Παλίμψηστα, σκιές, χρώματα...

της Ανθής μου

Τοίχος σε σχολειό της πόλης. Μη ρωτάτε πού, πως και τί...  Ομολογώ πως χωρίς αυτά τα λαμπερά χρώματα μάλλον θα τον εύρισκα απελπιστικά άχαρο. Το ίδιο το σχολείο μοιάζει φρικτό: Ένα είδος πιο εξευγενισμένου  hot spot ας το πούμε (μα όχι ιδιαίτερα ..."εξανθρωπισμένου"). 

Πρώτα, ίσως το δέντρο ν΄αποφάσισε να ρίξει μεγαλοπρεπώς τη σκιά του κάποιο απόγευμα. Πάνω στο κίτρινο που περίμενε τη στιγμή...  Ύστερα θα ήρθε ο άλλος με τα αεροσόλ και έξοχα μιμήθηκε το κλαδί με τους "κόμπους" και τα "μάτια" απ' όπου θα ξεπετάξουν άλλα κλαδιά. Του ξέφυγαν  μερικοί "κόμποι" στο κίτρινο φόντο. (σαν σπορά σκόπιμη όμως...). Μέσα από τα φύλλα του σκοτεινού δέντρου άρχισαν να ξεχωρίζουν κόκκινες ή κυανές  φωταύγειες. Διεισδυτικές, αποφασιστικές σαν ψαλιδιές, από  αόρατο ράφτη ή  κουρέα, πάνω στη "δεσπόζουσα" του κίτρινου. 

Τώρα δέντρο και σκιά, αλήθεια και φενακισμοί δεν ξεχωρίζουν...

Ύστερα, ανέβηκαν -απρόσκλητα- νερά γαλανά. Και κύματα ανασηκώθηκαν από ακαταλαβίστικα γράμματα. Ούτε αρχαία Ελληνικά, μήτε Βυζαντινά  ούτε και Λατινικά εννοείται [καμμιά  από τις "νεκρές γλώσσες" δεν υπονοείται και δεν "ιστορείται" εδώ...]. 

Μια άλλη, παντελώς καινούργια γλώσσα, στον τοίχο επάνω. Που δεν μιλιέται μα ούτε και κατανοείται όταν βλέπεται. Όμως κάποτε ακούγεται ευχάριστα. Σαν θρόισμα "μορμυρίζον" όλες  οι γλώσσες που μιλιούνται πίσω από τον προκάτ τοίχο.  Όλες οι γλώσσες του κόσμου οι σκληρά δουλεμένες στο θεόρατο γουδί... Μέσα εκεί που ζυμώνονται οι σήμερα βουβές, όμως  ένδοξες  και πάνδημες του μέλλοντος χρόνου μιλιές!