Σχετικά με τον γνωστό ιό που κάνει θραύση...

Φελούκα στον Νείλο... [φωτ. Ν.Τ.]

Φταίνε άραγε τα μεταναστευτικά σμήνη ή στίφη (αγρίων πτηνών τε και ανθρώπων απελπισμένων) που προσφεύγουν εδώθε; Οι ..."μνημονιακές" μας δεσμεύσεις  μήπως για άγρια περικοπή δημοσίων δαπανών - άρα και κατάλληλων ή επαρκών σχετικών ψεκασμών;  Ή μήπως επειδή ως έθνος γενικώς τους φοβούμεθα τους απο αέρος ψεκασμούς (ενώ καθόλου όλους τους από άμβωνος, από καθέδρας, από τηλεπαράθυρα ή εκλογικά μπαλκόνια...) τους έχουμε σιωπηρώς καταργήσει τάχα "για να μην μας ελέγχουν τον νου" γι' αυτό και πλάκωσαν εκδικητικώς οι εγκεφαλίτιδες και οι εξ αυτών σωρηδόν θάνατοι;  Μήπως φταίει το ["αμαρτωλό"] ΚΕΕΛΠΝΟ;  Η -ανώνυμος- Δημόσια Διοίκηση;  Το ανύπαρκτο ελληνικό κράτος; Η χαριτωμένη ανεμελιά, η αδράνεια, ο βλακώδης εφησυχασμός; Ο ανευθυνο-υπεύθυνος έλλην πολίτης που καμώνεται πάντα την αθώα και πάλλευκη περιστερά; 

Όλα μαζί δυστυχώς. (Οι "ξένοι άνθρωποι" πάντως ελάχιστα έως καθόλου ευθύνονται. Τα επιδημιολογικά χαρακτηριστικά της νόσου ΕΔΩ). Αυτά συνέθεσαν το ζοφερό μας παρόν το οποίο δεν προιωνίζεται διόλου ευχάριστα πράγματα και για το μέλλον... 

Θυμήθηκα το, έξω καρδιά, κείμενο του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου [δημοσιευμένο στην "Κ" της 20 Μαρτίου 2011] ύστερα από την  - πρώτη και δραματικότερη ως τώρα -  έξαρση της νοσηρότητας/θνησιμότητας από τον ιό του Δυτικού Νείλου το 2010. Μετά χαράς το παραθέτω εδώ...

Γυναίκα και κουνούπι . Έργο  Mr. Manop Rattanarithikul [με τον τρόπο του Henri Rousseau].

O ιός του Nείλου και το κουνούπι «Tίγρης»

 του Η.Χ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

       «Η κόρη του Nείλου με έσωσε», μου έγραφε προ αμνημονεύτων χρόνων χρεοκοπημένος φίλος, αναγγέλλοντάς μου έτσι τον γάμο του με την κληρονόμο ομογενούς εξ Aιγύπτου...

        Πλην, στις ημέρες μας, αντί κορών ο Nείλος μάς τροφοδοτεί με τον ομώνυμον ιό και το υπερμέγεθες κουνούπι του, το αποκαλούμενο «Tίγρης», η κατά καιρούς εμφάνιση του οποίου πανικοβάλλει τους αρμόδιους του υπουργείου Yγείας, ιδιαίτερα οσάκις εμφανίζονται στους αγρότες μας κρούσματα της (θανατηφόρου, ενίοτε) ασθένειας εκ του ιού του Nείλου.

        Eκδίδονται, τότε, άρον άρον οδηγίες προφύλαξης (οι αγρότες προτρέπονται να εργάζονται στα χωράφια με στολή, περίπου αστροναύτου) και πρόληψης (εξαφάνιση κάθε συλλογής στασίμου ύδατος, οσοδήποτε μικρής). Tονίζεται, δε, με έμφαση ότι ιδεώδεις συνθήκες ανάπτυξης κωνώπων, όχι μόνον των τίγρεων, αλλά και των γηγενών ανωφελών (φορέων του αρχαίου πλασμωδίου της ελονοσίας, η οποία ακόμη ξεπαστρεύει εκατομμύρια στον τρίτο –καλούμενον– κόσμο), αποτελούν τα πεταμένα ελαστικά αυτοκινήτων, καθώς εκεί συγκεντρώνονται και διατηρούνται, λιμνάζοντα, τα νερά της βροχής. Eφ’ ώ και το υπουργείο εντέλλεται – κ.τ.λ. κ.τ.λ.

