Έβλεπα τις προάλλες αυτό το δόλιο κακοπαθημένο, κατακρεουργημένο πεύκο πού ’χε την κακοτυχιά να φυτρώσει μονάχο (ή να φυτευτεί) μέσα στα όρια κάποιου Δήμου του πολεοδομικού ιστού της συμπρωτεύουσας…
«Εξειδικευμένοι» εργάτες (δρεπανηφόροι, δακοκτόνοι, ψεκαστές, εναερίτες, δενδρο-φονείς) με αλυσοπρίονα κόψε-κόψε άλλαξαν τον αδόξαστο στο έρμο το πεύκο. Χρόνο με το χρόνο του αφαίρεσαν κλώνους έτσι ώστε απόμεινε, μετά από τόσες «ορθοπεδικές» επεμβάσεις, ένας αστείος θύσανος στην κορυφή του σαν φούντα στο φέσι…
Όμως, στον κορμό αποτυπώθηκε όλη η αγωνία του δέντρου να επιβιώσει, να ...ελιχθεί ανάμεσα σε επί πτερύγων ανέμου αναρριχημένα αλυσοπρίονα και βουλές αδαών ανθρώπων για να γλιτώσει κάτι από το φύλλωμα.
Έτσι, κάρφος στο μάτι η λοξή του πορεία στο γαλάζιο φόντο μ’ ένα κόκκινο αμάξι κοντά στη ρίζα του κι έναν ανθιστάμενο θύσανο πρασίνου στην κορυφή. Ναι. «Ζει ακόμα, παρά τις προσπάθειες των ειδικών!» (Και το σύμπλεγμα ιδού: σχηματίζει ένα σαφές «Ζ»…)
Θα το φωτογραφήσω και του χρόνου. Ελπίζω με φωλιές πουλιών πια στην κορυφή του…
Η αντίσταση θα συνεχίζεται εις πείσμα των επί συμβάσει έργου ειδικών.
