Ληστεία μετά φόνου [του ληστού]...

Στην Ομόνοια. Στην αφύλαχτη διάβαση ψυχών και σωμάτων. Απομεσήμερο και κλεισμένος σε γυάλινη φάκα ο ληστής. 

Σχεδόν όρθιος ‒ μόλις που τα καταφέρνει. Παραπαίει αυτός.
Εκείνοι μαζεύονται απ’ έξω. Οι λιντσαριστές. Οι εν βρασμώ οι εν θερμώ οι ομοθυμαδόν του όχλου. Οι τιμωροί.Τον προγκάνε άγρια του ρίχνουνε πέτρες.

Τότε, από μια διαυγή κρυστάλλινη πόρτα επιχειρεί την έξοδο. Χωρίς κλειδί. Αλλά με τον κόκκινο πυροσβεστήρα. Μάταια. Το τζάμι άθραυστο. Στη θέση του. Η αλεπού πιάστηκε!

Έρποντας αποφασίζει και βγαίνει σκυφτός. Από ένα πέρασμα ευένδοτο... Που ανοίχτηκε κάτω από τη βιτρίνα.  Κάτω από τα χρυσαφικά και τα εκτεθειμένα -ανέγγιχτα!- μαλάματα. Με τον τράχηλο εκτεθειμένο. 
Ή προτείνοντάς τον;  [«Λάβετε φάγετε»…]
 
Λακτίσματα υλακές γόοι παρακαλετό μουρμούρισμα θόρυβος γυαλιών που σπάζουν. Σώμα που κυλιέται πάνω σε τζάμια.  
Στο κεφάλι τα χτυπήματα. Όπως σε μισητό  φίδι.  Δεν υπάρχει Θεός εκεί ούτε και έλεος.
 
Ο αμέτρητος πόνος τώρα είναι ο ληστής. 
Πούστης οροθετικός  χρήστης περιστασιακός ουσιών.  Ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος [ΕΔΩ]. Τριαντατριών ετών… Τριαντατριών… 
Τα Πάθη του Χριστού σε πέντε λεπτά στην Ομόνοια.
 
Θα σκουπίσουμε επιμελώς τα ίχνη στον τόπο του μαρτυρίου. Το χυμένο αίμα, την χαμένη του ζωή.  Το κόκκινο πανί. 
  
Και ας σβήσουμε από παντού το όνομα της ένδοξης πόλης.  Να την λέμε πια με το αληθινό της όνομα: Ζ ο ύ γ κ λ α !