Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε
είναι η απουσία μας.
Στη μνήμη της Ελένης Κωνσταντίνου αξιώθηκα (=είχα τη χαρά και την τιμή) να φροντίσω ένα μικρό λεύκωμα με φωτογραφίες της από την ταξιδιωτική (όχι τουριστική) περιπλάνησή της στον κόσμο.
Η Ελένη: ένας δυνατός, ζωηρός, δροσερός, γλυκός, δοτικός άνθρωπος, μας δίδαξε την αγάπη, τη φιλία, την αλληλεγγύη. Πέρασαν πάνω από δυο χρόνια από τότε που δεν είναι κοντά μας. Πριν τα Χριστούγεννα ο Μιχάλης της θα μοιράσει σε κλειστό κύκλο ανθρώπων το 84σέλιδο λεύκωμα που τυπώθηκε χτες. Ελπίζω να χαρεί κι εκείνη, εκεί πέρα που θα βρίσκεται ίσως, το ότι η εικόνα της τυπωμένη και στα χαρτιά —εκτός από το χάραγμά της στην ψυχή μας επάνω— θα μένει κοντά μας όσο ακόμα βλέπουν και τα δικά μας μάτια κι η καρδιά μας εξακολουθεί…
Δημοσιεύω εδώ κι ένα πρωτόλειο ομοιοκατάληκτο ποίημά μου,του 1984-των φοιτητικών χρόνων, που βρίσκεται κι αυτό εκεί μέσα:
Διέξοδος στα τέσσερα του ορίζοντα
Σαν αυγή δροσερή
ανατέλλει ο μύθος
κι ένας λόγος σκληρός
φωτεινός λαμπερός
σαν οπάλιος λίθος.
Είναι τρόπος απλός
και στο τέλος πικρός
της ζωής σου ο στίχος.
Μια ανταύγεια ζεστή
και θαμπά γαλανή
στ’ όνειρό σου ο ήχος.
Μια φωτιά ζωντανή
που στο τέλος θαρρείς
να σου καίει το στήθος.
Στις στιγμές της σιωπής
δίχως λόγια να πεις
λόγια που ’χουν ρημάξει.
Θλιβερές μοναχές
και βαριές σαν σκιές
οι στιγμές σου οι πικρές
έχουν τώρα πετάξει.
Ποιητές και προφήτες
που λατρέψαν το χρώμα
ζωγραφίζουν μια Δύση
που βουλιάζει στο χώμα.
Του Βορρά τα λουλούδια
υπογράφουν στο χιόνι
μιας αγάπης που σβήνει
και μονάχους μας λιώνει.
Στου Νοτιά τις αντένες
τα παιδιά ξενυχτάνε
καθώς μένουν επάνω
στ’ απλωμένα τους χέρια
της βροχής περιστέρια
Τ’ ουρανού τα αστέρια
που σκορπίζουν και πάνε...
(1984)
Μεγάλη είναι η πίκρα για τον άδικα χαμένο δικό και φίλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαζί με τις μνήμες είναι ένας κόμπος στο λαιμό όταν συνειδητοποιείς το ανεπίστρεπτο γι αυτούς που έφυγαν για πάντα αλλά και για μας που φεύγουμε σιγά σιγά και πάμε. Σαν άρωμα από την ποδηλάτισσα του Οδυσσέα Ελύτη μύρισε και δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου Σάββατο απόγευμα. Περάσαμε όμορφα φοιτητικά χρόνια οι μπαγάσηδες. Το μόνο που πάθαμε ήταν το Τσερνομπίλ. Στο 6ο έτος. Και φάγαμε χιλιάδες φράουλες θυμάμαι Τζάμπα τις δίνανε σχεδόν οι πλανόδιοι!!!! Θυμάσαι;
Ναι...
Διαγραφή"Κι έλεγα πουν' η ποδηλάτισσα"
"Στους ουρανούς ανάψαν τα φανάρια της"...
Εκείνο τον καιρό (του Τσερνομπίλ ντε...) εγώ και ο νυν κουμπάρος μου ο Αντώνης ως σφόδρα αντιυγιεινιστες τρώγαμε μόνο "Ζιφλίδια"(τουτέστιν πιτόγυρα από τον χοντρο-Ζίλφο που ο Αντώνης ως βέρος Αθηναίος τα ονομάτιζε "σουβλάκια"-διεστραμμένο γένος αυτή η φάρα εκεί "χάμου"...) και από τον Κώστα γωνία Σερρών πλατεία Τριανδρίας χάμπουρκερ γκρηκ τάιπ... Λαχανικά και οπωρικά μας ήταν παντελώς άγνωστα και ανεπιθύμητα ... Καλά να τα πάθετε σεις οι "νοικοκυραίοι"(=με τους γονείς εγγύς..)