Λιγοστεύουμε οἱ φιλανθεῖς…

 

…σέ ποιόν θά μέ θυμίζει ἐμένα, ὅταν θα’χω πεθάνει, ἕνα τριαντάφυλλο;

Γιώργος Μπρουνιάς, Σημειώσεις για ένα ημερολόγιο

 

Ο Γιώργος Μπρουνιάς πέρασε «στην άλλη όχθη» πριν δυο μέρες.  Ζούσε αθόρυβα, γράφοντας ποίηση, αγαπώντας τους περιπάτους και τα άνθη, διάγοντας βίο μονήρη μακριά από τα πολλά φώτα και την τύρβη της αγοράς, συναντώντας τους δικούς του ανθρώπους. Ένας αισθητής άλλης εποχής θαρρώ. Έγραψε και ημερολόγια —που δείγματά τους είδαμε εξαίρετα— με τον τρόπο των παλαιών ημερολογιογράφων. Ποιητική γραφή, χαμηλόφωνη, εσωτερική, φωτογραφική αναπαράσταση του βίου, συγκίνηση σε έλεγχο και υψηλή. (Σε δρόμους που συνεχίζει ο πιο εγκεφαλικός μα πανάξιος και δημιουργικός Σινιόσογλου σήμερα). Χρόνια τώρα κρατώ, πρόχειρο να το ξεφυλλίσω, το Σημειώσεις για ένα ημερολόγιο από το Ροδακιό  της φίλης του Τζούλιας Τσιακίρη…

Ιδού δείγμα γραφής εις μνημόσυνον αιώνιον:

10/11 Ἕνα πού εἶδα ἀπόψε ἀπ’ τό κρεβάτι μου πρίν κοιμηθῶ, καί μοῦ ἔκανε ἐντύπωση, ἦταν ἡ Μαρία Ἰορδανίδου, πού πέθανε σήμερα καί τήν εἶχαν βάλει στίς νυχτερινές εἰδήσεις, ὅπου τήν ἄκουσα νά λέει ὅτι δέ θέλει κανέναν νά μαυροφορεθεῖ ὅταν πεθάνει, οὔτε μιά μαύρη κορδέλα στήν κηδεία της νά φορέσει, πώς τά στεφάνια εἶναι ἀπαράδεκτα κι ἐλάχιστοι νά’ ναι ἐκεῖνοι πού θά διακόψουν τήν ἡμέρα τους γιά νά πᾶνε στή νεκρώσιμη τελετή νά δοῦνε τό σκήνωμά της νά τό κατεβάζουν στό χῶμα. Δέν ἔχει τύχει τά βιβλία της νά εἶναι γνώριμα σέ μένα ἀλλά τό μικρό αὐτό πού τήν ἄκουσα νά λέει ἀπόψε γιά τό θάνατό της μοῦ ἔδωσε ἕνα νέο θάρρος πού τίποτα δέ μοῦ τό εἶχε δώσει στή σημερινή μέρα, καί ἴσως νά τῆς ἄρεσε κι αὐτῆς νά ξέρει πώς, ὅταν γύρισα καί ἔσβησα τό φῶς, κοιμήθηκα σάν νά εἶχα γίνει λιγάκι πιό νέος.