Χωμάτινα κοκκόρια...

 

 

                                                                   Του Ηλία Παπαμόσχου

                                                                   που πήγε και στάθηκε εκεί μέσα...

 

Κοιτάζοντας εκείνο το  πλίθινο σπίτι

στον Κρανιώνα των Κορεστείων,

αργά να αποθέτει στη γη

τη χωμάτινη υπόστασή του·

Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει,

θυμήθηκα τα σφαγμένα κοκόρια

στην αυλή του σπιτιού μας.

Το ορνίθι ακέφαλο πια,

χοροπηδώντας  άτσαλα,

σπασμωδικά κάπως,

βουβό να πηγαίνει λίγα μέτρα ακόμα.

Με αίμα ραντίζοντας πέτρες και χαμομήλια.

Ενώ το τραγικό κεφάλι

χαμήλωνε το βλέφαρο —σα να νύσταζε—

Το πάνω παράθυρο βλέφαρο

σφραγισμένο να μη βλέπει.

Το ακριβώς από κάτω του

παραδομένο ήδη στου θανάτου το μαύρο…