Μνήμη Π.Π.
«Χρόνισε κι όλας;»
«Αμ τι θαρρείς κακομοίρα μου; Φεύγει ο καιρός…»
«Κι εμείς εδώ στην ίδια ρότα…»
«Και πώς αλλιώς;»
«Αυτό να μου πεις…»
«Τι να του διαβάσουμε άραγε;»
«Ένας Σκαρίμπας καθόλου δεν θάβλαφτε».
«Σαν τι όμως;»
«Τι καλύτερο από το Οι φίλοι μου; Και δυο γλάρους να ζυγιάζονται πάνω από τον Ευβοϊκό…»
«Γένοιτο, ομοτράπεζε βιβλιοχαρτοπόντικα, φίλε και χορηγέ της ραστώνης μου!»
Πήγαιναν τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,
τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα,
ταξιδεύαν μου –αμίλητοι– οι φίλοι
στον αγέρα.
Είπα: οι φίλοι μου! Η ζωή μου τρέμει–
οι τελευταίοι παν μονάχοι τους οι τόποι,
άπιαστες οι γνωριμίες μου ανέμοι
κι οι ανθρώποι.
Όνειρο ήταν, πλάνη το πώς
ζούμε, φτάνει η ζωή μας φίλους νάχει,
χώρια ή αντάμα πάμε, όπως
και μονάχοι.
Όπως τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,
τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα,
όπως αμίλητοι πάνε μου οι φίλοι
στον αγέρα…
Γιάννης Σκαρίμπας, Οι φίλοι
Όχι ταχέως, αλλά ταχύτατα, εν ριπή οφθαλμού, φίλε Νώντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήαμίλητοι πάνε μου οι φίλοι
Διαγραφήστον αγέρα…
χώρια ή αντάμα
ΑπάντησηΔιαγραφήπάμε μονάχοι