Χαρίεσσα "αλίευσις"...

Λοιπόν, η κούραση της μέρας μονομιάς έκανε πέρα: Είχα κάνει λίγα βήματα στο πεζοδρόμιο της Ερμού όταν [στροφή κεφαλής δεξιααααά...] το υπόγειο του από καιρό θεόκλειστου ["το παρόν ενοικιάζεται"] πρώην βιβλιοπωλείου "Ραγιά" -στον αριθμό 44, με την πόρτα του -ξάφνου!-ανοικτή και μίνιμαλ διακοσμητική παρέμβαση [δεν ήταν όραμα ή ψευδαίσθηση] φιλοξενούσε καινούργιο βιβλιοπωλείο [Χαράς ευαγγέλια. Άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην πόλη!]. Με εκπτωτικά "προϊόντα", "ειδικές προσφορές". Ε, και;

Κάνοντας τον οφειλόμενο μικρό σεφτέ [τη γέμισα ψέματα-ψέματα τη σακκούλα μου...]  κατέβασα από το ράφι τον -σε ένα αντίτυπο διαθέσιμο- προ πολλού εξαντλημένο Τρίτο τόμο των διηγημάτων του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη του άλλου Σκιαθίτη Αλέξανδρου/εκδόσεις "Στιγμή"/επιμέλεια Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος/470 σελίδες. Πλήρωσα το αστείον τίμημα [των 3 Ευρώ!] και πήρα το βιβλίο με τις άκοπες σελίδες [κανένας μα κανένας κόπος/ίσα ίσα ευχαρίστησίς μας να τις  ..."ξεχωρίσωμεν"!] και τα ελαφρώς λερωμένα εξώφυλλα [σιγά τα αίματα].

Πίνοντας μετ' ου πολύ τον καφέ μου -στο γνωστό μέρος στα όρθια- έπεσα πάνω στον σουπερμοντέρνο τίτλο ενός διηγήματος  [του μέρους αυτού των Απάντων]  "Ιστορία μιας τυρόπιτας η οποία εις το τέλος γίνεται φασκόμηλον". Ρουφώ τον διπλό μου εσπρέσο να έρθω στα συγκαλά μου και κοιτάζω στο πιατάκι που μου 'χουν βάλει "βιενέζικο" [παρακαλώ!] συνοδευτικό του καφέ "βούτημα"...

Και τότε συναντώ,  αραιοξεφυλλίζοντας  την οργίλη αντίδραση του Παπαδιαμάντη, ο οποίος αντιλαμβάνεται πως αντί για τυρόπιτα που παράγγειλε του φέρνουν κάτι άλλο [που-δί-γκα ίσως;]

[...] Δίδει αμέσως μια με το χέρι του εις το ταψίον, το οποίον άρχισε να περιστρέφεται ωσάν ένας δίσκος οδοπαικτών, και βλέπων με μετά τινος ειρωνικού μειδιάματος φωνάζει εγειρόμενος:

-Αυτό δεν είναι τυρόπιτα! Αυτό είναι σκεμπές! [...]

Με ενοχές κοίταζα από του λοιπού το "βιεννέζικο" στο πιατάκι μέχρι που το καταβρόχθισα [...χωρίς αυτές!]