Ένα ανησυχητικό στατιστικό φανερώνουν τα στοιχεία της απογραφής συγκριτικά με τον πληθυσμό της χώρας, καθώς το 2011 οι κάτοικοι στην Ελλάδα ήταν περίπου 200.000 περισσότεροι σε σχέση με το 2021
Αν σας απελπίζει η αρχαιόπληκτη Ελλάδα, η Ελλάδα της Μεγάλης Ιδέας που συντρίφτηκε στα 1922, η καθ’ έξιν χρεοκοπημένη Ελλάδα, η Ελλάδα ως απειλούμενο είδος—ως κράτος που για κάποιους δεν θάπρεπε ούτε και να υπάρχει—, η Ελλάδα με τον πληθυσμιακό μαρασμό (τα νέα της ΕΛΣΤΑΤ ήρθαν με καθυστέρηση ενός χρόνου. Ήδη από πέρυσι έπρεπε να «κλαίμε» τους 200.000 λιγότερους Έλληνες…), δείτε αυτά που ο Αλμπέρ Καμύ αντιγράφει στα «Σημειωματάριά» του (Carnets) από τις αναμνήσεις του Σατωμπριάν μετά την επιστροφή εκείνου από την Ελλάδα τον προπερασμένο αιώνα:
«Ο Σατωμπριάν στο Αμπέρ, γυρίζοντας από την Ελλάδα το 1841: “αποχαιρετήστε του μου τον Υμηττό, όπου άφησα τις μέλισσες· το Σούνιο, όπου άκουσα τους γρύλλους… Σε λίγο πρέπει να απαρνηθώ τα πάντα (ΣΗΜ. ο Σατωμπριάν είναι τότε εβδομήντα τριών ετών· θα πεθάνει το 1848). Ο νους περιπλανιέται ακόμα στις αναμνήσεις· θα σβήσουν όμως… Δε θα ξαναβρείτε ούτε ένα φύλλο ελιάς ούτε μια ρόγα σταφυλιού από αυτά που συνάντησα στη Αττική. Νοσταλγώ ακόμα και τη χλόη της. Δεν έχω τη δύναμη να ζωντανέψω ένα ρείκι”».
Με συγκινεί που ο Σατωμπριάν —και φυσικά επειδή ήταν ο Σατωμπριάν— δε σκέφτηκε, από θαυμασμό τάχα προς τον αρχαίο πολιτισμό που σωρεύονταν ως ερείπια πάνω στη Οθωμανική κτήση, να πάρει μαζί του καμιά καραβιά αγάλματα. Ούτε ένα τόσο δα θυμητάρι από κάποια προθήκη τουριστικών ειδών (souvernirs)— ίσως επειδή δεν υπήρχαν τότε ακόμη τέτοια πράματα… Μοναχά τη μνήμη του βόμβου των μελισσών, του μονότονου τραγουδιού του γρύλλου μέσα στη νύχτα του Σουνίου, της όψης του ασημένιου κλαδιού της ελιάς, της ρεικιάς τον καρπό με το λεπτεπίλεπτο άρωμα…
Ο τόπος αξίζει κάτι περισσότερο από τον σημερινό Έλληνα και κοίταγμα —επιτέλους!—όχι κατακτητικό μα ποιητικό. (Ο Σατωμπριάν βέβαια ήταν ο Σατωμπριάν και ο Καμύ βεβαιότατα ο Καμύ…)
Με ποιητικό βλέμμα λοιπόν η καινούργια χρονιά αδελφοί μου. Με συστολή επισκεπτών αυτού του τόπου που αξιώθηκαν προσωρινό διαβατήριο. Με βηματισμό προσκυνητών και μυστών, ευλάβειας και ιερού δέους. Και ας καταγράψουμε τις ωραίες στιγμές (Στην ψυχή, όχι στο …android!) για όσο διαρκεί η σύντομη επίσκεψή μας…
