 |
| φωτ. Ν.Τ. |
—Ἄχ, Γιάννη, τοῦ κάνει.
Αὐτός μήτε πρόσεξε. Εἶχ’ ἀποφάει καί κάθονταν. Κάτ’ ἤθελε· ἔψαχνε μέσ’ στίς τσέπες του ἤσυχα.
Ποῦθε ἔρχεσαι Γιάννη; τόν ρωτάει γλυκά.
—Ἀπό πάνω, τῆς κάνει καί τῆς ἔδειξ’ ἀόριστα.
Γιάννης Σκαρίμπας, Το Θείο Τραγί
Η «Δύση» δεν πῆγε να βοηθήσει. Έπιασε «τα πατερημά». Οι Ουκρανοί, με τα ξύλινα όπλα και σπαθιά, στα οποία είχαν τελευταία καταλλήλως εκπαιδευτεί, δεν είχαν πειστεί ίσως για το ακριβές τάιμινγκ της εισβολής (ίσως και κανείς από μας δεν το είχε πάρει στα σοβαρά—υπολογίζαμε ηλιθιωδώς σε μπλόφα του πρώην καγκεμπίτη).
Μέχρι κι οι «επιτόπου» ξάγρυπνοι ρεπόρτερς πιάστηκαν στον ύπνο. Δημοσιογράφος του CNN —όχι Ουκρανός πλην όμως με …κράνος— ρωτάει το αεροδρόμιο ένα στρατιώτη, που υποτίθεται υπερασπίζεται το αεροδρόμιο της Μαριούπολης, on camera:
«Πώς είναι τα πράγματα εδώ;»
«Δεν ξέρω ακόμα» του λέει. «Εγώ μόλις έπεσα».
Και του δείχνει τον ουρανό…
Πέσαμε από τα σύννεφα, Νώντα μου, ενώ ο Πούτιν ετοιμαζόταν τόσον καιρό! Ξαφνιασμένα πρόβατα επί σφαγή οι Ουκρανοί, αβάσταχτη φρίκη για μιαν ακόμη φορά-ως πότε;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρά την αναμενόμενη λογική πορεία των γεγονότων, που έδειχναν "εισβολή", με έκπληξη μεγάλη υποδεχτήκαμε κατ αρχήν (και τελικά αποδεχτήκαμε) την πραγματικότητα της εισβολής. Γιατί μέσα μας, δεν θέλαμε και ελπίζαμε η επιθυμία μας, να γίνει πραγματικότητα. Λέγαμε ότι οι Έλληνες μόνον (ή κυρίως), λειτουργούν συναισθηματικά, αλλά τελικά και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη, φαίνεται πως λειτουργεί έτσι. Το συναίσθημα όμως, είναι κακός σύμβουλος και αυτό πάντα στο τέλος, μας το θυμίζουν τα γεγονότα. Η ελπίδα λοιπόν, θα πρέπει να καταχωρηθεί στα ανόητα, αλλά παρηγορητικά συν-αισθήματα. Μαζί με τα συναισθήματα που δημιουργούν οι αβάσιμες επιθυμίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή