Το φαγωμένο ψάρι, η "ιερά" κατάληψις, ο Άγιος Πατάπιος και η δαιμονισμένη του Αμβροσίου

  

Στη φωτογραφία, τα απομεινάρια της  ιεράς καταλήψεως του «βιολογικού» και αρκούντως γηραιάς πλέον (διότι διεπίστωσα ότι χρονολογείται από 34ετίας). Σύμφωνα με την σημερινή αγιοποιητική υπερασπιστική αρθρογραφία, υμνολογία κλπ πολεμικά ανακοινωθέντα και ημερήσιες διαταγές για το «στέκι του Βιολογικού», εκτός από τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που προωθήθηκαν εκεί και τις πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις ή ελευθεριακά forum που οργανώθηκαν (καλά, καλότατα και άγια) διαβάσαμε και  για «μαθήματα αυτοάμυνας». Το καταθέτω ασχολίαστο. (Ίσως να αφορά άμυνα γυναικών σε επίδοξους βιαστές ή δολοφόνους, άτομα που υφίστανται bullying κλπ Μη γινόμαστε όψιμοι Μαστοράκηδες τώρα...). Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε την κυρά-κατάληψη. Και συγχαρητήρια στον ζωγράφο του  graffiti με το ψάρι!

Το παρακάτω, άσχετο με την παραπάνω περίπτωση, αφορά έναν πρώην χωροφύλακα («επικεφαλής αποσπασμάτων εκκαθάρισης της υπαίθρου»  στον εμφύλιο λένε οι κακές γλώσσες) και πρώην μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»;

Χαρείτε το απόσπασμα, μη διστάσετε να συσχετίσετε τη σχετική με την παλαιότερη δράση του λέξη και ανατριχιάστε με το πόσοι ενδεχομένως ακολουθούν τον άνθρωπο αυτόν. Και για πόσους επομένως θανάτους είναι υπεύθυνος ο φρικαλέος και ανερμάτιστος γέρων και οι παρόμοιοί του.

[…] προ τεσσάρων ημερών στο Ιερό Προσκύνημα του Οσίου Παταπίου, στο Λουτράκι. Εκεί μία δαιμονισμένη νέα κοπέλα, απευθυνομένη προς τους προσκυνητάς του Οσίου Παταπίου, ξαφνικά άρχισε να φωνάζει με φωνή ανδρική και πολύ δυνατή! Είπε τα εξής πολύ σκληρά λόγια: «Όλοι θα κάνετε το εμβόλιο! Όλοι θα σφραγιστείτε! Ποιοί από σας εδώ μέσα έκαναν το εμβόλιο; Είσαστε δικοί μου. Το εμβόλιο είναι το σφράγισμα! Τι με κοιτάτε;»

[…] η φωνή του Διαβόλου εκεί ψηλά το Ιερό Προσκύνημα ήταν ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ! Ο Διάβολος ωμολόγησε το κατόρθωμά του! Το εμβόλιο είναι ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ! Ποιος από Υμάς θα ηδύνατο να το διαψεύση; «Εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα Υμίν, ἁμαρτίαν οὐκ είχετε· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχετε περὶ τῆς ἁμαρτίας Υμών» ( Ιωάνν. κεφ. ιε΄, 22-23).*

Μας Εύχομαι και Ελπίζω το 2022 να μην προσχωρήσει καθ' ολοκληρίαν εις την εποχήν του Μεσαιώνος…

 

 

* «ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς α) Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ β) Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

 

 

 

 

Ασκήσεις …«απουσίας»

 

 στη μικρή Ειρήνη που γεννήθηκε κάπου τη Μινεσότα

 

Ακούω τη μουσική για πιάνο του Νίκου Σκαλκώτα From Berlin to Athens με την Λορέντα Ράμου στο πιάνο, από τον δίσκο της BIS του 2019.  

Μιλούν όλοι για τη μελαγχολία των γιορτών. Ίσως το νοσταλγικό αίσθημα, η ανάμνηση της παρελθοντικής θαλπωρής μιας γιορτής  ανάμεσα σε ανθρώπους «δικούς» που έχουν πια φύγει, η διάσταση ανάμεσα στο «είναι» και στο «επιθυμητό», στο «παρών» (=είμαι)  και το «επέκεινα» (=λείπω),  να συμβάλλουν…

Ψάχνοντας (λάθος μου μέγα!) να βρω γιατρειά στη δική μου λύπη, ανακάλυψα αυτές τις δυο παράξενες φωτογραφίες μέσα σε ένα «ετοιμόρροπο» κουτί από «κλωστές Πεταλούδα ντεμισέ». Η θεία Λ. τα είχε συμμαζέψει και τακτοποιήσει εκεί μέσα όλα με τρόπο Μεγάλου Αρχειοθέτη. Τις φωτογραφίες μάλλον θα τράβηξε η ίδια με μια πλαστική κόντακ ινσταμάτικ. Δεκαετία του ’90. 

