Με πόνο ψυχής διάβασα πως τη Μεγάλη Παρασκευή σε κάποιο νησί (του Ιονίου ίσως) με πυροτεχνήματα, φωτοβολίδες και μολότοφ συνόδεψαν κάποιοι την περιφορά του Επιταφίου. (Τέτοια μέρα στην Πάτμο κάθε χρόνο περνά η πομπή μέσα από τη θάλασσα εις μνήμην ναυτικών που έχουν χαθεί…). Ασχολίαστο το αφήνω.
Πρόλαβα και είδα, σήμερα, μόλις τέλειωνε, λίγες σκηνές από το ντοκιμαντέρ «Πάσχα στον Έλιμπο» (Όλυμπος, Καρπάθου) του 1986, της Μαρίας Μαυρίκου που πρόβαλε η, πολύ καλή, κρατική τηλεόραση σήμερα. Στη σκηνή του χορού, το ρυθμικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που με διονυσιακή έξαψη παίζει η ορχήστρα και χορεύουν ανήμερα του Πάσχα οι ντόπιοι, δεν διέκρινα ίχνη χαράς στα πρόσωπα ούτε των κοριτσιών και των γυναικών μα ούτε και των ανδρών που χορεύουν και μετέχουν στο δρώμενο. Κι αυτοί που παρακολουθούν μοιάζει να μη διέπονται από άλλο αίσθημα. Το μαρτυρά και η διάσημη πια φωτογραφία του σπουδαίου Κωνσταντίνου Μάνου που συνοδεύει εδώ.
Αυστηρότητα, δέος και ταραχή εσωτερική μαρτυρούν τα πρόσωπα. Είναι μήπως ο άνθρωπος που δεν μπορεί να συνέλθει συνταιριάζοντας μέσα του τη διαδοχή της χαράς και της λύπης της εβδομάδας των Παθῶν, με την πορεία προς το δράμα και την κορύφωση της φρίκης με το φόνο του Θεού, και στέκει δύσπιστος απέναντι στην Ανάσταση, το ξέσπασμα της χαράς και το μήνυμα της ελπίδας; Είναι άραγε αυτό μυητικό προστάδιο για τη μέθεξη και την έκσταση; Γιατί πώς εύκολα ν’ αποδεχτείς ότι δια του θανάτου κερδίζεται η Ανάσταση; Ψιλά γράμματα.
Χαρείτε φίλοι, «φάτε πιέτε μωρ’ αδέλφια»! Αναλογιστείτε όμως καμμιά φορά «γιατί οι παλαιοί της Καρπάθου είχαν πρόσωπα σκυθρωπά τέτοια μέρα χορεύοντας και γλεντώντας;»
Νώντα αυτό δεν χρειάζεται σχόλιο αλλά διατριβή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστός ανέστη αδέλφια! Αγαπητέ Νωντα τα σχόλια σου αποτελούν πνευματική τροφή για εμάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που η χαρά η αληθινή είναι αχωρητη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστός Ανέστη, από τα ενταφια σπάργανα