Αβρότητες ελληνικές ...ακρότητες γερμανικές!

 

 

Διαβάζοντας σήμερα πως καταμεσίς στο δρόμο, πάνω στην άσφαλτο της Λεωφόρου Κηφισού βρέθηκαν …αδέσποτες (δηλαδή χύδην —«χαμαί πέσε»— το σφαιρομάνι!)  το όλον τρισήμιση χιλιάδες σφαίρες, δεν ξέρω πως μου ’ρθε στο νου η νήσος Σφακτηρία με τις αρχαίες τελετουργικές σφαγές των ζώων… Κι ένας «σφάχτης» μ’ άρπαξε.

        Γιατί είχα αποσυγκρυωθεί δεόντως (είχε και βοριά καλούτσικο και Σαλονικώτικη μπόλικη θαλασσινή υγρασία) από τα  κομμάτια κρέας που στέλνουν (sic) ταχυδρομικώς οι βλαμμένοι της Γερμανίας στους πολιτικούς του κρατιδίου της Σαξονίας και στον Πρωθυπουργό τους για να τους θυμίσουν την ώρα της δικής τους σφαγής. Την ώρα που «θα τους σέρνουν αγνώριστα αιμάτινα κομμάτια σάρκας έξω από τα γραφεία τους στο δρόμο». Για να τους τιμωρήσουν προφανώς που επέβαλαν εμβόλια, μέτρα, περιορισμούς.

        Και δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ, σας  λέω ειλικρινά, έναν από τους γενναιόφρονες  «Θεματοφύλακές» μας, που είχε αποτελειώσει λέει εν βρασμώ πριν καμιά δεκαριά χρόνια τη γυναίκα του με τριάντα και πλέον μαχαιριές κι αφού έκατσε λίγο φυλακή βγήκε για «να υπερασπιστεί το Σύνταγμα»…

          Και λέω: νάχουν άραγε όλα τους κάποια σχέση με τον ερχομό της «Ο» (ή του ... μηδενός;) με τα …παρελκόμενά τους; Τράβηξα όμως το δρόμο μου και αντίκρισα το σχετικό σύνθημα στον τοίχο στην Πλατεία Αριστοτέλους, που λίγο παραπέρα είχε ντυθεί τα γιορτινά, και παρηγορήθηκα (τάχα….) πως τουλάχιστο «τα δικά μας τα παιδιά» είναι ευγενικά… (Ίσως μείνουν μόνο στο «Γ@μώ τις μάσκες σας»… Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).

     Η Αριστοτέλους σε Χριστούγεννα αμήχανα και παρτσακλά. Κυριαρχούν κάτι άψυχα πλεξιγκλάς, ένα δέντρο μεταμορφωμένο σε ακούνητο καρουσέλ όλα με έμφαση στον κόκκινο φωτισμό τους...

         Τι θα σφάξουμε στις γιορτές; Απλοϊκό ερώτημα προς την νεοπαγή ένοπλη «συνταγματοφυλακή» (μπελά που βρήκαμε…) που ελπίζω να προλάβουν να το απαντήσουν και να το αποτρέψουν η αστυνομία και οι εισαγγελείς αρμοδίως…