Μικρός δυο-τριών μηνών, νιόβγαλτος όταν μας πρωτοήρθε. Λιγνός πολύ και νηστικός μονίμως. Γιατί του τρώγανε το φαΐ οι πιο ρωμαλέοι λοιποί επήλυδες του είδους του στο μπαλκόνι.
Ώσπου ένα πρωί μπήκε φουριόζος με αγριάδες. «Χού!» από δω και «χού!» από κει (και του ’μεινε έτσι και τ’ όνομα από μέρους μας) κι όλο έχωνε το κεφάλι στις γαβάθες στριμώχνοντας και απωθώντας τους άλλους —καμιά ευγένεια σας λέω… — τρώγοντας αυτός ο θαρραλέος και εριστικός (εις το μη περαιτέρω πια) το φαΐ που του αναλογεί (και με το παραπάνω…).
Αλλά φαίνεται πως ντρέπεται κι όλας για τη συμπεριφορά του αυτή: Nα φέρεται από ανάγκη σαν κοινότατο πεινασμένο ζώο!
Κι έτσι τις ώρες της σχόλης κρύβεται στον τοίχο. Γίνεται ένα μ’ αυτόν. Κρύβεται από τον κόσμο και από τις άλλες γάτες…
Τι άραγε έγινε εκείνο το πρωί και άλλαξε συμπεριφορά... του έδωσες κανένα χάπι;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, τίποτε... ίσως το ένστικτο επιβίωσης επιβλήθηκε του φόβου και τη ατολμίας... Παράξενο μου φάνηκε κι εμένα...
ΔιαγραφήΊσως και να το δασκάλεψε κανένας γάταρος... Ποιός ξέρει;
Ο κακομοίρης ο Χού πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Κατάλαβε ότι πρέπει να διεκδικήσει το μερίδιο του και τα κατάφερε ο μάγκας. Μπράβο του!!! Και μπράβο σε σένα που αγαπάς τα γατούδια. Εγώ είχα δύο: τον Γαβρίλη και τον Αλέκο. Τους αγαπούσα πολύ και όσο μπόρεσα τους φρόντισα μέχρι που ήρθε η κακιά η ώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην κακιά ώρα δεν θέλω να τη σκέφτομαι... Μια μέρα να χαθεί κανένα από τα αδεσποτάκια μου (ήδη καμιά δωδεκαριά...) ψιλοτρελαίνομαι. Κάνω σενάρια με το νου μου και τρελαίνομαι ακόμα πιο πολύ... "Επί της εμφανίσει" την άλλη μέρα έρχομαι στα συγκαλά μου.
ΔιαγραφήΑπίστευτο! Νομισα πως προκειται για ανθρωπο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχνά είναι αξιοπρεπέστερα...
Διαγραφή(Μάρτυς μου κι ο Νίκος Δήμου!)