Τάσσομαι αναφανδόν κι εξάπαντος με τους αδύναμους, τους αγωνιστές της ζωής και τους περιθωριακούς. Δεν τους κλείνω συνωμοτικά μόνο το μάτι, αλλά κλίνω το γόνυ. Τάσσομαι αναφανδόν με το βίωμα.
Γιώργος Γκόζης, Ως επί σπασμένων πτερύγων ανέμων
(Στη συλλογή διηγημάτων: «Ζαφείρη, μη φοβάσαι, πάρε μια βέσπα», Ποταμός 2022)
Δεν ξέρω πόσο κρύο θα έχει έξω φέτος τα Χριστούγεννα, αν θα ρίξει χιόνι ή αν ο καιρός θα ναι μαλακός δίχως βοριάδες. Αυτές θα συνεχίσουν να παραμένουν έξω, ζώσες εν κινδύνω πάντοτε, έρμαια του τυχαίου και της φονικής ασπλαχνίας. Και βέβαια δεν ξεχνώ πως στην ίδια ακριβώς θέση υπάρχουν παντού στον κόσμο και άνθρωποι. Απαρατήρητοι, με τυφλό το μάτι μας κοιταγμένοι. Ανύπαρκτοι ή αόρατοι (νομίζουμε, για να παρηγορηθούμε).
Παιχνίδια της νύχτας που πλησίαζε χτες: Η αστραποβολή από τα φωτάκια στο δέντρο μας, μέσα στο σαλόνι ...βγήκε έξω (αφού στόλισε με τον αντικατοπτρισμό το τζάμι) και στάθηκε πάνω από τις δυο γατούλες της αυλής…
Έστω και με χαριτωμένες οφθαλμαπάτες εισέρχεται η θαλπωρή και η αγάπη στο σκηνικό. Σ’ έναν κόσμο πλούσιο από σκληρότητα, εγωισμό και αδιαφορία.
Και εγώ τάσσομαι αναφανδόν με τους αδύναμους ,αλλά κοντραρω αυτούς που τους παριστάνουν και αγορευουν ανερυθριαστα
ΑπάντησηΔιαγραφή