 

(Ι)

Στη μια φωτογραφία το σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη στολισμένο για τα Χριστούγεννα. Απλά πράγματα: μερικά ψεύτικα κλαδάκια γκι εδώ κι εκεί, δυο χρυσές καμπανούλες  να κρέμονται στις κουρτίνες, ένα κλαδί από έλατο αγορασμένο από το ανθοπωλείο (κι άλλο ένα σίγουρα στερεωμένο  στην εξώπορτα πάνω από το «μάτι»), ένα «αλεξανδρινό» σε γλάστρα πάνω στο τραπέζι. Οι άνθρωποι του σπιτιού άφαντοι. Οπισθοχώρησαν ίσως κάπου για να δειχτεί ο στολισμός. Στη αριστερή πολυθρόνα συνήθως ο Θείος Θ., με τις βυσσινί πιζάμες, και στη δεξιά ο επισκέπτης-συνομιλητής (δεν την έβγαζες στα βουβά εκεί. Η εγκαρδιότητα και η σοφία του ανδρός σε ανάγκαζε να είσαι παρών και ομιλητικός…). Και στον καναπέ που δεν διακρίνεται η θεία Ε., τελευταίως με τη συσκευή οξυγόνου από κοντά. Κι η θεία Λ. να πηγαινοέρχεται σε ρόλο αρχιτρίκλινου με τα κατασύνεχα τραταρίσματα…

(ΙΙ)

Η άλλη φωτογραφία, από το «θερινό ηλιοστάσιό» τους στο Βογατσικό. Στο πατρικό σπίτι. Άψογη περιποίηση στα ανθισμένα και τα χλωρά του κήπου κι οι πολυθρόνες με το τραπέζι στην αυλή σε τάξη. Όμως πάλι χωρίς ανθρώπους πάνω τους.  Σαν να σκηνοθετούσε την φυγή όλων τους  η θεία μου.

Τώρα που το  καλοσκέφτομαι όμως δεν έχω παρά να παραδεχτώ πως οι φωτογραφίες αποτελούν παρελθόν αφότου έχουν τραβηχτεί. Καμιά στιγμή που έχουμε ζήσει δεν είναι πια παρόν. Κι ο θάνατος είναι κάτι που έρχεται από το μέλλον.  Ότι επισκεφθούμε αναδρομικά είναι παρελθόν και απουσία. (Και η λύπη έρχεται από το μέλλον που γράφει κι ο Ηλίας Παπαμόσχος).   

Ο φωτογράφος ποτέ δεν βάζει, παρά μόνον σαν τυχαίο αντικατοπτρισμό μέσα από τζάμια ή νερά, το πρόσωπό του στις φωτογραφίες. Πάντοτε κοιτάζοντας τον κόσμο από μια χαραμάδα. Σαν από κλειδαρότρυπα. Διαλέγοντας γωνία, κάδρο, φωτισμό, επιβάλλοντας επιλεκτική και ιδιοτελή απαθανάτιση… Παρών και αυτός όσο κρατά η φωτογραφία βέβαια. Την παρουσία του την υποθέτεις… Μετά τη φωτογραφία κι ο ίδιος δεν υφίσταται. Παραμένει αόρατος (κάποτε και ανώνυμος εσαεί) ωσότου  έχουν ολοκληρωθεί ανθρώπων και πραγμάτων οι αναχωρήσεις…

Την ώρα αυτή ακούγονται «Οι Γνώμες» (σε παγκόσμια πρώτη εγγραφή). Ο δίσκος τελειώνει με τα Κάλαντα («Καλήν εσπέραν άρχοντες…»). Μια μελωδία που σιγά σιγά εξαϋλώνεται και κατακερματίζεται σε φράσεις,  θαρρείς και το σώμα της μελωδίας …το  παίρνει ο αέρας και το σβήνει κάπου μακριά.

Μεγαλοπρεπής χορός. Φινάλε ΙΙ.