε και όργανα έχει  ε κ ε ί, να πεις -ορχήστρα και τραγουδιστές, σαν τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ- παρά μονάχα, τ' αεράκι: την αύρα εκείνη, που ανεπαίσθητα περνά τη νύχτα πάνω απ' τα χορταριασμένα του σκεπάσματα και κουδουνίζει, που και που, τις ξεχαρβαλωμένες τσίγκινες πορτούλες, λες κι είναι εκεί κάποιο μικρό παιδί που βγάζει συγχορδίες, σέρνοντας το δάχτυλο αδιάφορα πάνω σε μια σειρά κινέζικα ψαράκια.

Νίκος Χουλιαράς, Ο δρόμος που περνάει απ' τον Παράδεισο- 

Στο κοιμητήρι στις Λεύκες αντίκρισα ιστορημένο με μάρμαρο παριανό, ένα πουλί, βουλημικά τον πέτρινο κρίνο του τάφου να τρυγά...

Δεν είχε πορτούλες να τις αναριπίζει το αεράκι που φυσούσε καταμεσήμερο εκεί υποχρεώνοντάς τες να "παίξουν" μουσική. Κι όμως άκουγα αυτόν τον επίμονο μουσικό ήχο  περιγελαστικό κάπως και μαζί παρηγορητικό. 

Ένα αόρατο σε όλους μας παιδί, έπαιζε με τους ήχους και κατάφερνε να σταθεί πάνω από τον παρόντα χρόνο με τις βεβαιότητες,  τις λύπες των αποχωρισμών ή τις εφήμερες χαρές, πάνω από τον καιρό, πάνω από την συγγνωστή μαύρη αλήθεια του τέλους, προσφέροντας με γέλιο κελλαρυστό φως μέσα στον κόσμο των αιώνιων ίσκιων...

Να την πω την αμαρτία μου: Τα ίδια άκουγα και στο Μουσείο της Παροικιάς, μπροστά στις  σαρκοφάγους της ελληνιστικής περιόδου...