Προεκλογικό με πικροδάφνες

 

Περνούσα σήμερα ανάστροφα μια διαδρομή που το ζαβό μου το μυαλό πρωινιάτικα σκέφτηκε να με στείλει να κάνω (με κάποιο σκοπό βέβαια…) μέσα στην κάψα την Ιουλιανή που μας φύλαγε, στην αρχιμηνιά του ακόμα, ο Ιούνιος. 

Στο αίθριο του ουρανού ψέκαζαν  τα αερόπλανα του (κάθε) Αρτέμη Σώρρα και των συμμάχων του. Οι πικροδάφνες πλάνταζαν και μύρωναν την ατμόσφαιρα με ηδύτητα διαπεραστική. Είδα άσπρες, ροζ-φούξια και κάτι μελαγχολικές με σωμόν του κρασιού και του ροδιού ανοικτό-θαμπό που στριμώχνονταν ανάμεσά τους. Ποιητικές όλες τους στη σειρά ...βάδιζαν στα δεξιά μου. Και σκεφτόμουν αυτόν που έγραψε κάποτε τα παρακάτω: 

 

         […] Πρόγραμμὰ μας = Νὰ σωθεῖ τὸ ἄτομο ἀπὸ το κράτος (δηλαδή ἀπὸ τὴν κακοδιοίκηση). Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη-πρώτη ἀνάγκη ποὺ τὴ νιώθει ὁ καθένας. Ἅμα γίνει αὐτό θάχει καιρό τὸ ἄτομο νὰ σκεφθεῖ καὶ γιὰ ἄλλη καλήτερεψη τῆς τύχης του.

        Νά νοικοκυρευτεῖ τό κράτος.

 
    Φαντάζομαι ἕνα κράτος λιγότερο οἰκογενειακό, ἕνα κράτος αὐστηρότερο πρός τούς δημόσιους ὑπαλλήλους καί ὑπηρέτες, καί ἐπιεικέστερο καί βοηθητικότερο πρός τούς ἰδιῶτες ὅσο αὐτοί σέβονται τούς νόμους (τήν ἔννομη τάξη).
    

     Τό πνεῦμα τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1909 δέν μπορεῖ νά μπεῖ σέ κανένα πρόγραμμα πολιτικό, γιατί δέ λέει τίποτε ἄλλο παρά τήν ἐξυγίανση τῆς διοίκησης καί αὐτό ὑποτίθεται πώς εἶναι ὁ σκοπός κάθε πολιτικῆς, κάθε κόμματος, κάθε κυβέρνησης, δηλαδή ἡ καλή διοίκηση. Κανείς πολιτικός δέν ἔρχεται στὴν εξουσία γιά νά διοικήσει κακά. Μᾶλλον τά μέσα πού μπορεῖ νά φτάσει στὴν καλή διοίκηση μποροῦν νά γίνουν ἀντικείμενο πολιτικοῦ προγράμματος.

     Τὸ κράτος, σάν κάθε ζωντανός οργανισμός ἔχει συνείδηση τοῦ ἑαυτοῦ του καί εἶναι συγκεντρωτικό. Τήν ὑπερβολή τῆς συγκεντρωτικῆς του τάσης καί τῆς ἐπεμβατικῆς του δύναμης (ἀπάνω στά ἄτομα) πρέπει νὰ πολεμήσουμε γιατί σκοτόνει τήν ἀτομική πρωτοβουλία καί τήν ἐλεύθερη ἄνθιση.

     Δέν μπορῶ νά καταλάβω τήν ἀσυναισθησία τῶν πολιτικῶν πού κυτάζουν νά ὠφεληθοῦν ὅσο μποροῦν, αὐτοί καί οἱ φίλοι τους ἀπό τό κράτος, χωρίς νὰ λογαριάζουν τίποτε ἄλλο, ἄν δηλαδή μ' αὐτό τὸν τρόπο πηγαίνει κατά διαβόλου τό κράτος. Ὑπάρχει κάποια κοινή συνείδηση σ' ὅλες τίς κοινωνίες, πού σταματᾶ τίς ροπές αὐτές τῶν πολιτικῶν τῶν ἀσυνείδητων. Ὑπάρχει κάποια ἠθική κρατική, πού θά στηρίζεται ἴσως στή συνείδηση τοῦ συμφέροντος τοῦ κράτους καί τοῦ συμφέροντος καί τοῦ ἀτόμου. Γιατί ὅσο περισσότερο ἐκμεταλλεύονται τό κράτος ἀσυνείδητα οἱ πολιτικοί του καί οἱ φίλοι τους, τόσο πάλι τό κράτος ἀναγκάζεται, γιά νά ἀντεπεξέλθει στὴν κατάσταση, νὰ φορολογεῖ βαρύτερα τό ἄτομο. Ἀπό κεῖ γεννιέται κάποια συνείδηση ἠθικῆς.

    Οἱ νόμοι οἱ ἀποκεντρωτικοί καλοί καί ἅγιοι γιά νά ἐλαττώσουν τη συναλλαγή, ἀλλά ἡ νομοθέτηση νέων νόμων ἔγινε τώρα συναλλαγή. Δηλαδή μετατοπίστηκε τώρα ἡ συναλλαγή ἀπό τήν ἐκτελεστική στὴ νομοθετική εξουσία.

      Τό κράτος εἶναι γιά τό ἄτομο ἤ τό ἄτομο γιά τό κράτος;

   Κάθε πρόγραμμα εἶναι μέσα σὲ τόπο καί σέ χρόνο, ἑπομένως οὔτε ἀΐδιο, αἰώνιο καί ἀναλλοίωτο μπορεῖ νά εἶναι, οὔτε τέλειο καί ὁλόκληρο ποτέ.

 

YΓ. Quiz:

—Υποπτεύεσθε ποιος είναι;

—Θα ψηφίζατε, στον αιώνα τον άπαντα, «έναν τέτοιον τύπο» στις εθνικές εκλογές ή για το Ευρωκοινοβούλιο;

—Τον βρίσκετε ανεδαφικό ή ουτοπικό; (Σας πληροφορώ ότι πολλοί τον βρίσκουν…)

 

Τέλος του quiz, τέλος της ανάρτησης καὶ τῷ Θεῷ δόξα.