Μπάρα, μπάρες και… Μπαρρές!

 

μπάρα (από το σλαβ. bara) = ο νερόλακκος, σημείο συλλογής βρόχινου νερού.

Μπάρα ήταν η στάση στην περιοχή της διασταύρωσης του δρόμου προς Σιάτιστα με την παλιά οδό Καστοριάς-Κοζάνης.  Υπήρχε εκεί μια λιμνούλα με στάσιμο νερό σε ικανή ποσότητα σχεδόν όλο το χρόνο (εξ ου και η ονομασία). Έβλεπες κοπάδια, από γελάδια ή πρόβατα, συχνά να ξεδιψούν εκεί. Λίγο πιο πέρα ένα εστιατόριο σέρβιρε ωραία φασολάδα, βραστό μοσχάρι κ.α. στους λιμασμένους επιβάτες του ΚΤΕΛ στα δρομολόγια Θεσσαλονίκη-Καστοριά. Η συνήθης στάση στο δρομολόγιο αντίθετης κατεύθυνσης (προς Θεσσαλονίκη) ήταν το θρυλικό Γρα-Γρου στην Καστανιά. Οι οδηγοί και οι εισπράκτορες νομίζω έτρωγαν δωρεάν («φακελάκι»)

Μια μπάρα σχηματιζόταν έξω από το πατρικό σπίτι του Κάβουρα στο Βογατσικό όταν έβρεχε γερά. Μαζευόμασταν και την πετροβολούσαμε. Το χειμώνα σπάγαμε πάλι με πέτρες τους πάγους της. Μια φορά, στο λιγοστό νερό της, ο μαθητής Βασίλης Α. της πρώτης Δημοτικού, έκανε μπάνιο και λούστηκε στα λασπόνερα πριν το σχολείο, Νοέμβριο μήνα. Ύστερα ήρθε κανονικά στην τάξη και καθώς έμεινε δίπλα στην κορωμένη σόμπα για να στεγνώσει  απόκτησε μέσα σε μια ώρα ένα ωραίο κορυδαλλίσιο τσουλούφι. Πήλινο.

«Κάτσε κάτω από τη “μπάρα!”» φώναξε ο Ιακώβου στον Πύρρο Δήμα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας.

«Προσοχή στις μπάρες» γράφει, σε όλες τις γλώσσες και σε όλους τους τόνους, παντού στο πάρκινγκ όπου αφήνω τ’ αμάξι μου.

 

Ας δούμε πως «συγυρίζει» ο μεγαλύτερος ποιητής της Πορτογαλίας, ο Φερνάντο Πεσσόα, στο πύρινο «κατά φουτουριστών» Ultimatum του  αυτόν τον Μπαρρές που λέτε και μαζί έναν «κολλητό»του καθόλα ευηπόληπτον παρ’ ημίν που δεν είναι βέβαια ο …Δραγούμης:

Χάσου, Μωρίς Μπαρρές, φεμινιστή της  Ενέργειας, ένας Σατωβριάνδος με ευάλωτα τείχη, θεατρίνος μεσολαβητής σε πολιτείες από χαρτόνι, μούχλα της Λωρραίνης, που πλασάρει ρούχα νεκρών ανθρώπων σε όσους φορούν ότι αυτός τους πουλά!

[...] Και ποιος είσαι συ  Ντέιβιντ Λόυντ Τζώρτζ, με τη σοσιαλιστική χαίτη των μαλλιών,  χαζέ, με τον σκούφο της ελευθερίας ραμμένο από σημαίες της Βρετανίας ;

Και συ Βενιζέλε, βουτυρωμένη φέτα του Περικλή, που έπεσε στο πάτωμα από την αλειμμένη του πλευρά;

 

[Απόδοση δική μου με συνδρομή Τασούλας Πανταζίδου-Πεχλιβάνου].