Γράφει ο αξιοσέβαστος και αγαπητός καθ’ όλα Νίκος Δ. Τριανταφυλλόπουλος σε επιστολή του στην «Κ» μεταξύ άλλων: […] η στρογγυλή σημερινή θεά είναι υπεράνω πασών των ανθρωπίνων προκαταλήψεων. Ποιος μπορεί να κοντραριστεί με θεϊκή ύπαρξη που μπαίνει ή δεν μπαίνει στα δίχτυα και τη λατρεύουν για τα καμώματά της εκατομμύρια θνητοί;
Και αναρωτιέμαι …Αν η μπάλα είναι θεά …τότε αυτός που την έκανε κάποτε ότι ήθελε, ακόμα και με τέτοια ανάποδα ψαλίδια, τι να ήταν άραγε; Θεός. Θεότατος αναμφίβολα και μάλιστα μαύρος! Υπεράνω πασών των ανθρωπίνων προκαταλήψεων και αυτός, ο επισήμως εν τοις ουρανοίς τώρα Πελέ…
Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη έλξη για το ποδόσφαιρο, όπως είναι σήμερα τουλάχιστο με Ρονάλντους να βγάζουν σε μιά βδομάδα όσα αξιόλογοι επιστήμονες δε βγάζουν σε 10 χρόνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Πελέ όμως ήταν πνεύμα και ιδέα όταν ήμουν παιδί. Με το Ζαιρζίνιο, Τοστάο, Φελίξ, Αλμπέρτο θυμάμαι τον Πελέ με φωτοστέφανο να πετάει μέσα στην ασπρόμαυρη οθόνη και πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή…
Αυτά ήταν τα παιδικά της αθωότητας. Τέλειωσαν για πάντα!😞🙁
Αγχώδης εμπειρία
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------------------
Νίκος Καρούζος
Τ’ απογεύματα της Κυριακής
ανοίγω το ραδιόφωνο
σηκώνω το καπάκι της σιωπής.
Ποδόσφαιρο. Χρωματιστές φανέλες.
«Έχουμε φτάσει στο ένατο λεπτό
του πρώτου ημιχρόνου …»
Κατεβάζω το καπάκι.
Πόσο μπορούμε, αλήθεια, να κοιτάζουμε
στην ψυχή μας μέσα ολομόναχοι;
Απολαμβάνω για λίγο
συντριπτική γαλήνη
και ξανανοίγω.
«Την τελευταία στιγμή τρέχει ο Κλάφτης
και κατορθώνει να βοηθήσει την κατάσταση
προσπαθεί να προωθήσει το παιχνίδι
μαρκάρεται όμως απ’ τον Πονεμένο …» –
κλείνω.
Ησυχία με θεόκλειστα παράθυρα.
Ιδεώδης ηρεμία των δευτερολέπτων.
Ανοίγω.
Την άρνηση πνίγω.
« …ένα πλάγιο άουτ υπέρ της Ενώσεως.
Το εκτελεί γρήγορα ο Κλούβας …» –
αλλά ξανακλείνω ζαλισμένος.
Φοβερό καπάκι.
Πυκνότερη σιωπή.
Ανάβω κεράκι
και χαίρομαι την εξουσία μου.
Ο θάνατος εργάζεται εδώ και εκεί.
Ξανανοίγω.
«Κοντρολάρει έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή …»
Όλο το γήπεδο σείεται με καταρρακτώδη βροχή.
« …τη μπάλα τώρα έχει ο Γρηγορίδης
και ψάχνει μάταια να βρει συμπαίχτη του …»
Έτσι, στοχάζομαι, προβάλλει η ψυχή
στη ματαιότητα λάμπει.
Τώρα μπερδεύτηκα πια μες στις φωνές
ουρλιάζουν τα πάντα.
« …ο Πονεμένος σουτάρει από πολύ κοντά
ο Αρχειοφύλαξ αποκρούει …»
Ν’ ανοίξω το παράθυρο
το παράθυρο, το παράθυρο.
Αυτή η ζωή … Αυτή η δύναμη …
Να ‘χει την ίδια δυνατότητα
την ησυχία και το σάλο …»
Από τη συλλογή "Πενθήματα", Αθήνα 1969