Έρημη, άγονη, ρημαγμένη, χέρσα

 

 

Δύσκολο το έργο της μετάφρασης. Της ποίησης ιδίως. Κοιτάζω τα ονόματα εγκυρότατων —ζώντων και τεθνεώτων— ανθρώπων των γραμμάτων μας στη θέση του μεταφραστή: Γ. Σεφέρης, Κλείτος Κύρου, Χάρης Βλαβιανός, Συμεών Σταμπουλού…

Το εμβληματικό The Waste Land  του Τ.S. Eliot γίνεται:  Έρημη Χώρα, Ρημαγμένη Γη, Έρημη Γη, Άγονη Γη από τον καθένα αντίστοιχα. Ο καθείς θα έχει προφανώς και τα επιχειρήματα και τα δίκια του. (Κάποιος θα μπορούσε να έχει προσθέσει και το «Χέρσα Γη» στην ελληνική απόδοση και δεν θα διέπραττε κάποιο σφάλμα).  Σε δυο μόνο λέξεις τέτοια «διχογνωμία». Στο υπόλοιπο σώμα του έργου τι θα ’χει γίνει άραγε;

Και άραγε μεταφράζονται ποτέ τα ποιήματα χωρίς να γίνονται «άλλα» και κάποτε αγνώριστα;  Και είναι λόγος μια κακή μετάφραση ενός ποιήματος για να πάει ο …δράστης στην κόλαση «συστημένος»;

Τέτοια σκέφτομαι αυτές τις μέρες. (Και καταλαβαίνετε γιατί, οι φίλοι…).