Ελεάννα Μαρτίνου: Θωμάς Γκόρπας / Vortex II, μεικτή τεχνική, 21Χ30, 2012
Στον
φίλο Παύλο Κ.
Που
κάποτε του χάρισα με Αγάπη
«τα
Κρυμμένα» ημερολόγια
Μα
ούτε που τ’ άνοιξε ακόμα
(καρατσέκ)
Και
ούτε πρόκειται…
Δεν
ήταν εύκολος άνθρωπος ο Μεσολογγίτης ποιητής Θωμάς Γκόρπας. Το χνάρι του στην ποίηση
παρέμεινε διακριτό, η ξεχωριστή φωνή του ακούγεται ακόμα, το λοξό του βάδισμα
δεν άφησε αδιάφορο τον κόσμο. (Μάλλον…).
Κι
αν δεν γνωρίζετε τι εστί βερίκοκο… δηλαδή «ποιος είναι τέλος πάντων αυτός
ο Γκόρπας;», θα σας παραπέμψω στη μικρή στιχομυθία (εσωτερικού μονολόγου) από
το διήγημα του μακαρίτη Μάριου Χάκκα, «Γκορπισμός» (στη συλλογή Ο μπιντές)
:
Γκόρπα,
Γκόρπα (ποιός εἶναι; Νὰ πᾶ νὰ τὸν μάθετε) μόνο ἐμεῖς ψυλλιαστήκαμε, μόνο ἐμεῖς
πήραμε τόσο σοβαρά αὐτή τὴν ὑπόθεση, γι’αὐτό κι ὅλα τριγύρω πολτός, φρενολογικές
κλινικές, ἀπό δῶ προκύπτουν τ’ ἀναρχούμενα κείμενα, τὰ γραφτά μας χωρὶς κῶλο οὔτε
μύτη. Δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς κοινωνικό ψεῦδος εἴτε γιατί ἤρθαμε πολύ νωρίς, εἴτε
πολύ ἀργά, δὲν ὑπάρχει συγγραφικό ψεῦδος γιατί διαλυθήκαμε μαζί μὲ τὰ πράγματα
καὶ ποῦ νά κάθεσαι τώρα νά συνθέτεις;
Αυτός
λοιπόν που λέτε αγαπητοί μου φίλοι, ο αριστερός - και αναρχίζων μάλιστα, ο πότης, ο αρειμάνιος
καπνιστής, ο θαμών του Λουμίδη (όταν το πατάρι ήταν «Το Πατάρι του Λουμίδη»!),
ο πέρνακαθετρείςκαιλίγοαπόταγραφείατηςΑσφάλειας, ο ποιητής και αυτοεκδότης του
εαυτού του, ο ιδιόρρυθμος λίαν, είχε κάτι συμπάθειες «παράξενες». Μας το λέει
στο εισαγωγικό μέρος μιας «μικρής ανθολογίας για το περιπετειώδες και μαύρο
νεοελληνικό αφήγημα» που τύπωσε το 1981. Οι συμπάθειες αυτές του Γκόρπα τυχαίνει
οι πιο πολλές να ’ναι και δικές μου. Μπορεί και δικές σας. Όμως θέλω να ξεχωρίσουμε
μια απ’ αυτές. Τη σημειώνω με έντονη γραφή:
Η
συστηματική δολοφονία έμμεση ή άμεση των φυσικών λαϊκών ηγετών της απ’ τα πρώτα
χρόνια της προετοιμασίας του ΄21 ως τη «νίκη» και από τότε ως τις μέρες μας αποτελεί
βασική προϋπόθεση διανοίξεως οδού «ομαλότητος» την οποία θα περάσουν καμαρωτοί
οι «σωτήρες» εθνοπροδότες. Οι πεσόντες μαχητές της ανέκδοτης ακόμα εθνικής ταυτότητας
δεν έχουν τέλος: Σοφιανός, Πατροκοσμάς, Ρήγας, Υψηλάντης, Καρατζάς, Διάκος, Παπαφλέσσας,
Ανδρούτσος, Μπότσαρης, Καραϊσκάκης, Κάλβος, Σούτσος, Καρύδης, Τριαντάφυλλος, Γιαννόπουλος,
Δραγούμης, Καρυωτάκης, Βελουχιώτης, Μπελογιάννης, Πλουμπίδης, Λαμπράκης…
«Αλλά»,
θα μου πείτε, «Γκόρπας είναι αυτός. Τρέλες πάλι θα κατέβαζε και τότε η κούτρα του».
Μήπως
όμως όχι;