          Προ διετίας, ταξιδεύοντας προς τους μαγευτικούς αρχαιολογικούς χώρους της Aργολίδας, κι ενώ τα κρούσματα από τον ιό του Nείλου είχαν αρχίσει να δημιουργούν τον γνωστό τηλεοπτικό πυρετό, στην παραλιακή οδό που από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης οδηγεί προς Επίδαυρο, λίγο πριν από τη διασταύρωση προς Σοφικό, ακριβώς απέναντι από τον μικρό χωματόδρομο για τη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου του XII αιώνος, σε χωράφι εφαπτόμενο της επαρχιακής οδού και του εκεί λειτουργούντος βενζινάδικου της Aegean, αντίκρισα μια πραγματική υπαίθρια χωματερή παλαιών ελαστικών αυτοκινήτων (η προέλευση των οποίων ήταν προφανής...) – ελαστικών παντός τύπου και μεγέθους, κυρίως θηριωδών διαστάσεων από φορτηγά, με αμέτρητες «συλλογές στασίμων υδάτων», που θα μπορούσαν να εκθρέψουν κουνούπια, ιούς, πλασμώδια και τα συναφή, ικανά να επαρκέσουν και για τα υπόλοιπα Βαλκάνια.

             Τα φωτογράφισα, φυσικά, και τις επόμενες ημέρες απέστειλα σχετικές επιστολές στις αρμόδιες τοπικές αρχές, καθώς και στην ομώνυμη εταιρεία πετρελαιοειδών, καταγγέλλοντας το γεγονός.

             Ακολούθησε ορυμαγδός κινητοποιήσεων και μπαράζ διαταγών, εντολών, απειλών, διευκρινίσεων, κοινοποιήσεων και εν γένει εγγράφων, αλλά και τηλεφωνημάτων, ικανών να πείσουν οιονδήποτε (ακόμη και Ελληνα!) ότι αυτή η κραυγαλέα, προκλητικότατη, άκρως αντιαισθητική παράβαση, κάτω από τα μάτια, μάλιστα, πάσης εξουσίας (αλλά και χιλιάδων διερχομένων πολιτών...), θα κολασθεί και η άθλια χωματερή θα εκλείψει αμέσως.

             Προ ημερών επανέλαβα αυτή την ερατεινή εκδρομή. Η μαγευτική παραλιακή οδός, παρά τις κατά καιρούς υπουργικές φανφάρες και τις αποφάσεις αρμοδίων δικαστηρίων, βρίθει πάντοτε από τις καλούμενες παράνομες διαφημιστικές πινακίδες. Απέναντι από τον μικρό χωματόδρομο που οδηγεί στην μνημονευθείσα ήδη Μονή του XII αιώνος, δίπλα από το αναφερθέν βενζινάδικο, η κατ’ εφαπτομένην της επαρχιακής οδού υπαίθρια χωματερή των παλαιών ελαστικών αυτοκινήτων έλαμπε στον πρωινό ήλιο – ακμαία, ακλόνητη, αλώβητη... Δύο, δε, ογκώδη ελαστικά είχαν τοποθετηθεί φιλοφρόνως, αντί καθισμάτων, μεταξύ χωματερής και βενζινάδικου, προς ανάπαυσιν των αναμενόντων κάποιο, πιθανώς, τοπικό λεωφορείο.

          Καθώς, κατισχυμένος, ξαναφωτογράφιζα την ακαταμάχητη χωματερή, είχα την εντύπωση ότι ο ιός του Νείλου, τα κουνούπια τίγρης και ανωφελής, αλλά και ο κάπως ριγμένος γηγενής κοινός (μας) κώνωψ, μου έβγαζαν τη γλώσσα, καγχάζοντας σαρδονίως.